แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 457

เรื่องในอดีตกลับมาหวานใหม่อีกรอบ

เสี่ยวเชี่ยนยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบ

เธอรักษาต้าอี เพราะคิดว่าจะรับต้าอีมาเป็นศิษย์ได้ แต่ปรากฏว่าตอนนี้ต้าอีกลายมาเป็นว่าที่พี่สะใภ้รองเสียแล้ว รักษาสืออวี้ ตามไปเที่ยวในหุบเขามาด้วยกันสองวัน อีกทั้งยังต้องชดใช้เครื่องปั่นน้ำผลไม้ให้…ก็ได้ เรื่องเครื่องปั่นน้ำผลไม้เธอทำตัวเอง จากนั้นเธอรักษาจิงจิงก็ไม่เอาเงิน ไหนจะเจิ้งซวี่เธอก็ไม่เอาเงิน รักษาทังสุ่ยเซียนก็ไม่เอาเงิน อีกทั้งยังหาพ่อบุญธรรมให้ตัวเอง…ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันทังต้าเย่ส่งข่าวมาว่าการผ่าตัดสำเร็จดี ต้องการรับเสี่ยวเชี่ยนเป็นลูกบุญธรรมให้ได้

นี่ถ้าเคสพวกนี้อยู่ในชาติที่แล้วล่ะก็คงได้บ้านมาแล้วสองหลัง ตอนนี้ไม่มีสักหลัง เจ็บใจนัก

“ผมเป็นของคุณแล้วคุณยังต้องการเงินเยอะแยะไปทำไมกัน? หืม?”เข้าก้มหน้าไปถูกับจมูกเล็กๆของเธอ ทั้งสองคนเอาหน้าผากชนกัน

“เงินมีเยอะเท่าไรก็ไม่พอ เอานายไปขายจะได้เท่าไรกัน?”

คำพูดของเสี่ยวเชี่ยนไม่เพียงแต่จะไม่ได้ทำให้อวี๋หมิงหลางโกรธ เขากลับหัวเราะออกมา “ฮ่าๆ ผมหาเงินไม่ได้เยอะ แต่เมียผมหาเงินเก่งก็พอแล้ว คุณเอาหุ้นไปขายทิ้งเถอะแล้วซื้อการ์ตูนแสลมดั๊งให้ผมดีไหม?”

ความรู้สึกที่อ้อนขอเงินค่าขนมจากแฟนอวี๋หมิงหลางอยากลองทำสักครั้งมานานแล้ว

“นายมีการ์ตูนตั้งเท่าไรแล้วทำไมยังจะซื้ออีก?” อันที่จริงเสี่ยวเชี่ยนก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าผู้หญิงที่เป็นฝ่ายคุมผู้ชายรู้สึกแบบไหน ทั้งสองคนกำลังอินในบทบาท

สำหรับเสี่ยวเชี่ยนกับอวี๋หมิงหลางพวกเขามีประสบการณ์รักไม่เยอะ เสี่ยวเชี่ยนเป็นโรคหวาดกลัว อวี๋หมิงหลางเป็นโรคเสพติดความสะอาดทางด้านจิตใจ ทั้งสองคนไม่ค่อยรู้ว่าคู่รักอื่นเวลาอยู่ด้วยกันควรทำอะไร อย่างไรเสียเคยเห็นคู่รักอื่นก็คุยเล่นกับแฟนแบบนี้ ก็เลยอยากจะลองดูสักครั้ง

“ก่อนหน้านั้นที่ซื้อมาไม่ดี ไปซื้อของก๊อบปี้มา คุณภาพแย่เลยอยากซื้อใหม่”

“ตัวล้างผลาญ” เสี่ยวเชี่ยนกวาดตามองเขา จากนั้นทั้งสองคนก็ทนไม่ไหว

ท่าทางแบบนี้ไม่เหมาะกับทั้งสองคนเลยสักนิด เสี่ยวเชี่ยนพูดจบอวี๋หมิงหลางก็หัวเราะ เสียวเหม่ยแสดงได้แย่มาก ไม่จ่ายค่าตัวให้สักบาทแน่

“ช่างเถอะ ฉันเป็นตัวของตัวเองดีกว่า เลียนแบบคนอื่นไม่เห็นสนุกเลย … ชอบอะไรก็บอกฉันมาตรงๆ เดี๋ยวฉันสั่งซื้อทั้งเซตพร้อมลายเซ็นมาให้นายจากต่างประเทศแล้วกัน บอกสไตล์ที่ชอบอ่านมาเดี๋ยวฉันซื้อเซตอื่นให้ด้วย จะซื้อก็ซื้อพร้อมกันไปเลย จะได้ไม่ยุ่งยาก”

เรื่องประหยัดมัธยัสถ์ไม่ใช่นิสัยของเสี่ยวเชี่ยน ใช้ชีวิตให้เต็มที่อยากซื้อก็ซื้อถึงจะเป็นเธอ คนที่ทำงานกับเธอต่างเชื่อมั่นกันว่าอยู่กับประธานเชี่ยนอยู่ดีกินดีแน่นอน ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องมางกกับผู้ชายของตัวเอง

“ฮี่ๆ เมียผมดีที่สุด” อวี๋หมิงหลางพอใจแล้ว ก้มหน้าลงไปหอมแก้มเธอ

ศาสตราจารย์หลิวกับหัวหน้าใหญ่กำลังพูดคุยกัน พวกเขาสองคนเข้าไปเวลานี้ดูจะไม่เหมาะ เลยอยู่ข้างนอกดีกว่า คุยสวีทกันตามประสาไม่มีเบื่อ

ส่วนทางด้านหัวหน้าใหญ่กลับไม่ได้เห็นค่าในโอกาสพูดคุยที่อวี๋หมิงหลางสร้างให้ นับตั้งแต่เข้าห้องผู้ป่วยไปก็สิบกว่านาทีแล้ว ในสิบกว่านาทีนี้เขาเอาแต่ยืนริมหน้าต่าง หันหลังให้ศาสตราจารย์หลิวที่นอนอยู่บนเตียง พลางมองอวี๋หมิงหลางกับเสี่ยวเชี่ยนกอดกันอยู่แถวกระถางต้นไม้ แล้วก็แอบคิดในใจ หนุ่มสาวนี่ดีจังนะ

“เหล่าหลิว ตกลงคุณอยากจะมาคุยอะไรกันแน่?” ศาสตราจารย์หลิวรู้สึกหงุดหงิดกับท่าทางนิ่งเงียบของหัวหน้าใหญ่ จึงทำลายความเงียบก่อน

“ยังจำตอนที่เราดูหนังด้วยกันครั้งแรกได้ไหม?” หัวหน้าใหญ่มองอวี๋หมิงหลางที่นั่งกอดเสี่ยวเชี่ยนอยู่ด้านล่างพลางพูด

ศาสตราจารย์หลิวอึ้ง ทั้งสองคนพอเจอหน้ากันก็ทะเลาะ นานแล้วที่ไม่ได้คุยปกติกับเขาแบบนี้

“ที่ดูในโรงหนังที่เพิ่งสร้างในตัวเมืองน่ะเหรอ?” เธอไม่ค่อยแน่ใจ

หัวหน้าใหญ่ส่ายหน้า “ไม่ใช่ เป็นตอนที่คุณเพิ่งเรียนจบ ผมขี่จักรยานพาคุณไปยังที่ไกลๆเพื่อดูหนังกลางแปลงต่างหาก”

ในยุคสมัยนั้นการมีจักรยานสักคันถือเป็นเรื่องที่สุดยอดมากแล้ว พอหัวหน้าใหญ่พูดขึ้นมาศาสตราจารย์หลิวก็นึกออก

“คุณมาหาฉันเพื่อพูดเรื่องพวกนี้น่ะเหรอ? ไหนว่าอยากจะคุยเรื่องเลี้ยงดูเสี่ยวลี่ไง?” หลังจากศาสตราจารย์หลิวนั่งร้องไห้กับเสี่ยวเชี่ยนไปยกใหญ่ อารมณ์ก็ไม่ได้ฉุนเฉียวมากมายแล้ว แต่พออยู่ตามลำพังกับอดีตสามีก็ยังคงทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดใจอยู่ดี

“คือแบบนี้นะ เรื่องเสี่ยวหลิวน่ะ ผมคิดๆดูแล้ว…”

หัวหน้าใหญ่เริ่มเครียด แต่อยู่ๆก็เห็นพุ่มไม้หน้าตึกขยับแบบผิดปกติ อวี๋หมิงหลางจับเสี่ยวเชี่ยนกดลงไปจูบตรงนั้นแล้ว

ไม่ได้ นี่เขาจะแย่กว่าหนุ่มสาวพวกนั้นได้ยังไง?

หัวหน้าใหญ่ถูกอวี๋หมิงหลางกระตุ้นจึงเริ่มฮึกเหิม

“เรื่องเสี่ยวหลิว ผมสูญเสียเสียวส่วงไปแล้ว ตอนนี้เสี่ยวลี่ยังจะมาอยากเป็นทหารอีก คุณไม่เข้าใจย่อมเป็นเรื่องปกติ แต่ลูกโตแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเอง พวกเราเป็นพ่อแม่ถ้าไปบีบบังคับก้าวก่ายชีวิตเขามากๆลูกก็จะต่อต้าน เด็กวัยนี้ถ้าไม่ระวังก็จะทำตัวเลวได้ง่าย”

“ดังนั้น คุณเลยจะมาสอนฉัน?” ศาสตราจารย์หลิวได้ยินดังนั้นก็ได้สติกลับมาจากความทรงจำ เธอพูดด้วยน้ำเสียงสูงเล็กน้อย

“ไม่ใช่ ผมคิดว่าจะให้เสี่ยวลี่ไปร่วมการทดสอบคัดเลือกทหารของหมิงหลางสักครั้ง ให้เขาได้ไปทดลองดู เผื่อเขาจะได้รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่เขาต้องการจริงๆกันแน่ ผมจะคอยอยู่กับลูกตลอด ผมเป็นพ่อของเขา เวลาที่ควรจะอบรมสั่งสอนเขาผมกลับละเลย ตอนนี้วัวหายล้อมคอก หวังว่าจะยังไม่สาย ผมเลยมาขออนุญาตคุณ”

“คุณเป็นคนคิดเหรอ?”

ศาสตราจารย์หลิวเหมือนกับเสี่ยวเชี่ยน คนที่ใช้การสร้างสถานการณ์จริงมาช่วยในการรักษาปัญหาทางจิตบ่อยๆแบบเธอย่อมรู้ว่าวิธีนี้ดีต่อลูกเธอแค่ไหน

แต่ตาแก่นี่ชอบยึดหลักการไม่ใช่เหรอ ก่อนหน้านี้เรื่องหางานให้ลูกเขาก็ไม่พอใจมาแล้ว ครั้งนี้ยอมง่ายๆเลย?

“ไม่ใช่ นี่เป็นความคิดของหมิงหลาง เขายังให้ผม…”