แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 458

กัดฟันพูด

จริงๆแล้วอวี๋หมิงหลางต้องการให้หัวหน้าใหญ่เปิดประเด็นเรื่องขอคืนดีในเวลาที่เหมาะสม พูดคุยไปเรื่อยๆแล้วถ้าบรรยากาศไปได้สวยก็ลองๆหยั่งเชิงดูท่าทีของศาสตราจารย์หลิว บอกว่าการกลับมาอยู่ด้วยกันดีต่อลูกนะ

แต่พอเห็นศาสตราจารย์หลิวนอนบนเตียงหน้าตาซีดเซียว เข็มให้น้ำเกลือยังคาอยู่ที่มือ หัวหน้าใหญ่ก็พูดไม่ออก ผลจากครอบครัวแตกแยกทำให้เธอต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ คำพูดบางคำเขาก็พูดไม่ออก รู้สึกว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์

“ไข่เหล็กให้คุณทำอะไร?”

“เปล่า…คุณพักรักษาตัวนะ ไม่ต้องเป็นห่วง ปล่อยลูกชายให้อยู่กับผมสามวัน ผมจะไม่ทำให้เขาเกิดอันตราย” หัวหน้าใหญ่พูดจบก็ทำตัวเหมือนมีคนวิ่งไล่ รีบเดินออกไปทันที พอปิดประตูต่างก็รู้สึกผิดหวัง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ขณะที่อวี๋หมิงหลางคร่อมตัวเสี่ยวเชี่ยนอยู่นั้น มือของเขาก็เคลื่อนไปวุ่นอยู่กับชุดชั้นในสีชมพูของเธอแล้ว สวยสะกดตา ตราตรึงในหัวใจ ยากที่จะปล่อยไป พอมีโอกาสก็อยากจะพาไปล่องลอยด้วยกัน

แต่ในขณะที่ล่องลอยอยู่นั้น หัวใจก็เริ่มจะควบคุมไม่อยู่แล้ว

“เซ็งโว้ย”

เขาเอาหน้าซุกกับไหล่เธอ งับหูเธออย่างหมั่นเขี้ยว รู้สึกว่าจมูกร้อนมาก ‘ลอย’ ต่อไปไม่ได้แล้ว แล้วนี่ถ้าตอนดึกเลือดกำเดาไหลจะทำไง

“อยากจับคุณมัดแล้วอุ้มไปด้วยเลยจริงๆ” อุ้มไปที่โรงแรม ฉีกชุดชั้นในสีชมพูทิ้ง แล้วทำสงครามอันดุเดือด

เสี่ยวเชี่ยนก็อยาก เสี่ยวเฉียงของเธอน่าสงสารเหลือเกิน อยากจะทำภารกิจรักอุปสรรคก็มาแล้วมาอีก

แต่จะไปกับเขาก็ไม่ได้ อาจารย์นอนป่วยอยู่ข้างบน คืนนี้เธอต้องอยู่เฝ้าอาจารย์

“พรุ่งนี้เช้า…นายไปเข้าหน่วยกี่โมง?” เสี่ยวเชี่ยนถาม

“หกโมง ผมต้องขึ้นเขาแล้วไปตั้งสนามสอบ”

สนามสอบอยู่ในภูเขา มีกับดักนานาชนิด ต้องตรวจสอบอีกรอบ จะทดสอบคนให้ถึงที่สุดก็ต้องทำบนพื้นฐานด้านความปลอดภัยสูงสุดเช่นกัน

เช้าเกินไป ไม่มีเวลาทำ เสี่ยวเชี่ยนคิดแล้วถามอีก

“ทดสอบเสร็จยังมีเวลาไหม?” มีเวลาสักสองสามชั่วโมงก็พอแล้ว เสี่ยวเฉียงของเธอต้องข่มอารมณ์ขนาดนี้ เธอเองก็ทนดูไม่ไหว

“ไม่มีเลย ทดสอบเสร็จก็ต้องพาคนที่ผ่านกลับหน่วย ทุกอย่างทำต่อเนื่องกันหมด” อวี๋หมิงหลางกัดฟันตอบ

ทำไมเวลาช่างเล่นตลกอะไรแบบนี้ พอเขาพาคนใหม่กลับหน่วยก็ต้องฝึกซ้อมแบบปิดอีกหนึ่งเดือน

จะกินเนื้อทั้งทีทำไมมันลำบากแบบนี้ นี่เขาไปทำบาปกับใครไว้เนี่ย

พอเห็นหัวหน้าใหญ่เดินออกมาจากตึกอวี๋หมิงหลางก็รู้ว่าต้องแยกจากเสี่ยวเชี่ยนแล้ว ถึงไม่อยากก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ใช้เวลาตอนที่หัวหน้าใหญ่ยังเดินมาไม่ถึง อาศัยต้นไม้บัง แล้วขย้ำลงไปบนเนินนางที่อยู่ภายใต้ชุดชั้นในสีชมพู ยังไม่ลืมที่จะประทับรอยจูบแดงลงไปบนนั้น

เสี่ยวเชี่ยนเจ็บจนร้องออกมา ตาบ้า จะขยำอะไรขนาดนั้น นุ่มนวลหน่อยไม่ได้หรือไง

“เสี่ยวเชี่ยนเป็นอะไรไป?” หัวหน้าใหญ่เดินมาถึง เห็นสีหน้าของเสี่ยวเชี่ยนดูไม่ค่อยโอเคเท่าไร

ดูเหมือนจะไม่สบาย?

อวี๋หมิงหลางหันไปมองเธอ แล้วพูดด้วยท่าทีจริงจัง “อยู่ข้างนอกไม่ค่อยสบายเท่าไร คุณผู้หญิงมีเรื่องยุ่งยากให้เจอตลอด”

เสี่ยวเชี่ยนอยากถุยใส่หน้าเขาจริงๆ ไอ้ที่ไม่ค่อยสบายน่ะเพราะถูกเขาขย้ำอย่างไม่ใยดี ถุย

แยกกันครั้งนี้คงอีกนานกว่าจะได้เจอกันอีก เสี่ยวเชี่ยนมองส่งอวี๋หมิงหลาง อวี๋หมิงหลางเองก็เดินไปพลางหันกลับมามองบ่อยๆ

แต่ทว่าทั้งสองคนคงนึกไม่ถึงว่า จริงๆแล้วอีกไม่นานก็จะได้เจอกันอีก เซอร์ไพร้ส์แบบเหนือความคาดหมายมักมีอยู่เสมอ รอทั้งสองคนอยู่ไม่ไกล ชีวิตคนเราเต็มไปด้วยเรื่องปาฏิหาริย์ แต่นั่นก็เป็นเรื่องในภายหลัง

ปกติประธานเชี่ยนไม่ทำงานปรนนิบัติใคร แต่ถ้าเป็นการเฝ้าอาจารย์ผู้มีพระคุณยามป่วย นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง

ช่วงดึก หลังจากที่เสี่ยวเชี่ยนส่งข้อความสุดท้ายหาอวี๋หมิงหลางแล้วเธอก็ตั้งนาฬิกาปลุกแล้วปิดโทรศัพท์ ศาสตราจารย์หลิวที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยหลับไปแล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน