แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 471

ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนกับศาสตราจารย์หลิวไปถึงการทดสอบก็สิ้นสุดลงแล้ว

ศาสตราจารย์หลิวไปหาหวางย่าเฟย เสี่ยวเชี่ยนไปหาหลิวลี่ อยากจะไปดูว่าเด็กคนนี้จำเป็นต้องเยียวยาทางด้านจิตใจหรือไม่

สภาพของหลิวลี่ดูมอมแมมมาก การทดสอบช่วงสามวันนี้ทำให้เนื้อตัวเขาเลอะไปด้วยดินโคลน ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนไปถึงหลิวลี่กำลังนั่นเหม่อตามลำพังอยู่บนก้อนหิน มองภูเขาที่อยู่ไกลๆ สายตาทอดยาว

เขาเพิ่งผ่านประสบการณ์ ‘ความเป็นความตาย’ มา ในสถานการณ์ที่เพิ่มเข้าไปทดสอบเขากับหวางย่าเฟยโดยเฉพาะ หัวหน้าใหญ่พ่อของเขาถูกคนร้ายจับเป็นตัวประกัน เขาผ่านไปพอดี แต่ทว่ากลับสู้ ‘คนร้าย’ ไม่ได้

พ่อบอกให้เขาไป แต่เขาไม่ไป หลังจากที่พ่อดึงสลัก ‘ระเบิดมือ’แล้ว ทันใดนั้นหลิวลี่ก็เข้าใจได้ทันทีว่าอะไรคือวีรบุรุษ ที่แท้พ่อกับพี่ชายเขาคือวีรบุรุษแบบนี้นี่เอง ส่วนเขายังห่างชั้นนัก

ถึงแม้หลังจากที่คนร้ายดึงผ้าปิดหน้าออกแล้วพบว่าเป็นพรรคพวกเดียวกัน แต่หลิวลี่วินาทีนั้นได้คุกเข่าเอามือปิดหน้าร้องไห้หนักไปแล้ว

นี่คือสถานการณ์จำลองให้เขากับหวางย่าเฟยโดยเฉพาะ แต่พวกเขากลับไม่คิดว่านี่เป็นแค่เหตุการณ์จำลอง คิดว่าเจอโจรเข้าแล้วจริงๆ

มนุษย์หากไม่อยู่ในสถานการณ์ที่สุดแล้วจริงๆ ไม่มีทางจินตนาการได้ว่า วีรบุรุษคำๆนี้ที่พูดกันออกมาอย่างง่ายดาย แต่พอทำจริงนั้นยากเพียงใด ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าพี่ชายกับพ่อของเขานั้นทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่อย่างไร และก็เข้าใจแล้วว่าตัวเขายังห่างไกลจากคำว่าวีรบุรุษนัก คนที่มีแต่พลังแต่ไร้ความสามารถก็ทำได้แค่เพิ่มความวุ่นวาย ยิ่งมีความสามารถก็ยิ่งทำเรื่องที่ยิ่งใหญ่ได้

เสี่ยวเชี่ยนเห็นหลิวลี่เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกนับถืออวี๋หมิงหลางที่ตั้งใจจำลองสถานการณ์นี้ขึ้นมา เรื่องบางเรื่องพูดยกเหตุผลมามากมาย อธิบายกันมาเป็นปีๆยังไม่สู้ผลที่ได้เจอกับตัวในช่วงการทดสอบสองสามวันนี้ เติบโตขึ้นในชั่วพริบตา

เธอยืนอยู่ตรงนั้นมองหลิวลี่อยู่ไกลๆ

หัวหน้าใหญ่เดินมาจากอีกทางหนึ่งแล้วนั่งข้างหลิวลี่

“พ่อ…ผมทำให้พ่อผิดหวังหรือเปล่า?”

“แกทำได้ดีมาก มากกว่าที่พ่อคิดไว้เสียอีก” หัวหน้าใหญ่พูดปลอบ

หลิวลี่แขนเสื้อเช็ดน้ำตา เขาไม่กล้ามองพ่อ ถูกพ่อเอากำปั้นทุบไหล่ “ร้องอะไรกัน ลูกผู้ชายห้ามร้องไห้”

“ผมต่างกับพี่มากเลยใช่ไหม? ผมไม่มีทางเป็นวีรบุรุษเหมือนพี่ได้”

“เด็กโง่ แกจะเป็นแบบเขาทำไม แกก็เป็นแก แกมีชีวิตเป็นของตัวเอง พี่หลางของแกจำลองสถานการณ์นี้ขึ้นมาไม่ใช่เพราะอยากทำร้ายจิตใจแก แต่เพราะอยากให้แกเข้าใจว่า ทุกคนต่างมีตัวตนที่ไม่มีใครมาแทนที่ได้ แกทำดีที่สุดแล้ว ลูกชาย”

“ผมทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง…ถ้านั่นเป็นเหตุการณ์จริงผมคงเสียพ่อไปแล้ว…พ่อ ถ้าพี่อยู่ก็คงไม่เป็นแบบนี้หรือเปล่า?” หลิวลี่ไม่รู้จะให้อภัยตัวเองอย่างไร

“ตอนที่พ่อบอกให้แกไป แกไม่ได้ถอย นี่ก็แสดงให้เห็นว่าความคิดของแกเหมือนกับพี่ชายแก พี่หลางมาบอกพ่อตอนจบว่า แกเป็นลูกผู้ชายอย่างแท้จริง เพียงแต่ลูกเอ๊ย บางสิ่งบางอย่างใช่ว่ามีแค่เลือดร้อนๆก็จะเพียงพอ แกเก่งมากแล้ว แกพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าแกทำตัวสมกับเป็นน้องชายของวีรบุรุษ”

ความฝันของเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งได้สลายไปในแบบนี้

เลือดร้อนใครก็ต่างมี แต่แค่นั้นยังไม่พอ ยังต้องมีความสามารถด้วย

“ผมไม่ได้ทำให้พ่อกับพี่ขายหน้าเหรอ?”

“เปล่าซะหน่อย คนที่ทำให้พี่หลางชมได้มีไม่เยอะ แต่แกทำให้เขาชื่นชมได้ ลูกชาย ยังอยากเป็นทหารอยู่ไหม?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน