แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 482

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 482 นึกแล้วก็ปวดใจ
ตอนนี้ชัดเจนแล้วว่าคู่หมั้นของโลนวูล์ฟก็คือหูเหม่ยจิ้งภรรยาของฉู่เซวียนที่เสี่ยวเชี่ยนเคยรักษา

จากที่ซาลาแมนเดอร์บอก ผู้หญิงคนนี้แย่มาก ใจจืดใจดำ เอาเงินชดเชยของโลนวูล์ฟไปตั้งแต่เถ้ากระดูกของเขายังไม่ทันเย็นแล้วไปแต่งงานกับคนอื่น

แม้แต่อวี๋หมิงหลางที่เป็นคนยุติธรรมมาตลอดยังยอมรับว่าผู้หญิงคนนั้นไร้ซึ่งความเห็นใจ

หูเหม่ยจิ้งที่เสี่ยวเชี่ยนได้สัมผัสคนนี้นิสัยอ่อนโยน เอาใจใส่สามีตัวเอง ถึงสามีจะเป็นโรคอารมณ์แปรปรวนชนิดไม่รุนแรงก็ยังคอยอยู่เคียงข้าง ดูแลอย่างใกล้ชิด

อีกทั้งสิ่งที่ทำให้เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกตกใจยิ่งกว่าก็คือ แม่บุญธรรมของผู้หญิงคนนี้ก็คือแม่แท้ๆของโลนวูล์ฟ

ถ้าโลนวูล์ฟไม่ตาย หูเหม่ยจิ้งก็คงได้เรียกอาจารย์ว่าแม่ เพราะเป็นแม่สามี

แต่หลังจากที่โลนวูล์ฟตาย หูเหม่ยจิ้งกับอาจารย์ก็มีสถานะเป็นแม่ลูกบุญธรรมกัน อีกทั้งดูจากท่าทีของอาจารย์ก็ดูจะพอใจเธออยู่ไม่น้อย ฉู่เซวียนสามีของเธอเป็นโรคอารมณ์แปรปรวน อาจารย์จึงให้เสี่ยวเชี่ยนไปรักษา เท่าที่ฟังจากที่หูเหม่ยจิ้งเล่า อาจารย์มักจะไปเยี่ยมเยียนเธอบ่อยๆ

อาจารย์ที่ปกติไม่ค่อยเป็นมิตรกับใครเท่าไร แต่กลับมีความรักความเอ็นดูให้หูเหม่ยจิ้ง เหมือนเป็นแม่ลูกกันจริงๆ

ข้อมูลมากมายเหลือเกิน เสี่ยวเชี่ยนมึนไปหมดแล้ว เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆว่ามันเกิดความผิดพลาดขึ้นตรงไหนกันแน่

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้อย่าว่าแต่จะให้ทำดีกับหูเหม่ยจิ้งเลย ไม่อาฆาตแค้นก็ดีแค่ไหนแล้ว ขนาดเพื่อนทหารของโลนวูล์ฟยังพากันกัดฟันพูดด้วยความโกรธเมื่อพูดถึงเรื่องหูเหม่ยจิ้ง อาจารย์ที่เป็นแม่แท้ๆก็น่าจะยิ่งโกรธแค้นถึงจะถูกสิ

สมองอันชาญฉลาดของเสี่ยวเชี่ยนได้นึกถึงความเป็นไปได้หลายๆแบบ

อาจารย์ไม่มีทางไม่เคยเจอหูเหม่ยจิ้ง เพราะตอนนั้นโลนวูล์ฟหมั้นกับเธอไปแล้ว จะต้องเคยพาไปให้พ่อแม่ดูตัวอย่างแน่นอน

งั้นจะเป็นไปได้ไหมว่า อาจารย์ใช้วิธีอื่นในการแก้แค้นให้ลูกชาย?

เสี่ยวเชี่ยนนึกได้แค่เหตุผลนี้ ก็เหมือนกับเมื่อชาติก่อนหลังจากที่ลูกสาวเธอจากไปเธอก็เริ่มคิดหาวิธีต่างๆในการทรมานคนเลวที่ทำร้ายลูกสาวเธอให้ค่อยๆตายไปทีละคน วิธีการของเธอโหดร้ายมาก

นิสัยของอาจารย์ก็ไม่ต่างจากเธอมากนัก หรือจะเป็นเพราะโกรธแค้นหูเหม่ยจิ้งเลยแนะนำผู้ชายที่เป็นโรคอารมณ์แปรปรวนให้กับหูเหม่ยจิ้ง?

อีกทั้งยังส่งมือใหม่ไปรักษาฉู่เซวียนซึ่งก็คือเธอ หวังจะให้เธอรักษาฉู่เซวียนจนเพี้ยน ทำให้อาการหนักขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็จะกลายเป็นโรคจิต แล้วมีลูกที่เป็นโรคอารมณ์แปรปรวน ซึ่งโรคนี้ติดต่อทางพันธุกรรมได้…

ข้อสันนิษฐานของเสี่ยวเชี่ยนยิ่งคิดยิ่งน่ากลัว แต่ก็ยังมั่นใจไม่ได้ อาจารย์ไม่ใช่คนไม่รอบคอบ ต่อให้เกลียดหูเหม่ยจิ้งขนาดไหนก็ไม่น่าลากคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างเธอเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

ไม่รู้ว่าเหตุมันเกิดขึ้นตรงไหน ดังนั้นตอนนี้เธอปวดหัวมาก

เสี่ยวเชี่ยนไม่มีทางวิ่งไปถามศาสตราจารย์หลิวตรงๆ เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่แค่เรื่องในครอบครัวของศาสตราจารย์หลิว แต่มันยังเกี่ยวข้องกับรอยแผลในส่วนลึกจิตใจของอาจารย์ ตอนนี้อาจารย์กับหัวหน้าใหญ่เพิ่งจะคืนดีกัน ถ้าไปรื้อฟื้นเรื่องราวเจ็บปวดในอดีตขึ้นมา ความพยายามก่อนหน้านี้ของอวี๋หมิงหลางก็จะสูญเปล่า อุตส่าห์ลงทุนลงแรงสร้างสถานการณ์จริงในการรักษาหัวหน้าใหญ่กับหลิวลี่

ดังนั้นเสี่ยวเชี่ยนนึกวิธีดีๆออกวิธีหนึ่ง

เธอไปที่บ้านศาสตราจารย์หลิว แต่อาจารย์ไม่อยู่ หลิวลี่อยู่บ้านคนเดียว พอได้ยินเสียงคนเคาะประตูเขาก็หอบร่างกายอันหนักอึ้งออกมาเปิดประตู

“พี่เชี่ยนเองเหรอ”

“อืม เป็นอะไรน่ะ?” เสี่ยวเชี่ยนคิดว่าตัวเองเดินมาด้วยสภาพน่าเวทนาแล้ว หลิวลี่อาการหนักยิ่งกว่าเธออีก แทบจะยืดตัวไม่ขึ้น

“เดิมผมว่าจะไปทำงาน แต่เมื่อวานโคตรเหนื่อยเลย วันนี้ลุกไม่ขึ้นทั้งวัน พี่เชี่ยนมาหาผมเหรอ?”

“ใช่ไหมล่ะ นิสัยอย่างแม่ผมใครจะไปทนไหว บางครั้งแม่ใส่อารมณ์กับพี่เหม่ยจิ้งด้วย ผมนั่งฟังยังรู้สึกแย่เลย แต่พี่เหม่ยจิ้งกลับไม่โกรธ อีกทั้งยังยอมเรียกเป็นแม่บุญธรรมด้วย”

“อาจารย์ใส่อารมณ์เรื่องอะไรเหรอ?”

“บางครั้งก็เรื่องงาน พี่เหม่ยจิ้งเป็นคนใจดีมาก เอาง่ายๆก็คือเป็นคนซื่อเกินไป โดนรังแกในที่ทำงานบ่อยๆ เพื่อนร่วมงานชอบมาขอแลกเวรกับเขา บางครั้งเจอเด็กที่ดูแลยากก็จับมายัดไว้ห้องพี่เหม่ยจิ้ง เล่นเอาพี่เขาเหนื่อยทุกวัน แม่ผมเห็นทีก็ว่าที มีครั้งหนึ่งโกรธมากถึงกับจะตามไปคุยกับครูใหญ่”

ฟังดูก็ปกติดี อาจารย์ค่อนข้างให้ความสนใจในตัวผู้หญิงคนนี้ เป็นเดือดเป็นร้อนแทน ศาสตราจารย์หลิวเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว ยิ่งถ้าถูกใจใครก็ยิ่งจะด่ามากเป็นพิเศษ ถ้าชอบถึงขนาดเสี่ยวเชี่ยนเวลาโกรธมากๆก็จะลงไม้ลงมือ

งั้นก็ไม่เหมือนกับวางแผนไม่ดีไว้…เสี่ยวเชี่ยนตัดสินใจลองคิดไปด้านอื่น

“เสี่ยวลี่ ก่อนหน้านี้ฉันเคยเจอซาลาแมนเดอร์เพื่อนพี่ชายนาย เขาเป็นห่วงนายมากนะ”

“หา พี่เจิงน่ะเหรอ พี่เขาส่งของเล่นมาให้ผมทุกฤดูเลยนะ ผมบอกพี่เขาไปแล้วว่าผมทำงานแล้วไม่เล่นไอรอนแมนแล้วพี่เขาเลยส่งเสื้อผ้ามาแทน หลายวันก่อนส่งผลไม้มาให้แม่ลังนึงด้วย เห็นบอกว่าที่บ้านเขาปลูก”

หลังจากที่ซาลาแมนเดอร์ปลดประจำการแล้วก็กลับบ้านเกิดไปเป็นหมอ เขาไม่เคยลืมหัวหน้าโลนวูล์ฟของเขา

“นั่นสิ ซาลาแมนเดอร์ยังบอกกับฉันด้วยว่าแปปเดียวนายโตเป็นหนุ่มแล้ว ใกล้จะมีแฟนแล้ว ไม่ได้ร่วมงานมงคลของพี่นายแต่เขาอยากไปงานของนายนะ”

“เฮ้อ พี่ผม…” พอนึกถึงพี่ชายหลิวลี่ก็เศร้าใจ

“ถ้าพี่ไม่เกิดเรื่องตอนนี้ผมก็คงกลายเป็นอาแล้ว ตอนพี่หมั้นตอนนั้นผมสอบเข้ามอปลายพอดี แม่ให้ผมไปอยู่โรงเรียนประจำของเอกชนเลยไม่ได้กลับมา ได้ยินว่าผู้หญิงที่พี่หามานิสัยแย่มาก ชอบอาละวาด พี่ผมต้องคอยยอมให้บ่อยๆ ถ้าผู้หญิงคนนั้นนิสัยแบบพี่เหม่ยจิ้งไม่แน่พี่ก็คงไม่เสียสมาธิตอนทำงาน…”