แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 485

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 485 ทางเลือกที่ต่างกัน

สืออวี้รู้สึกเสียวสันหลังที่ถูกเสี่ยวเชี่ยนจ้องแบบไม่วางตา

“ประธานเชี่ยน ทำไม…พวกเราสั่งปีกไก่อีกสองไม้ก็ได้นะ” สืออวี้พูดอย่างกล้าๆกลัวๆ

ก็แค่แย่งปีกไก่มาไม้เดียว ถึงกับต้องจ้องกันขนาดนี้เลยเหรอ?

“ไม่ใช่เรื่องปีกไก่” เสี่ยวเชี่ยนมองสืออวี้ด้วยสายตาที่แฝงความนัย

“เอ่อ…เถ้าแก่คะ เอาเนื้อย่างมาอีกสามไม้ ปีกไก่สามค่ะ” สืออวี้สั่งอาหารให้ประธานเชี่ยน อยู่ๆอย่ามาทำตัวจริงจังขึ้นมาจะได้ไหม

เสี่ยวเชี่ยนมองสืออวี้ เธอเข้าใจแล้วว่าเรื่องคู่หมั้นของโลนวูล์ฟมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

หูเหม่ยจิ้งไม่ได้เป็นโรคหลายบุคลิก เพราะโรคหลายบุคลิกจะต้องอยู่บนพื้นฐานที่มีสองบุคลิกขึ้นไป แต่หูเหม่ยจิ้งกลับมีท่าทางที่นิ่งสุขุม มีแค่บุคลิกเดียวที่แตกต่างจากเมื่อก่อน

คำพูดของฉิวฉิวเมื่อครู่ได้ดึงเอาความทรงจำของเสี่ยวเชี่ยนออกมา เธอเกือบลืมโรคนั้นที่สืออวี้เป็นเมื่อชาติที่แล้ว และก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอถูกศาสตราจารย์หลิวตบ

โรคเก็บซ่อนความทรงจำจากการสะเทือนใจ หรือที่เรียกว่าบุคลิกสลับขั้ว จะมีอาการหลังจากที่เจอเรื่องสะเทือนใจทำให้ลืมตัวตนก่อนหน้านี้ แล้วใช้ชีวิตในแบบตัวตนใหม่ทั้งหมด ดังนั้นหูเหม่ยจิ้งจึงลืมเรื่องราวก่อนหน้านี้ หรือถึงขนาดที่แม้แต่ตัวตนของตัวเองก็ลืมหมด

เหมือนกับว่าเธอได้มีชีวิตใหม่เป็นครั้งที่สอง เริ่มต้นใหม่ มีชีวิตแต่งงานที่ราบเรียบ ใช้ชีวิตของตัวเองไป

ปริศนาทุกอย่างคลี่คลายลงแล้ว หูเหม่ยจิ้งเป็นโรคเดียวกันกับสืออวี้เมื่อชาติก่อน

ศาสตราจารย์หลิวบอกว่า เมื่อก่อนเธอเกือบได้ลูกสะใภ้ดีๆมาอยู่ด้วย ซาลาแมนเดอร์กับอวี๋หมิงหลางบอกว่าหูเหม่ยจิ้งเป็นผู้หญิงใจดำ คำพูดที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงแบบนี้กลับเป็นความจริง ความเป็นจริงที่ขัดแย้งในตัวเองแท้จริงคือเรื่องเดียวกัน

หูเหม่ยจิ้งเคยเป็นคนที่ดีมาก ถึงแม้จะอารมณ์ร้อนไปบ้าง แต่โลนวูล์ฟก็รัก และเป็นที่ยอมรับของศาสตราจารย์หลิวแม่ของโลนวูล์ฟ

แต่หลังจากที่โลนวูล์ฟตายไป หูเหม่ยจิ้งก็รับกับความจริงอันโหดร้ายนี้ไม่ได้จนเป็นโรคทางจิตเวชอย่างรุนแรง ทำให้เกิดบุคลิกสลับขั้ว เธอจึงลืมอดีตที่เคยมีกับโลนวูล์ฟ แต่จิตใต้สำนึกของเธอกลับยังจำได้ว่าเคยชอบโลนวูล์ฟ

เธอชอบทำตุ๊กตาหมาป่า แต่กลับใช้อีกหนึ่งตัวตนใช้ชีวิตอย่างสงบไปวันๆ

และทำไมศาสตราจารย์หลิวถึงไปหาหูเหม่ยจิ้งบ่อยๆ เรื่องนี้ก็มีคำอธิบายที่สมเหตุสมผล

ก่อนหน้านี้เสี่ยวเชี่ยนยังสงสัยอยู่ว่า คนนิสัยแย่อย่างอาจารย์ ต่อให้ชอบใครมากๆก็ไม่มีทางไปมาหาสู่บ่อยๆ แต่กลับดูแลหูเหม่ยจิ้งเป็นอย่างดี คอยมาหากัน

ที่แท้ที่อาจารย์ไปหาหูเหม่ยจิ้งบ่อยๆไม่ใช่เพราะคิดถึง แต่เพื่อช่วยทำให้บุคลิกของเธอคงที่ นี่เป็นเรื่องที่ยากมาก

เสี่ยวเชี่ยนรู้จักโรคนี้ดี บุคลิกใหม่ทั้งหมดที่แสดงออกของบุคลิกสองขั้ว ถึงแม้จะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงก่อนหน้า แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะนึกเรื่องตัวตนก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้อีก ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่โหดร้ายมาก

และความทรงจำที่นึกขึ้นได้นี้อาจกินเวลาไม่กี่เดือน หรืออาจจะเป็นหลายสิบปี เพราะการจะเป็นโรคนี้ได้จะต้องมีเรื่องสะเทือนใจอย่างรุนแรงมาก ในแวดวงจิตแพทย์ยังคงมีข้อถกเถียงกันว่าควรรักษาคนไข้หรือไม่

ชาติที่แล้วเสี่ยวเชี่ยนรักษาสืออวี้จนหาย ทำให้สืออวี้จำช่วงเวลาที่เลวร้ายขึ้นมาได้ เธอเสียสติสุดท้ายก็เลือกที่จะฆ่าตัวตาย ศาสตราจารย์หลิวจึงตัดความเป็นศิษย์อาจารย์กับเสี่ยวเชี่ยนเพราะเรื่องนี้

เสี่ยวเชี่ยนกลับชาติมาเกิดใหม่ก็ยังคงไม่ยอมให้กับอาจารย์ เพราะต่อให้เธอไม่รักษาสืออวี้ คนที่เป็นโรคนี้ก็ไม่รู้ว่าจะนึกเรื่องราวในอดีตขึ้นมาได้อีกเมื่อไร ก็เหมือนกับรองเท้าบู๊ทที่ลอยคว้างในอากาศ หากไม่ตกถึงพื้นก็จะมั่นคง

ปัญหานี้เสี่ยวเชี่ยนคิดว่าไม่มีคำตอบที่ถูกต้อง100%

แต่เธอไม่คิดเลยว่าอาจารย์เองก็เจอกับคนไข้แบบนี้เหมือนกัน อีกทั้งยังใช้ตัวเองเป็นหนทางที่เรียกได้ว่าควรต้องให้คะแนนเต็มในการแก้ปัญหา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน