แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 480

หลังจากที่หวางย่าเฟยทำผลงานยิงถูกเป้าหมด อวี๋หมิงหลางก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็ถอยหลัง ถอยอีก แล้วก็ยังถอยอีก…

“เฮ้ย ถอยออกไปไกลขนาดนั้นทำไม”

เจ้าของร้านถึงกับกลัว

นี่ได้ตุ๊กตารางวัลใหญ่ของเขาไปแล้วยังจะเอาปืนไปด้วยเหรอ?

“ฉันอยู่นี่นายจะกลัวทำไม?” เสี่ยวเชี่ยนพูด เธอสังเกตท่าทางของอวี๋หมิงหลาง

“แต่อยู่ห่างขนาดนั้นยิงไม่โดนแน่ ปืนนี่ยิงได้ไกลสุดก็แค่ไม่กี่เมตร” เจ้าของร้านรู้จักปืนตัวเองดี นี่เป็นปืนของเล่น อีกทั้งยังถูกดัดแปลง หากยืนห่างออกไปมากเกิน บวกกับแรงลมหรือปัจจัยอื่นๆอีก ถ้าอยากจะยิงโดนคงต้องระดับปรมาจารย์

“ยิงโดนไม่โดนก็เรื่องของเขา ดูเฉยๆก็พอแล้ว”

เสี่ยวเชี่ยนพูดจบก็หันไปมองอวี๋หมิงหลาง

หวางย่าเฟยมีสีหน้าอึ้ง คนที่ตามมาด้วยอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

“แบบนี้จะยิงโดนได้ยังไง?”

ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าหน่วย011เก่งขั้นเทพ และก็รู้ว่าทหารของที่นั่นล้วนคัดเลือกจากสุดยอดของแต่ละที่มาอยู่รวมกัน แต่ต่อให้เป็นจอมทหารเมื่อมาเจอภารกิจที่ไม่น่าจะทำให้สำเร็จได้แบบนี้ก็ไม่น่าจะทำได้หรือเปล่า?

หลังจากที่อวี๋หมิงหลางถอยจนพอใจแล้วเขาก็เริ่มยิงปืน ปังๆๆๆ เสียงลูกโป่งแตกดังตามมา พวกของหวางย่าเฟยมองกันตาค้าง

มีคนใช้ปืนที่ถูกดัดแปลงมายิงโดนเป้าในระยะที่แทบจะเป็นไปไม่ได้แบบนี้ได้จริงๆเหรอ?

อวี๋หมิงหลางไม่ได้ยิงเรียงกันด้วย

เขายิงบนบ้าง ล่างบ้าง ตรงกลางบ้าง ตอนแรกพวกหวางย่าเฟยยังคิดว่าเขายิงมั่วแล้วบังเอิญโดน แต่พอเขายิงถูกลูกโป่งมากขึ้นเรื่อยๆทุกคนต่างก็มองกันจนตาค้าง

เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกสนุกขึ้นมาทันที

เขายิงเป็นคำว่าเหม่ย

ยิงไปเรื่อยๆจนนัดสุดท้ายเขาหลับตายิง ระยะห่าง ความเร็วลม ลูกกระสุน อีกทั้งตำแหน่งของลูกโป่ง ทุกอย่างอยู่ในใจเขาหมดแล้ว มือสไนเปอร์ที่แท้จริงไม่ได้อาศัยสายตาในการยิง

อวี๋หมิงหลางยิงเสร็จแล้ว แต่คำว่าเหม่ยยังขาดไปหนึ่งขีดซ้ายบน เขาจึงเดินไปที่ขอบกั้นหน้าร้านแล้วเก็บก้อนหินขึ้นมา จากนั้นก็ปาไปตรงตำแหน่งที่ขาดอยู่ ชื่อที่เขาเรียกเธอปรากฏอยู่บนแผงลูกโป่งแล้ว

อวี๋หมิงหลางวางปืนลงแล้วมองไปทางเสี่ยวเชี่ยน

ลูกเชี่ยน คุณสวยที่สุด

เสี่ยวเชี่ยนยกนิ้วโป้งให้เขา นายเท่ห์มาก

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังทำร้ายคนโสดอยู่นั้น ในใจของหวางย่าเฟยกำลังเกิดความรู้สึกที่พูดไม่ออก

เขามีพรสวรรค์เรื่องยิงปืนที่เหนือกว่าคนอื่น และก็คิดมาตลอดว่าฝีมือของเขาล้ำเลิศสุดๆ แต่วันนี้พอได้มาเจอกับคนเก่งกว่าถึงได้พบว่าฝีมือของตัวเองนั้นยังอยู่ห่างอีกไกล

เมื่อครู่ยังรู้สึกอัดอั้นตันใจ อยากให้อวี๋หมิงหลางยอมรับในความพยายามของเขา ถึงขนาดคิดไปว่าหลังจากที่อวี๋หมิงหลางได้เห็นความสามารถที่แท้จริงของเขาแล้ว อวี๋หมิงหลางจะรู้สึกเสียใจที่ตัดสินใจให้เขาสอบไม่ผ่าน

แต่พออวี๋หมิงหลางยิงปืนเป็นชื่อเรียกของเสี่ยวเชี่ยนโดยใช้วิธีที่ไม่น่าเชื่อ หวางย่าเฟยก็รู้สึกเหมือนตัวเองถูกมือล่องหนมาตบเข้าที่หน้าอย่างแรง

ไอ้011นี่คงจะยิ่งภูมิใจสินะ เขาคงดูน่าขบขันมากกว่าเดิม…

แม้แต่เสี่ยวเชี่ยนยังคิดว่าอวี๋หมิงหลางจะทำท่ายกนิ้วโป้งทิ่มลงหรือไม่ก็ส่ายนิ้วชี้เพื่อเป็นการตอบโต้ที่เมื่อครู่หวางย่าเฟยยกนิ้วกลางให้เขา

แต่ไม่ใช่ พออวี๋หมิงหลางยิงเสร็จเขาไม่ได้มองหวางย่าเฟยเลยสักนิด แต่ยื่นมือไปที่เจ้าของร้าน เจ้าของร้านทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“ตัวใหญ่มีแค่สองตัว พวกนายได้คนละตัวก็หมดแล้ว เอาตัวเล็กไปสองตัวได้ไหม?”

ไอ้พวกก่อกวนนี่มันมาจากไหนกันแน่วะเนี่ย คว้าแจ็คพอตไปหมดแล้ว

อวี๋หมิงหลางมองเสี่ยวเชี่ยน เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้รู้สึกเกรงใจเลยแม้แต่น้อย เธอชี้ไปที่ตุ๊กตาสองตัว เจ้าของร้านแอบร้องไห้ในใจพร้อมกับหยิบตุ๊กตาส่งให้เสี่ยวเชี่ยน ไปได้แล้ว รีบๆไสหัวไปเลย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน