แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 475

ผลการวินิจฉัยโรคของเสี่ยวเชี่ยนสามารถหลอกหัวหน้าใหญ่กับลูกชายได้ แต่ไม่มีทางหลอกศาสตราจารย์หลิวได้

ศาสตราจารย์หลิวเข้าใจดีว่านี่จะต้องเป็นเรื่องที่เสี่ยวปืนเหล็กกับอวี๋ไข่เหล็กรวมหัวกันทำแน่นอน สองคนนี้เป็นคนฉลาด พออยู่ด้วยกันก็ชอบวางแผนก่อเรื่อง

ครั้งนี้เห็นได้ชัดว่าเด็กๆช่วยหัวหน้าใหญ่กันสุดฤทธิ์ ศาสตราจารย์หลิวเลยวางแผนบ้าง แสร้งทำเป็นเหมือนไม่รู้อะไร

อืม งั้นก็คิดว่าลูกเป็นโรค ‘อารมณ์แปรปรวน’ ไปแล้วกัน

อวี๋หมิงหลางเดินออกไปส่งเสี่ยวเชี่ยน มีรถมารอรับเธอแล้ว

“ผมไปส่งคุณกลับไม่ได้นะ” อวี๋หมิงหลางช่วยเสี่ยวเชี่ยนจัดปกคอเสื้อด้วยอารมณ์เสียดาย

“อืม ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับเองได้” เสี่ยวเชี่ยนไม่รอศาสตราจารย์หลิวแล้ว เธอเดาว่าเวลานี้ศาสตราจารย์หลิวน่าจะกำลังอยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก มีหัวหน้าใหญ่อยู่เธอก็ไม่จำเป็นต้องออกหน้าแล้ว

“เจอกันครั้งหน้าพี่จะพาไปขับรถอย่างดีเลยนะ…” เขายังคงคิดถึงเรื่องนี้อยู่ เส้นทางแห่งการกินเนื้อช่างลำบากนัก…

“เลิกคิดเพ้อเจ้อได้แล้ว เดี๋ยวก็เลือดกำเดาไหลอีกหรอก นายกลับไปพาทหารกลับเถอะ” เสี่ยวเชี่ยนโบกมือ เตรียมจะหันไปขึ้นรถ แต่พอเห็นท่าทางอาลัยอาวรณ์ของเขาจึงเดินไปกระซิบที่ข้างหูอวี๋หมิงหลาง

“ยังไงฉันก็เป็นของนาย จะช้าจะเร็วก็เหมือนกันนั่นแหละ”

พูดจบก็ไม่ดูสีหน้าของเขารีบขึ้นรถทันที

อวี๋หมิงหลางมองควันที่ถูกปล่อยออกมาจากท่อไอเสีย ผู้หญิงที่เขารักค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆ ทันใดนั้นก็รู้สึกร้อนๆตรงจมูก

“หัวหน้า ทำไมเลือดกำเดาไหลล่ะ?” เฉียวเจิ้นเดินผ่านมาเห็นหัวหน้าศัตรูพ่ายของตัวเองกำลังยืนแข็งทื่อเป็นเสาไฟฟ้า ตรงจมูกมีของเหลวสีแดงไหลออกมา…

อวี๋หมิงหลางเอามือเช็ด เช็ดเสร็จก็ไหลอีก

พอเห็นเฉียวเจิ้นทำหน้างง ทันใดนั้นเขานึกขึ้นได้ว่าไอ้นี่มันชิงกินเนื้อตัดหน้าเขาไปก่อน ด้วยความโมโหจึงแจกลูกถีบไปหนึ่งที

“อะไรวะเนี่ย” เฉียวเจิ้นโมโห

“เห็นหน้าแล้วหงุดหงิด ยืนบื้ออะไรอยู่เล่า ไปพาคนกลับค่ายสิ” ได้กินแล้วใช่ไหม กิน กินให้ตายไปเลย

“หัวหน้าใหญ่ One บ้าไปแล้ว มันทำร้ายโผม” เฉียวเจิ้นพอเห็นครอบครัวหัวหน้าใหญ่เดินกันมาสามคนก็รีบเข้าไปฟ้อง

“ใครบ้านะ?” แต่ทว่าหัวหน้ากลับสนใจเรื่องนี้

“ผมน่ะสิ” อวี๋หมิงหลางตอบอย่างภูมิใจ

“ตาเหยี่ยว ช่วงนี้นายละเลยการฝึกไปหรือเปล่า?” หัวหน้าใหญ่ถาม

“ใช่ครับ เอาเรี่ยวเอาแรงไปลงที่อื่นหมดแล้ว เอวงี้พลิ้วเชียว” อวี๋หมิงหลางยอมรับว่าตอนนี้เขาอิจฉาริษยา แล้วจะทำไมล่ะ

“หมิงหลางจมูกเป็นอะไรน่ะ?” ศาสตราจารย์หลิวสังเกตเห็นว่าอวี๋หมิงหลางเลือดกำเดาไหล

“คิดถึงเมียมากสินะ เดี๋ยวพอฝึกแบบปิดก็จะไม่ได้เจอกันตั้งหลายเดือนเลยมาลงที่ผม เฮ้อ ผมจะทำอะไรได้ ใครใช้ให้ผมเป็นลูกน้องเขาล่ะ” เฉียวเจิ้นพูดอย่างปลงๆ

อวี๋หมิงหลางทั้งอายทั้งโมโห อยากจะเข้าไปอัดอีกรอบ พอกระโดดเข้าไปเฉียวเจิ้นก็ลื่นเหมือนปลาไหลรีบไปหลบอยู่ด้านหลังหัวหน้าใหญ่

อวี๋หมิงหลางไม่สนหรอก ยกเท้าจะเข้าไปเตะ แต่ถูกหัวหน้าใหญ่ยื่นขามาขวาง

“เอาล่ะ เลิกเล่นได้แล้ว ตาเหยี่ยวนายไปพาคนใหม่กลับไปดูแลไป”

“ครับ”

“One นายอยู่นี่ก่อน ทำงานเก็บตกนิดหน่อยก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ”

“งานเก็บตกอะไรครับ?” อวี๋หมิงหลางยังไม่เข้าใจ การทดสอบเสร็จสิ้นแล้ว เรื่องงานเก็บกวาดกับดักอะไรพวกนี้เป็นหน้าที่ของทหารที่นี่ แล้วจะให้เขาอยู่ทำไม?

คนฉลาดๆแต่พอถึงช่วงเวลาสำคัญสมองกลับตามไม่ทัน หัวหน้าใหญ่ตบบ่าอวี๋หมิงหลางแล้วชี้หน้าเขา

“เก็บตกแกนี่ไงล่ะ เข้าใจยัง?”

นี่มันเหมือนถูกหวยรางวัลใหญ่ชัดๆ อวี๋หมิงหลางรู้สึกเหมือนโลกสดใสขึ้นมาทันที เบิกตาโพลงด้วยความรู้สึกเซอร์ไพร้ส์

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน