แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 502

อันที่จริงเสี่ยวเชี่ยนสงสารพ่อแม่ของอาหญิงมากกว่า ซึ่งก็คือปู่กับย่าของอวี๋หมิงหลาง

คนชราสองท่านนี้ตราบจนวาระสุดท้ายของชีวิตก็อาจยังคงไม่ได้เห็นลูกสาวของตัวเองมีวุฒิภาวะขึ้นมา

คนที่ไม่รู้จักโตแบบนี้อยู่มาจนแก่ก็ยังคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิง คอยทำเรื่องเห็นแก่ตัวใส่คนอื่นไปทั่ว ทางจิตวิทยาเรียกว่าจิตใจทารก ซึ่งก็คือเด็กที่ไม่รู้จักโต พวกเขาเหล่านั้นไม่รู้ว่าเมื่อถึงช่วงอายุหนึ่งควรทำอะไรเพื่อครอบครัวหรือเพื่อสังคม 90%ของครอบครัวโชคร้ายทั้งหลายในบ้านเราล้วนเกี่ยวข้องกับจิตใจทารกนี้

อาหญิงอายุขนาดนี้แล้วไม่ได้ใช้สติและวุฒิภาวะอย่างที่ผู้ใหญ่ควรมีเห็นใจคนในครอบครัว

คิดแต่ทำให้ตัวเองพอใจ กลับไม่เคยคิดว่าพฤติกรรมแบบนั้นของตัวเองได้ทำร้ายจิตใจของพ่ออวี๋แม่อวี๋จนพรุนไปหมด พูดตรงๆก็คือ เอาหัวใจของคนทั้งโลกมารวมกัน ในสายตาของอาหญิงก็ยังไม่สำคัญเท่ากับตัวเธอเอง เธอรักตัวเองมากเกินไป คิดว่าตัวเองเป็นเด็กน้อยอยู่เสมอ

เสี่ยวเชี่ยนเองก็เป็นคนที่รักตัวเองมาก แต่ต่างจากอาหญิงตรงที่ ในใจของเสี่ยวเชี่ยนมีคนที่สำคัญอยู่หลายคน ก่อนทำอะไรเธอจะนึกถึงความรู้สึกของคนเหล่านั้น อย่างเช่น เรื่องที่อาหญิงทำในครั้งนี้ เสี่ยวเชี่ยนสามารถเล่นงานอาหญิงให้ลุกขึ้นมาอีกไม่ได้ แต่เธอกลับเลือกใช้วิธีให้พ่ออวี๋จัดการเอง

ทั้งหมดนี้เพราะเธอคำนึงถึงความรู้สึกของอวี๋หมิงหลาง นี่คือความแตกต่าง

พ่ออวี๋และผู้ใหญ่คนอื่นๆในตระกูลอวี๋ที่น่าสงสาร ทุ่มเทความรักให้กับอาหญิงมาทั้งชีวิต อาหญิงไม่ได้ตอบแทนเลยสักนิดด้วยซ้ำ อีกทั้งความทุ่มเทเหล่านั้นกลับยิ่งทำให้อาหญิงคิดแต่จะเป็นฝ่ายรับ ซึ่งนิสัยแบบนี้มีทั้งความเห็นแก่ตัวที่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วบวกกับสภาพแวดล้อมที่มีแต่คนเอาใจ สรุปก็คือ ผลลัพธ์นี้ไม่มีใครอยากเห็น

พ่ออวี๋มองเสี่ยวเชี่ยน เขากำลังคิดว่าทำไมน้องสาวตัวเองอายุจนป่านนี้แล้วยังคิดไม่ได้ทำตัวเป็นเด็กๆ แต่สุดท้ายก็หาคำตอบไม่ได้ ทำได้แค่มองต้นพุทราด้วยความคิดถึงอดีต

“เรื่องที่อาหญิงทำทั้งหมดฉันจะให้คำตอบที่เธอพอใจ ไม่ใช่แค่เพื่อเธอ แต่ยังเพื่อครอบครัวของพวกเราด้วย”

เสี่ยวเชี่ยนไม่อาจปฏิเสธได้ว่าพ่ออวี๋เป็นคนที่เด็ดขาด เรื่องที่เขาตัดสินใจแล้วส่วนมากไม่มีทางให้เดินกลับหลัง วันนี้ที่เขามาที่นี่คงได้ตัดสินใจแล้วว่าจะจบสิ้นความอดทนสุดท้ายที่มีต่อน้องสาว

ทันใดนั้นเสี่ยวเชี่ยนก็นึกถึงคำพูดของเจี่ยซิ่วฟางที่สั่งสอนเธอกับน้องชายเมื่อวาน เจี่ยซิ่วฟางบอกว่า พี่น้องต่อให้รักกันมากแค่ไหน พอแต่งงานมีครอบครัวเป็นของตัวเองก็จะค่อยๆห่างเหิน เสี่ยวเชี่ยนไม่ปฏิเสธเรื่องนี้

ทุกคนต่างมีชีวิตเป็นของตัวเอง ครอบครัวคือคนที่มาจากหลายๆที่มาอยู่ร่วมกันกลายเป็นกลุ่มใหญ่ จากนั้นก็แยกออกเป็นครอบครัวเล็กๆ คำว่าห่างเหินอาจดูรุนแรงไป แต่ต่างคนต่างมีชีวิตไม่ก้าวก่ายกัน เมื่อเจอปัญหาก็ช่วยกันแก้ไข นี่คือสิ่งที่คนแก่ๆปรารถนา

น่าเสียดายที่ความเป็นจริงกับความปรารถนานั้นไม่ตรงกัน อาหญิงก่อเรื่องเก่งจริงๆ

เสี่ยวเชี่ยนไม่มีทางพูดดีๆช่วยศัตรู ดังนั้นพอพ่ออวี๋รับปากแบบนี้เธอจึงแค่ยิ้มให้ไม่แสดงความคิดเห็นอะไรทั้งนั้น ไม่เติมน้ำมันให้กองไฟและก็ไม่ได้บอกให้อภัย

พอถูกทำร้ายแล้วก็ปราศจากการให้อภัยอีก นี่คือหลักการ—แต่หลักการนี้บางทีอาจเปลี่ยนแปลงหลังจากพ่ออวี๋ได้รับโทรศัพท์ในตอนนี้

“ท่านผู้บัญชาการมีสายของท่านครับ” ทหารอารักขาวิ่งเข้ามาแล้วยื่นโทรศัพท์ให้พ่ออวี๋

พ่ออวี๋รับโทรศัพท์พลางพูดกับเสี่ยวเชี่ยน

“เดี๋ยวขอรับสายก่อนนะ เดี๋ยวเธอนั่งรถฉันกลับ ฉันจะให้คนขับรถไปส่ง”

เสี่ยวเชี่ยนพยักหน้า เธอควรกลับมหาวิทยาลัยแล้ว

“ผมอวี๋เว่ยกั๋วครับ—หลี่เจิ้น?”

พอได้ยินชื่อนี้เสี่ยวเชี่ยนก็เอะใจ

นั่นมันลูกชายของอาหญิงไม่ใช่เหรอ?

อาหญิงก่อเรื่องมากมายขนาดนี้ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะหลี่เจิ้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน