แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 459

คนเลี้ยงนก

เสี่ยวเชี่ยนวางยานอนหลับใส่ในชามโจ๊กของอาจารย์ หมอเป็นคนสั่งให้

เรื่องพวกนี้หัวหน้าใหญ่เป็นคนเสนอ เสี่ยวเชี่ยนมีตราอาญาสิทธิ์รอดชีวิต พออาจารย์ตื่นขึ้นมาก็คงหาตัวเธอไม่เจอแล้ว

ถ้าไม่ทำแบบนี้ ต่อให้ต้องคลานอาจารย์ก็จะไปรักษาคนไข้ให้ได้ ความรับผิดชอบสูงเกิน

เสี่ยวเชี่ยนมองศาสตราจารย์หลิวที่หลับไปแล้ว จากนั้นก็เอามือล้วงเข้าไปในเสื้อนอกของอาจารย์

อาจารย์มีสมุดโน้ตเล็กๆพกติดตัวเสมอ ในนั้นจะเขียนรายชื่อคนไข้พร้อมเบอร์ติดต่อไว้ เสี่ยวเชี่ยนรู้ความเคยชินเรื่องนี้ของอาจารย์ดีจากเมื่อชาติก่อน จึงหาเจอได้อย่างง่ายดาย

“วันนี้สิบเอ็ดโมงที่ห้องทำงาน ชื่อคนไข้ หวางย่าเฟย…”

เสี่ยวเชี่ยนอ่านข้อมูลอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ยกปากกาเขียนข้อความใส่กระดาษ พออาจารย์ตื่นแล้วให้ไปคิดบัญชีกับหัวหน้าใหญ่ แล้วก็บอกอาจารย์ด้วยว่า คนไข้คนนี้เธอไปรักษาแทนให้แล้ว

อย่างไรเสียในเมื่อเธอวางยาอาจารย์แล้ว ตื่นขึ้นมาก็ต้องถูกเฉ่งอยู่ดี เรื่องไม่ดีทำแล้วต้องเอาให้สุด แล้วก็จะชินไปเอง~

เสี่ยวเชี่ยนพอจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพก็ไปอธิบายเหตุการณ์กับหมอจากนั้นก็ออกจากโรงพยาบาล

ฤทธิ์ยาเพียงพอที่จะทำให้อาจารย์หลับไปหลายชั่วโมง พอตื่นขึ้นมาเสี่ยวเชี่ยนก็คงรักษาคนไข้เสร็จแล้ว ถึงตอนนั้นอาจารย์อยากจะโกรธก็ไม่มีประโยชน์ เสี่ยวเชี่ยนทำให้อาจารย์นอนดูอาการได้อีกหนึ่งวันแล้ว

อันที่จริงไม่นอนโรงพยาบาลก็ได้ แต่ทุกคนต่างรู้ว่าหญิงแก่คนนี้ดื้อแค่ไหน ปล่อยกลับไปไม่มีทางนอนอยู่เฉยๆแน่ คงหางานมาทำได้ไม่หยุดหย่อน โรคนี้ต้องอาศัยการพักผ่อน ไม่สู้ให้นอนโรงพยาบาลสองวัน

เสี่ยวเชี่ยนล้วงกุญแจห้องทำงานอาจารย์ออกมาแล้วไขเข้าไปข้างใน อีกสักพักคนไข้ที่นัดไว้ก็จะมาแล้ว

เป็นผู้ชายผอมสูง ดูยังหนุ่มอยู่ อายุราวๆ20 ผมทรงสกินเฮด ยืดตัวตรง ถึงจะแต่งตัวในชุดลำลอง แต่เสี่ยวเชี่ยนแค่เห็นก็ดูออก

นี่คือทหารคนหนึ่ง ต่อให้ไม่ได้ใส่ชุดทหาร ท่ายืน บุคลิก ล้วนดูแตกต่าง

“ไม่ทราบว่าคุณคือศาสตราจารย์หลิวหรือเปล่าครับ?” หวางย่าเฟยนึกไม่ถึงว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานนั้นจะเป็นผู้หญิงวัยรุ่น

“เรียกฉันว่าหมอเฉินก็ได้ค่ะ ฉันเป็นนักเรียนของศาสตราจารย์หลิว ศาสตราจารย์ป่วยเข้าโรงพยาบาล วันนี้ฉันจะรักษาคุณเองค่ะ”

“อ่อ…งั้นก็ไม่เป็นไรครับ”

หวางย่าเฟยลุกขึ้น บอกลาแล้วเดินออก เดิมเขาก็ไม่ได้อยากมาปรึกษากับจิตแพทย์หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะคาดหวังกับการทดสอบพรุ่งนี้มาก กลัวจะฉุดคะแนน ถึงได้ฟังคำแนะนำของฉู่เซวียนเพื่อนสนิทมาหาศาสตราจารย์หลิวที่โด่งดังเพื่อปรึกษา

ปรากฏว่าคนที่เจอกลับเป็นผู้หญิงวัยรุ่น เขาไม่อยากเอาเรื่องส่วนตัวของตัวเองบอกกับผู้หญิงที่ดูท่าทางเด็กๆแบบนี้

“หวางย่าเฟย เพศชาย อายุ 20 ปี อยากปรึกษาปัญหาเรื่องภาวะความเครียด สิ่งนี้จะต้องรบกวนจิตใจคุณมาเป็นเวลานานแล้วแน่นอน แต่คุณไม่ได้ให้ความสำคัญกับมัน เพียงแต่ช่วงนี้คุณวางแผนงานใหญ่เอาไว้ จึงจำเป็นต้องเผชิญหน้ากับมัน และแผนงานนี้ก็เกี่ยวกับเรื่องทหาร”

หวางย่าเฟยหยุดเดิน แล้วหันไปด้วยความตกใจ สีหน้าของเขาได้บอกเสี่ยวเชี่ยนว่า เธอเดาถูกแล้ว

“ทำไมคุณถึงได้รู้เยอะแบบนั้น?”

เขาบอกศาสตราจารย์หลิวแค่ชื่อ อายุ กับเรื่องที่ต้องการปรึกษาเท่านั้น แล้วทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงพูดข้อมูลออกมาได้ตั้งมากมาย?

เสี่ยวเชี่ยนดันแว่นตาพลางพูดในใจ คนๆนี้ขาดแค่อักษรเขียนโชว์บนหน้าว่าทหาร นี่ถ้าเรื่องแค่นี้เธอยังเอาเขาไม่อยู่ แล้วจะกล้าให้คนอื่นเรียกว่าประธานเชี่ยนเหรอ?

“นั่งลงสิคะ มาคุยกันหน่อย”

จิตแพทย์ที่ดีจะปลอบคนไข้เก่ง เสี่ยวเชี่ยนแค่พูดไม่กี่คำก็ทำให้หวางย่าเฟยอึ้งได้แล้ว

“หมอเฉิน อาการของผมหนักไหมครับ? พรุ่งนี้ผมมีทดสอบที่สำคัญมาก”

“ทดสอบ…เข้าหน่วยย่อยโลนวูล์ฟของหน่วยรบพิเศษ011น่ะเหรอคะ?” ไม่บังเอิญขนาดนั้นมั้ง?

เมื่อคนปกติอยู่ๆก็เจอเหตุการณ์สะเทือนใจเช่น การใช้ความรุนแรง ภัยพิบัติต่างๆ อุบัติเหตุ หรืออยู่ๆก็มีคนตายไม่ปกติตรงหน้า ล้วนเป็นไปได้ที่จะทำให้เกิดอาการแบบนี้

อาการที่แสดงออกก็จะแตกต่างกัน บางคนนอนไม่หลับ โกรธง่าย ไม่มีสมาธิ ระแวงเกินเหตุ ขี้ตกใจ กระวนกระวาย หัวใจเต้นเร็ว ปวดเนื้อปวดตัว ดังนั้นปกติหากมีการเกิดแผ่นดินไหวหรือภัยธรรมชาติอื่นๆมักจะมีจิตแพทย์คอยให้คำปรึกษาแก่ผู้ประสบภัย

“ช่วงนี้คุณมีเรื่องอะไรใหญ่ๆเกิดขึ้นกับตัวไหมคะ? คุณรู้ว่าตัวเองมีอาการแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรคะ?” เสี่ยวเชี่ยนถาม

“ไม่มีเรื่องอะไรนะครับ ผมเรียนจบมอปลายก็ไปเป็นทหาร ตอนนี้ก็เกือบสองปีแล้ว ก่อนหน้านี้ไม่เห็นว่าตัวเองมีความผิดปกติอะไร จนกระทั่งเมื่อสามเดือนก่อน…ผมเข้าร่วมฝึกซ้อมรบ ผมพบว่าพอผมเอาปืนเล็งคนอื่นก็จะหน้ามืด”

“เป็นทหารมาตั้งเกือบสองปีเพิ่งเคยเข้าร่วมซ้อมรบแค่ครั้งเดียวเหรอคะ?”

“ผมเป็นทหารปีแรกทำงานเป็นกองหนุนทั่วไปครับ ต่อมามีผลงานหน่อยก็เลยถูกย้ายไปหน่วยรบ”

“…เลี้ยงหมูเหรอ?”

เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกได้ถึงสายตาที่หวางย่าเฟยมองมาจึงรีบพูดขอโทษ

“เลี้ยงหมูปลูกผักเป็นธรรมเนียมที่ดีของทหาร อีกอย่างผมไม่ได้เลี้ยงหมู ผมปลูกผัก”

ก็ได้ นายปลูกผักนายชนะ เสี่ยวเชี่ยนอธิบาย “ฉันไม่ได้ดูถูก ฉันแค่สงสัย ทหารที่เป็นฝ่ายกองหนุนในสงครามสามารถมีคุณสมบัติที่เข้าคัดเลือกทหารหน่วยรบพิเศษได้ คุณจะต้องเก่งเหนือใครแน่นอน”

“คุณก็รู้จักทหารหน่วยรบพิเศษเหรอครับ?” หวางย่าเฟยอึ้งเล็กน้อย

“คู่หมั้นฉันก็เป็นทหาร เพียงแต่เขาเป็นคน…เลี้ยงนก?” เสี่ยวเชี่ยนจำได้ว่า อวี๋หมิงหลางพูดอยู่บ่อยๆว่าเขาเป็นเหมือนเครื่องฟักไข่นก ทหารที่เขาฝึกล้วนเป็นนกหน้าใหม่ พอฝึกเสร็จก็จะกางปีกโผบินได้อย่างเก่งกาจ เก่งเหนือคนที่เก่งอีกที

“ทหารมีเลี้ยงนกด้วยเหรอครับ?”

“……” ก็พวกนายที่เป็นนกหน้าใหม่นี่ไงล่ะ