แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 478

เสี่ยวเชี่ยนก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมเธอถึงได้เหนื่อยเหมือนร่างจะแยกออกเป็นเสี่ยงๆ จุดซ่อนเร้นนั่นก็เจ็บจนเหมือนจะฉีกออก ส่วนอวี๋หมิงหลางน่ะเหรอ สีหน้าบ่งบอกว่ามีความสุขอย่างล้นเหลือ

เขาเอากล่องกระดาษทิชชู่มาทำเป็นโทรโข่ง แล้วพูดจาโม้ใส่เสี่ยวเชี่ยนอย่างจริงจัง หลังจากที่ได้ครอบครองเสี่ยวเชี่ยนแล้วเอวก็ไม่ปวด เลือดกำเดาก็ไม่ไหล ชั่วเวลาไม่นานทำไปตั้งหลายรอบโดยไม่รู้จักเหน็ดไม่รู้จักเหนื่อย ฮี่ๆ ไม่รู้สึกผิดต่อเสี่ยวเฉียงน้อยแล้ว กลิ่นวะนิลาไม่เลวเลย ครั้งเดียวเจ๋งยิ่งกว่าสามครั้ง…ยังไม่ทันจะได้บรรยายจนจบก็ถูกเสี่ยวเชี่ยนหยิกหู ถ้ายังกล้าเพ้อเจ้ออีก จะปล่อยให้หิวไปทั้งปีเลย

แบบนั้นไม่ได้ ถ้ายังไม่เคยกินยังไม่เท่าไร แต่นี่ได้สัมผัสกับวิวที่สวยงามที่สุดบนโลกไปแล้ว จะให้กลับไปถือศีลกินเจเหมือนเมื่อก่อนได้ยังไง?

ไม่ได้เด็ดขาด

ในที่สุดชายหนุ่มเจ้าคารมก็เลิกแต่งกาพย์กลอนเพี้ยนๆ หันมาทำตัวว่าง่ายกับเธอ เอาเทพวีนัสสิบองค์มาแลกกับเฉินเสี่ยวเชี่ยนคนเดียวเขาก็ไม่ยอม เทพแขนขาดแบบนั้นมีหรือจะสู้สุดที่รักของเขาที่สวยงามเบ่งบานเหมือนดอกไม้แรกแย้มแบบนี้ได้?

แต่น่าเสียดายที่ความสุขอันสวยงามแบบนี้เขาแบ่งปันให้คนนอกรู้ไม่ได้ คำพูดชื่นชมเธออย่างจริงใจก็ถูกเสี่ยวเชี่ยนห้ามเอาไว้ อวี๋หมิงหลางทำได้แค่ข่มเก็บมันไว้ในใจอย่างเสียดาย ช่วยเธอแต่งตัวจนเสร็จแล้วพาเธอออกไปกินข้าว

เดิมเสี่ยวเชี่ยนไม่อยากขยับตัวเลยแม้แต่น้อย เธอรู้สึกเหมือนตอนนี้ตัวเองกลายเป็นคนพิการ แค่เดินยังเจ็บ อยากจะนอนอยู่เฉยๆบนเตียงจนเช้า แต่ตอนนี้อวี๋หมิงหลางไม่อยากให้เธออยู่ห่างจากสายตาแม้แต่วินาทีเดียว จะให้เธอออกไปด้วยให้ได้ ถึงขนาดบอกว่าถ้าเธอไม่อยากเดินเดี๋ยวเขาแบกได้

ตือโป๊ยก่ายแบกเมีย…

เสี่ยวเชี่ยนไม่รู้จะพูดยังไงกับผู้ชายที่ไม่มีประสบการณ์คนนี้ว่าเธอปวดมาก คาดว่าเขาเองก็คงไม่รู้ ผู้ชายที่เอะอะก็สืบค้นข้อมูลอีกทั้งยังเป็นพวกถือเรื่องความสะอาดทางด้านความรู้สึก คงคิดว่าจะเจ็บแค่ตอนที่เยื่อพรหมจรรย์ขาดเท่านั้น แต่กลับไม่รู้เลยว่าอาการปวดจะมีต่อเนื่องไปอีกหลายวัน

ประธานเชี่ยนยังคงวางมาด อายที่จะพูดออกไป และก็แอบกลัวว่าถ้าพูดออกไปแล้วตานี่จะรู้สึกผิด เห็นเขามีความสุขขนาดนี้ก็แอบหมั่นไส้เบาๆ รู้สึกว่าตอนนี้อวี๋หมิงหลางจิตใจสดชื่นกระปรี้กระเปร่าเป็นอย่างมาก เอาไม้เขี่ยขี้แหย่ก็คงยังอารมณ์ดีได้ สุขใจอะไรเบอร์นั้น

ครั้นแล้วจึงได้แต่แสร้งทำเป็นว่าไม่เจ็บไม่ปวด ก้าวเดินอย่างลำบาก เดินตามเขาออกไป

ออกไปเจอป้าทำความสะอาดคราวก่อนพอดี อวี๋หมิงหลางรีบโอบเสี่ยวเชี่ยนเข้ามา แล้วถลึงตามองป้าอย่างภูมิใจ

อีกทั้งยังพูดเสียงเข้มกับป้า “ไปเก็บห้อง1314ด้วยครับ พวกเราขอซื้อผ้าปูที่นอน เอาถังขยะไปเททิ้งด้วยนะครับ”

เสี่ยวเชี่ยนโมโหกับความหน้าด้านของเขาเลยหยิกเอวลงไปแรงๆ อวี๋หมิงหลางรู้สึกเหมือนตัวเองได้ลบล้างความอับอายไปจนหมดสิ้นแล้ว เขาแทบอยากจะเอาเสี่ยวเชี่ยนแห่ไปให้ทั่วเมือง

ป้าแม่บ้านที่ลืมเขาไปนานแล้วมองตามหลังอวี๋หมิงหลางด้วยความงุนงงพลางพึมพำ “บ้าเปล่าเนี่ย…”

อวี๋หมิงหลางเป็นผู้ชายที่อยู่ด้วยง่าย ขอแค่เสี่ยวเฉียงน้อยอิ่มจะใช้เขารังแกเขายังไงก็ได้ เขาบริการเสี่ยวเชี่ยนอย่างยิ้มแย้ม มื้อนี้เสี่ยวเชี่ยนกินด้วยความเรื่องมาก เดี๋ยวก็ว่าซุปร้อนไป เดี๋ยวก็ว่าแกะปูช้า แต่อวี๋หมิงหลางก็ไม่โกรธ จะดุจะว่ายังไงก็ได้

เดิมเสี่ยวเชี่ยนอยากจะเอาคืนเขาที่ทำเป็นได้ใจใหญ่ แต่พอเห็นเขาอารมณ์ดียิ้มตาหยีขนาดนี้ความโกรธก็หายหมด ดูแล้วรื่นตา คล้ายกับว่าไม่ปวดแล้ว

นึกถึงชาติที่แล้วที่แค่ครั้งเดียวทำเสร็จก็เล่นเอาเธอโกรธไปหลายวัน ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าตอนนี้ก็มีความสุขดี แม้แต่อวี๋เสี่ยวเฉียงที่ทำตัวหน้าด้านแต่งกลอนเพี้ยนๆเธอก็ยังไม่หงุดหงิดเท่าไร

“น้องคะ” เสี่ยวเชี่ยนเรียกพนักงานมาขอเมนู กวาดตามองจนทั่วแล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ตรงจุดหนึ่ง

“เพิ่มซุปซานเย่าเก๋ากี้หนึ่งที่ค่ะ”

“ลูกเชี่ยน ซุปยังมีอยู่เลยนะ?” อวี๋หมิงหลางมองซุปที่ยังเหลืออยู่เกินครึ่งหม้อแล้วถามด้วยความสงสัย

“สั่งให้นาย”

พอพนักงานเดินไปแล้วเสี่ยวเชี่ยนก็ลูบหน้าเขา จากนั้นก็พูดกึ่งล้อเล่นกึ่งจริง “สามีภรรยาทำเรื่องอย่างว่าบ่อยๆธาตุภายในจะอ่อนแรงลง แพทย์แผนจีนเรียกว่า ‘หมดกำลัง’ แล้วยิ่งคู่ข้าวใหม่ปลามันแล้วด้วย การดื่มซุปบำรุงจะช่วยปรับสภาพภายในได้ พรุ่งนี้นายจะไปฝึกแล้ว คงไม่อยากไปเข่าทรุดต่อหน้าลูกน้องหรอกใช่ไหม?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน