แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 483

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 483 ใกล้เคียงความจริง
“นายว่าอะไรนะ? คู่หมั้นของพี่ชายนายเป็นผู้หญิงอารมณ์ร้ายงั้นเหรอ?” เสี่ยวเชี่ยนจับประเด็นได้

หลิวลี่พยักหน้า “ใช่ พี่เจิงบอกผมแบบนั้น ตอนนั้นที่พี่โทรหาผมก็พูดแบบนั้น บอกว่าผู้หญิงคนนั้นอารมณ์ร้อน พอผมเจอแล้วอย่าไปยั่วโมโหเขา”

แต่ที่น่าเสียดายก็คือยังไม่ทันได้เจอกันพี่ชายของเขาก็มาเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน หลังจากนั้นก็ไม่มีข่าวคราวของผู้หญิงคนนั้นอีกเลย

ถ้าไม่ใช่เพราะข้อมูลของเจิ้งซวี่เชื่อถือได้ เสี่ยวเชี่ยนคงสงสัยว่าหูเหม่ยจิ้งที่หลิวลี่กับซาลาแมนเดอร์พูดถึงกับคนที่เธอได้สัมผัสมากับตัวไม่ใช่คนๆเดียวกัน

ข้อมูลที่ได้จากหลิวลี่ทำให้เสี่ยวเชี่ยนพอจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง เธอไม่เสียเวลาอยู่ต่อ หาข้ออ้างออกจากที่นั่นแล้วรีบไปยังโรงเรียนอนุบาลของหูเหม่ยจิ้ง

เวลานี้เด็กๆกำลังนอนกลางวันกันอยู่พอดี เสี่ยวเชี่ยนบอกถึงวัตถุประสงค์ที่มา ไม่นานเธอก็ได้เจอหูเหม่ยจิ้ง

“รบกวนหรือเปล่าคะ?”

“ไม่ค่ะ ฉันว่างพอดี ทำไมหมอเฉินมาที่นี่ได้ล่ะคะ หรือว่าอาการของฉู่เซวียนแย่ลง?” หูเหม่ยจิ้งโพกผ้ามีลายไว้ที่ศีรษะ ผมเปียยาวห้อยลงมา ดูแล้วอ่อนหวานมาก

“ไม่ใช่ค่ะ ฉันผ่านมาแถวนี้พอดี นึกได้ว่าคุณทำงานที่นี่ก็เลยแวะมาหาน่ะค่ะ อันที่จริงก็มีเรื่องอยากจะขอร้องคุณหน่อย”

“มีเรื่องอะไรพูดมาได้เลยค่ะ ฉู่เซวียนอาการดีขึ้นมากหลังจากที่หมอเฉินรักษา ฉันไม่รู้ว่าจะขอบคุณยังไงดี ให้เงินคุณก็ไม่รับไว้”

เสี่ยวเชี่ยนแอบพูดในใจว่า ถ้าเธอกล้ารับเงินอาจารย์ได้บ่นไม่เลิกแน่ หญิงสูงวัยคนนั้นขี้บ่นจะตาย”

“คือว่าใกล้จะถึงวันเกิดของคู่หมั้นฉันแล้ว ฉันอยากให้ของขวัญที่ฉันทำเอง ฉันเห็นตุ๊กตาที่อยู่ในบ้านอาจารย์น่ารักมากเลยอยากจะรบกวนคุณสอนฉันทำหน่อยได้ไหมคะ?”

หูเหม่ยจิ้งมีสีหน้าผ่อนคลายลง แล้วเผยรอยยิ้มออกมา

“ฉันก็คิดว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็เรื่องนี้ เริ่มต้นถักเป็นห่วงนะคะ จากนั้นก็…”

เธอพูดอะไรมาเสี่ยวเชี่ยนฟังไม่เข้าใจทั้งนั้น รู้สึกเหมือนฟังคัมภีร์สวรรค์ ให้เธอใช้สมองน่ะได้ แต่ถ้าเป็นงานฝีมือล่ะก็ขอบาย แต่เธอก็ยังต้องแสร้งทำเป็นเข้าใจ พยักหน้าไปตามที่หูเหม่ยจิ้งว่า

“…ถักไป25แถวก็จะเริ่มเป็นรูปขึ้นมา ถ้าคุณจำไม่ได้เดี๋ยวฉันเขียนให้ค่ะ ตอนคุณทำโทรมาถามฉันก็ได้นะคะ”

หูเหม่ยจิ้งเอากระดาษกับปากกามาเขียน เขียนไปก็พูดไป เสี่ยวเชี่ยนแสร้งทำเป็นเข้าใจ แต่ในขณะเดียวกันก็กำลังคิดหาทางล้วงเอาข้อมูลที่เป็นประโยชน์จากหูเหม่ยจิ้ง เธอแสร้งทำเป็นเออออตาม

“หมาน้อยนี่น่ารักจัง”

หูเหม่ยจิ้งเขียนๆอยู่ก็เงยหน้ามองเสี่ยวเชี่ยนแล้วพูดอย่างจริงจัง

“นี่ไม่ใช่หมาธรรมดานะคะ เป็นหมาป่า ตอนที่คุณไปซื้อกระดุมมาทำตาบอกทางร้านนะคะว่าเอาแบบฉันนี่ มันจะเหมือนดวงตาของหมาป่าค่ะ”

“หมาป่า?”

“ค่ะ…ฉันถักเป็นแต่แบบนี้ ฉันเรียกมันว่าโลนวูล์ฟหมด คุณไม่คิดว่าตุ๊กตาพวกนี้มันดูโดดเดี่ยวเหรอคะ ถึงจะเป็นหมาป่าแต่มันก็มีความอ่อนโยนที่แตกต่างออกไป”

“…ทำไมถึงเป็นโลนวูล์ฟคะ ไม่ตั้งชื่อแบบอื่น?” เสี่ยวเชี่ยนถาม สายตาจ้องหูเหม่ยจิ้งไม่วางตา

หูเหม่ยจิ้งเขียนต่อเหมือนไม่ได้คิดอะไรเป็นพิเศษ “ก็แค่อยากให้ชื่อโลนวูล์ฟ ฉันชอบชื่อนี้ ฉันชอบ…”

เสี่ยวเชี่ยนอึ้ง จากประสบการณ์ของเธอ ถ้าหูเหม่ยจิ้งเคยทำเรื่องแบบนั้นกับโลนวูล์ฟ ในทางทฤษฎีเธอก็ควรจะเลี่ยงชื่อนี้ แล้วจะพูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติแบบนี้ได้ยังไง?

เสี่ยวเชี่ยนตัดสินใจลองขยายความให้มากขึ้นเพื่อลองใจเธอ

“จริงๆแล้วทำไมฉันถึงอยากทำของสิ่งนี้ให้คู่หมั้น? นั่นก็เพราะเขาเป็นทหาร และหน่วยที่เขาอยู่ก็ชื่อโลนวูล์ฟด้วยค่ะ”

“จริงเหรอคะ งั้นก็ดีเลย ให้อันนี้พอดีเลย” หูเหม่ยจิ้งเงยหน้า แล้วยิ้มให้เสี่ยวเชี่ยนอย่างจริงใจ

เสี่ยวเชี่ยนจ้องเธอโดยไม่กระพริบตา เผื่อจะเห็นแววตาอะไรบ้างในดวงตาของหูเหม่ยจิ้ง