แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 497

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 497 ความสามารถอันโดดเด่น
เสี่ยวเชี่ยนลากเจี่ยซิ่วฟางกลับบ้าน แต่เจี่ยซิ่วฟางหันไปมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผู้หญิงวัยกลางคนๆนั้นคุกเข่านั่งที่พื้นไม่ยอมลุกขึ้น เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟาย

“พี่ชายฉันเป็นโรคประสาท ก็ได้มาจากพ่อที่เป็นโรคประสาทเหมือนกัน ตอนที่เขาเอามีดฟันคนอาการเขากำเริบนะคะ ใต้เท้าต้องช่วยฉันนะคะ อย่าตัดสินพี่ชายฉันหลิวฉางฝูว่ามีความผิดเลยนะคะ ครอบครัวฉันมีทั้งคนแก่ลูกเด็กเล็กแดงต้องดูแล มีเขาคนเดียวที่หาเงินเลี้ยงดู ใต้~เท้า~เปา~โปรด~เมต~ตา~”

ประโยคสุดท้ายลากเสียงยาวเว่อร์ ตะโกนอย่างกับร้องโอเปร่า

เจี่ยซิ่วฟางเคยเห็นอะไรแบบนี้ที่ไหน เสี่ยวเชี่ยนลากไปถึงประตูบ้านแล้ว แต่เธอยังหันไปดูไม่หยุด อาการชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านโดยไม่สนอะไรทั้งนั้นกำเริบอีกแล้ว

“คุณผู้หญิงครับ ช่วยสงบสติอารมณ์ด้วย คดีของหลิวฉางฝูยังอยู่ในช่วงการสืบสวน ผลการวินิจฉัยยังไม่ออก พรุ่งนี้คุณไปคุยกับพวกเราที่หน่วยงานได้ไหมครับ?”

เห็นได้ชัดว่าคำพูดของเลี่ยวฟู่กุ้ยไม่ช่วยอะไร

ผู้หญิงคนนั้นพอเห็นเขายังไม่ใจอ่อนก็มองไปรอบๆแล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่เจี่ยซิ่วฟางกับเสี่ยวเชี่ยน ทันใดนั้นก็คลานเข่าเข้าไปกอดขาเจี่ยซิ่วฟาง

“ท่านแม่ใต้เท้าเปา ให้ความยุติธรรมด้วย พี่ชายฉันต้องทำงานเลี้ยงดูครอบครัว ถ้าเขาต้องติดคุกแล้วครอบครัวจะอยู่ยังไง ช่วยพูดอะไรหน่อยสิคะ ฉันขอร้อง”

“เอ่อ คือว่า ฉัน…” เจี่ยซิ่วฟางยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกเสี่ยวเชี่ยนปิดปาก เรื่องแบบนี้พูดส่งเดชไม่ได้ เดี๋ยวซวย

เสี่ยวเชี่ยนลากเจี่ยซิ่วฟาง ผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าไม่ได้รับความสงสารจึงพุ่งเป้าไปหาเสี่ยวเชี่ยนแทน

เธอกอดขาเจี่ยซิ่วฟางไว้ไม่ให้เดินหนี แต่หน้ากลับหันไปขอร้องเสี่ยวเชี่ยน

“เมียท่านใต้เท้าเปา ช่วยให้ความยุติธรรมกับฉันด้วย”

“ฉันไม่ใช่เมียเขา” เสี่ยวเชี่ยนพูดอย่างเย็นชา ผู้หญิงคนนี้พูดจาส่งเดช เอาเจี่ยซิ่วฟางเป็นแม่เลี่ยวฟู่กุ้ย เอาตัวเธอเป็นเมียเลี่ยวฟู่กุ้ย…ถุย น่ากลัวเหลือเกิน เสี่ยวเชี่ยนจินตนาการไม่ออกเลยทีเดียวว่าผู้หญิงแบบไหนจะรับผู้ชายที่มีนิสัยชอบพูดจาภาษาหนังสือที่คนอื่นฟังไม่รู้เรื่องแบบนายฟู่กุ้ยได้

“พวกเขาสองคนไม่ใช่คนในครอบครัวของผม เชิญคุณกลับไปเถอะครับ เรื่องหลิวฉางฝูพวกเราจะตัดสินอย่างมีเหตุผลตามผลที่ออกมาครับ”

หลิวฉางฝูพี่ชายที่ผู้หญิงคนนี้พูดถึง เลี่ยวฟู่กุ้ยกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆได้วินิจฉัยแล้วว่าเขาไม่ได้เป็นโรคประสาท ถึงแม้คนครอบครัวเขาจะมีคนที่เป็นโรคประสาท แต่ตอนที่เขาเอามีดฟันคนที่มีปากเสียงด้วย พฤติกรรมของเขาเกิดจากการบันดาลโทสะของเขาเอง

พอได้ยินว่าตัดสินอย่างมีเหตุผลผู้หญิงคนนี้ก็เข้าใจว่าคงเล่นละครต่อไปไม่ได้แล้ว ทันใดนั้นก็ควักมีดออกมาแล้วจี้คอเจี่ยซิ่วฟาง เจี่ยซิ่วฟางถึงกับร้องกรี๊ด

“พวกแกคิดจะบีบให้คนจนอย่างพวกเราจนมุม ใช่ไหม ครอบครัวเรามีพี่ชายหาเลี้ยงอยู่แค่คนเดียว ถ้าเขาติดคุก แม่ฉันที่เป็นอัมพาตใครจะมาดูแล”

เจี่ยซิ่วฟางนึกไม่ถึงว่าเป็นจีนมุงเฉยๆก็จะมาซวยไปด้วย เธอรู้สึกได้ถึงความแหลมคมจากปลายมีด ผู้หญิงคนนั้นหายใจพร้อมกลิ่นกระเทียมรดใส่หน้าเธอ เจี่ยซิ่วฟางตกใจจนตัวสั่น

เสี่ยวเชี่ยนเห็นเรื่องบานปลายมาถึงแม่เธอใบหน้าก็บึ้งตึงทันที เธอก้าวไปข้างหน้าหมายจะแย่งมีดจากผู้หญิงคนนั้น ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงสั่นเครือของผู้หญิงคนนั้นขู่กลับ

“อย่าเข้ามานะ ใครเข้ามาฉันจะฆ่าเขาซะ”

“คุณผู้หญิงใจเย็นๆก่อนครับ มีอะไรก็ค่อยๆคุยกัน” เลี่ยวฟู่กุ้ยพูดด้วยน้ำเสียงเครียด เขาไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะอารมณ์รุนแรงแบบนี้