แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 504

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 504 เสียดายที่สายเกินไป
“ได้ยินว่านายอยากเจอฉัน?” เสี่ยวเชี่ยนลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าเขา

“ใช่ ผมอยากพูดขอโทษคุณด้วยตัวเอง คำพูดนี้ผมควรบอกคุณตั้งแต่ก่อนที่จะไปอยู่ในเขตภูเขา แต่ตอนนั้นผมไม่กล้า ตอนนี้ผม—”

หลี่เจิ้นมองไปที่ขาที่ไร้ความรู้สึกของตัวเอง แล้วพูดอย่างเศร้าๆ

“ผมได้รับผลกรรมแล้ว ผมคิดว่าผมควรทำตัวอย่างลูกผู้ชาย รับผิดชอบในเรื่องที่ตัวเองทำผิด ผมติดค้างคำขอโทษกับคุณไว้”

“ทำไมล่ะ?” เสี่ยวเชี่ยนถาม

“เพราะผมเคยรักคนผิด เขาสร้างความลำบากให้กับคุณเป็นอย่างมาก อีกทั้งผมยังตำหนิคุณ และที่ทำให้ผมละอายใจยิ่งกว่าก็คือ แม่ผมไปทำเรื่องที่ผิดต่อคุณและญาติพี่น้องของผมเพื่อผมตั้งมากมาย ถ้าจะบอกว่ามันผิดมากขึ้นเรื่อยๆ งั้นมันก็คงจะเริ่มผิดตั้งแต่ผม ผมควรจะเป็นคนขอโทษอย่างจริงจัง”

น้ำเสียงของเขาแสดงความจริงใจ

“เฉินเสี่ยวเชี่ยนผมขอโทษ โปรดอภัยที่ผมยืนไม่ได้ ไม่สามารถโค้งคำนับให้คุณอย่างที่ลูกผู้ชายควรทำ เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะผม ตอนนี้ผมได้รับผลกรรมแล้ว ผมหวังว่าคุณกับครอบครัวลุงจะประนีประนอมกับแม่ผมได้ เขาทำเรื่องไม่ดีไปมากมาย แต่เขาไม่ใช่คนเลว เขาก็แค่รักผมมากเกินไป แต่ผมทำให้เขาผิดหวัง”

เสี่ยวเชี่ยนแยกแยะได้ คำขอโทษของหลี่เจิ้นมาจากใจจริง เธอรีบทำการวิเคราะห์ จะรับปากเขาทันทีไม่ได้เด็ดขาด

เพราะถ้ารับปาก เขาจะหมดความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ

“หลี่เจิ้น ถ้านายอยากจะทำตัวเหมือนลูกผู้ชายล่ะก็ ทำไมไม่กล้าที่จะมีชีวิตอยู่ต่อล่ะ? นายคิดว่าแค่นายขอโทษฉันแล้วแม่นายจะดีขึ้นเหรอ? ไม่มีทาง สมดุลในใจเขาจะยิ่งเสียหนักขึ้น ไม่แน่เขาอาจจะเป็นบ้าก็ได้ โดยเฉพาะถ้านายไม่อยู่แล้ว เขาจะยิ่งหมดทางจะอยู่ต่อ ฉันยอมรับว่าฉันไม่ชอบ — ขอโทษที่ต้องพูดตรงๆ ฉันเกลียดแม่นายมาก แต่เขาก็ไม่ควรถึงขั้นที่จะต้องตายเพื่อเป็นการไถ่โทษ”

อวี๋หมิงหลางเคยพูดไว้ว่าในใจของเสี่ยวเชี่ยนมีตาชั่งอยู่อันหนึ่ง เธอใช้มาตรฐานพิเศษในแบบของตัวเองตัดสินสรรพสิ่งบนโลกนี้ เธอไม่มีทางปล่อยคนที่เคยรังแกเธอ แต่ก็ใช่ว่าจะล้างแค้นคนจนเกินขอบเขต ควรทำถึงขั้นไหนในใจเธอรู้ดี

ต่อให้อาหญิงทำตัวน่าขยะแขยงกว่านี้ก็ไม่ถึงกับต้องไปตาย หลี่เจิ้นลูกชายของเขา เสี่ยวเชี่ยนไม่ถึงกับชอบ แต่ก็ไม่ได้เกลียด คิดเสียว่าเขาเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกัน ถ้าอย่างนั้นเขาก็ยิ่งไม่สมควรตาย

“คุณรู้…ว่าผมอยากฆ่าตัวตาย?” หลี่เจิ้นตกใจ เรื่องที่พ่อแม่ของเขาไม่รู้ แต่เฉินเสี่ยวเชี่ยนกลับมองออกในทันที?

“อย่าลืมนะว่าฉันทำงานอะไร? ฉันเป็นจิตแพทย์ ถึงแม้ว่าคนทำอาชีพอย่างฉันจะมีเครื่องมือ แต่ก็สู้เครื่องมือในโรงพยาบาลที่รักษาทางกายภาพไม่ได้หรอก ส่วนใหญ่พวกเราจะใช้การวิเคราะห์โดยอาศัยตรงนี้ ตรงนี้ และตรงนี้”

เสี่ยวเชี่ยนชี้ไปที่ดวงตา สมอง และหัวใจ

“ก็ได้ จิตแพทย์ คุณถูก ผมมีความคิดแบบนั้นจริงๆ อย่าบอกพ่อแม่ผมนะ คุณเป็นจิตแพทย์ งั้นคุณก็ต้องเข้าใจว่าเวลานี้ผมเป็นทุกข์มากแค่ไหน ถ้าชีวิตที่เหลือของผมแม้แต่การดูแลพื้นฐานทางร่างกายยังต้องให้พยาบาลช่วย งั้นผมอยู่ต่อก็มีแต่จะหมดหวังไปเรื่อยๆ ศักดิ์ศรีของผมก็จะหมดไป นี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของผมแล้ว”

ตอนนี้หลี่เจิ้นต้องการความตาย