เสี่ยวเชี่ยนขัดจังหวะความคิดของหลี่เจิ้น
หลี่เจิ้นไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้กับคำพูดของเธอดี
“คุณรู้ว่าผมไม่ได้หมายความแบบนั้น—”
“อ่อ นายกลัวฉันหึง กลัวว่านายจะถูกใจเสี่ยวเฉียงของฉันขึ้นมางั้นสิ? เป็นไปไม่ได้ใหญ่ พวกนายจะเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน บทการ์ตูนแบบนี้สืออวี้เอาไปวาดก็บ่อย แถมยังตั้งชื่อซะสวยหรู พันธนาการต้องห้ามอะไรบ้าบอ ถุย ก็แค่นิยายการ์ตูนเพ้อฝันที่ทำให้คนเข้าใจผิด คนใกล้ตัวเขาไม่กินกันเองหรอก”
“ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น” ก่อนหน้านี้หลี่เจิ้นไม่สังเกตเห็นเลยว่าเสี่ยวเชี่ยนจะขัดจังหวะเก่งแบบนี้
“งั้นนายหมายความว่า กลัวว่านายกับเสี่ยวเฉียงเกิดถูกใจกันเองแล้วฉันจะหึง? วางใจได้ ตราบใดที่ฉันยังอยู่ เขาไม่มีทางไปตกหลุมรักผู้ชายหรือผู้หญิงหน้าไหน เรื่องนี้ฉันพอจะมีความมั่นใจอยู่”
“ผมไปตายดีกว่า” ความคิดหมดหวังของหลี่เจิ้นเมื่อครู่ถูกเสี่ยวเชี่ยนทำสับสนไปหมด ผู้หญิงคนนี้บุคลิกแตกต่างสุดขั้ว บางครั้งก็หนักแน่นดั่งขุนเขา บางครั้งก็เพี้ยนเหมือนคนบ้า
“ตายเลย นายตายพ่อนายจะได้ผิดหวังไปตลอดชีวิต ก่อนหน้านี้เขาตำหนิตัวเองที่ไม่ได้สั่งสอนนายให้ดี ต่อไปเขาก็จะรู้สึกผิดที่ไม่ได้ดูแลนายให้ดี แม่นายขนาดตอนนี้ยังเป็นแบบนี้ ถ้ามีอะไรทำให้สะเทือนใจอีกอาจล้มหมอนนอนเสื่อจนตายเลยก็ได้ เชงเม้งทุกปีฉันต้องหิ้วของไปไหว้อีก ต้นทุนมันสูงอยู่นะ…”
หลี่เจิ้นโมโหแทบบ้า “ทำไมคุณถึงได้ปากร้ายแบบนี้นะ? คุณแค้นอะไรผมก็มาลงที่ผมนี่ ทำไมต้องแช่งให้พ่อแม่ผมตายไวๆด้วย?”
“นี่ไม่เรียกแช่ง นี่คือประสบการณ์หลายปีของแพทย์คลินิก หลี่เจิ้นนายจะไม่เชื่อฉันก็ได้ แต่นายไม่เชื่อในวิชาชีพของฉันไม่ได้ ถ้านายตายตอนนี้ วิญญาณนายก็จะไม่ไปไหน นายจะมองเห็นอย่างชัดเจนว่าพ่อแม่นายเป็นยังไง ความรู้สึกที่คนหัวหงอกต้องมาส่งคนหัวดำนายเข้าใจไหม?”
“แล้วความรู้สึกที่เหมือนตายทั้งเป็นคุณเข้าใจหรือเปล่า? สภาพผมทุเรศขนาดนี้อย่างกับเด็กทารก คุณดูสิว่าผมใส่อะไร ทำไมผมต้องมีชีวิตอยู่อย่างไร้ค่าแบบนี้ด้วย”
“นายคิดว่าไร้ค่า แต่พ่อแม่นายกลับคิดว่าการที่นายยังมีลมหายใจมันคือความหวังสุดท้ายของพวกเขา นักกีฬาที่เป็นอัมพาตคนนั้นทุกคืนเขาจะร้องไห้จนเช้า แต่พอเจอคนในครอบครัวก็พยายามฝืนร่าเริง นายรู้ไหมว่าทำไม? เพราะเขารู้ว่าต่อให้มีชีวิตอยู่อย่างไร้ศักดิ์ศรี พ่อแม่ ลูกกับภรรยาของเขาก็ยังรู้สึกว่าชีวิตมีความหวัง นายก็แค่มีรสนิยมทางเพศไม่เหมือนคนอื่น แต่นายเป็นผู้ชาย นายมีความรับผิดชอบมีหน้าที่ อุปสรรคแค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้วเหรอ?”
“ทำไมผมจะไม่อยากเข้มแข็ง แต่คุณบอกผมทีว่าผมมีชีวิตอยู่แบบนี้ยังจะมีความหมายอะไร? ตั้งแต่ตรงนี้ลงไปผมไม่มีความรู้สึกเลยสักนิด ขายังอยู่บนตัวผมแต่มันทำอะไรไม่ได้เลย ผมนอนอยู่บนเตียง พ่อแม่ทะเลาะกันอยู่ข้างนอกเพราะเรื่องของผม พวกเขาคิดว่าผมหลับแล้ว แต่จริงๆผมได้ยินหมด สภาพผมเป็นแบบนี้ ผม…”
หลี่เจิ้นพูดไม่ออกอีกต่อไป อารมณ์ที่เขาอัดอั้นมานานได้ระเบิดออกมา นับตั้งแต่เกิดเรื่องเขาก็ไม่ได้พูดคุยกับใครมากมายขนาดนี้มาก่อน อย่าว่าแต่อาละวาดเลย แค่พูดยังไม่พูด อารมณ์ความรู้สึกอัดอั้นอยู่ในใจมาตลอด เสี่ยวเชี่ยนค่อยๆทำให้เขาระบายออกมาทีละนิด ทำให้ความอัดอั้นที่มีถูกปลดปล่อย
เวลานี้พ่ออวี๋แม่อวี๋และพ่อหลี่ต่างกำลังมองผ่านกล้องวงจรปิด ถึงจะไม่ได้ยินเสียงแต่ก็รู้สึกได้ว่าหลี่เจิ้นกำลังโมโห
“ไม่ได้ จะทำให้เขาสะเทือนใจไม่ได้ ผมต้องไปห้ามเด็กคนนี้ เขามีความแค้นอะไรก็มาลงที่ผมนี่ อย่าทำแบบนี้กับหลี่เจิ้น”
พอเงยหน้าก็เห็นอวี๋หมิงหลางที่มาแบบเต็มยศ
“เจ้าเล็กมาได้ยังไง? มาตั้งแต่เมื่อไร?” พ่ออวี๋แม่อวี๋เห็นลูกชายตัวเองแล้ว เมื่อครู่พวกเขาจิตใจจดจ่ออยู่ที่หน้าจอเลยไม่ทันได้สังเกตว่าอยู่หมิงหลางมายืนอยู่ข้างหลังพวกเขาตั้งแต่เมื่อไร
“มาได้สักพักแล้วครับ”
ไม่ช้าไม่เร็ว มาทันเห็นเสี่ยวเชี่ยนยั่วโมโหหลี่เจิ้นพอดี


VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย