แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 522

พอเห็นอาจารย์โมโห เสี่ยวเชี่ยนก็รีบแก้ไขสถานการณ์

“หนูก็แค่พูดไปงั้นแหละค่ะ หนูจะกล้าเก็บเงินอาจารย์ได้ไงคะ? แต่ถ้าหนูรักษาหายอาจารย์ก็ต้องมีอะไรมาแลกด้วยนะคะ”

“……” เด็กไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง

“ทุกเช้าอาจารย์ต้องตื่นมาวิ่งรอบสนามกับหนู อาจารย์ขี้เกียจเกินไปแล้วรู้ตัวไหมคะ? วันๆเอาแต่ใช้สมองไม่ออกกำลังกาย ต่อไปตอนเช้าตื่นมาวิ่ง ตอนเย็นกินข้าวเสร็จออกไปเดินเล่นรอบทะเลสาบของมหาวิทยาลัย สุขภาพของอาจารย์แย่มาก มาสลบในเวลาสำคัญ ใกล้จะเป็นหลินไต้ยวี่ แล้วนะคะ—เวอร์ชั่นคนชรา”

“ออก ไป”

เสี่ยวเชี่ยนยักไหล่แล้วเดินออกไป อีกทั้งยังใส่ใจปิดประตูให้สนิทด้วย

ศาสตราจารย์หลิวอยากฟังว่าเสี่ยวเชี่ยนคุยกับหูเหม่ยจิ้งยังไง แต่แค่กำแพงกั้น เรื่องบางเรื่องก็ได้ยินไม่ชัด

เธอมองเพดานสีขาวแล้วครุ่นคิดว่า หรือเธอจะแก่แล้วจริงๆ เวทีนี้ควรจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหนุ่มๆสาวๆ เสี่ยวเชี่ยนนับว่าชะตาต้องกันกับเธอ มิน่าเธอถึงได้รู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้ แต่สิ่งที่ไม่อาจปฏิเสธได้ก็คือ เด็กคนนี้อ่านสมุดบันทึกของเธอเข้าใจ อีกทั้งยังนำไปใช้เป็นด้วย จะต้องเป็นเด็กที่ฉลาดมาก ดูจากผลการเรียนและผลงานที่ผ่านมาแล้ว เด็กคนนี้มีพรสวรรค์จริงๆ

การกลับชาติมาเกิดเรื่องที่เหนือธรรมชาติแบบนี้ไม่มีคนเชื่อ ศาสตราจารย์หลิวเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นเท่านั้น

เสี่ยวเชี่ยนที่เธอเห็นนั้นเป็นเด็กมีพรสวรรค์ แต่กลับไม่รู้เลยว่ากว่าจะมี ‘พรสวรรค์’ เมื่อชาติที่แล้วเสี่ยวเชี่ยนต้องแลกมาด้วยความพยายามเหน็ดเหนื่อยข้ามวันข้ามคืน ถูกลงโทษให้คัดข้อมูลไม่รู้ตั้งกี่รอบ ถูกศาสตราจารย์หลิวทั้งว่าทั้งสอนมาตั้งเท่าไร โมโหมากๆบางครั้งยังถูกเขกหัวด้วย

พอมานึกๆดูถึงวันเวลาเหล่านั้น เสี่ยวเชี่ยนก็ยังรู้สึกกดดันไม่น้อย

แต่ความพยายามทั้งหมดไม่สูญเปล่า หลังกลับชาติมาเกิดได้ใช้หมด

ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนผลักประตูเข้าไปในห้องหูเหม่ยจิ้งก็ยังอดไม่ได้ที่จะแบ่งสมาธิคิดเรื่องที่ว่า ชาตินี้อาจารย์คงไม่ทรมานเธอแบบเมื่อชาติก่อนแล้วมั้ง ผลงานของเธอน่าจะสร้างความประทับใจได้บ้าง

ต่อไปอาจารย์จะต้องให้เธอคัดลอกตำราน้อยลงแน่นอน—นี่เป็นแค่จินตนาการอันสวยหรูของประธานเชี่ยน

ความจริงอันโหดร้ายก็คือ หลังจากที่ศาสตราจารย์หลิวรู้ว่าเสี่ยวเชี่ยนอ่านสมุดบันทึกของตัวเองแล้วถึงได้เลือกเข้าเรียนสาขานี้ จึงได้มองว่าเสี่ยวเชี่ยนเป็นลูกศิษย์ของตัวเองอย่างเป็นทางการ เพื่อที่จะไม่ให้เมล็ดพันธุ์ดีๆต้องมาพังด้วยน้ำมือเธอ ศาสตราจารย์หลิวจึงเปิดโหมดขุมนรก แต่นี่ก็เป็นเรื่องในภายหลัง

เสี่ยวเชี่ยนที่ตอนนี้เต็มไปด้วยการวาดฝันอนาคตอันสดใสเปิดประตูเข้าห้องผู้ป่วยไป เสียงร้องไห้ข้างในได้หยุดลง

หูเหม่ยจิ้งหันหน้ามา แล้วก็เห็นสาวน้อยหน้าคุ้นๆที่มีไฝคนงามเดินเข้ามา เธอหยุดร้องแล้วมองเสี่ยวเชี่ยนด้วยความหวาดกลัว ร่างกายขยับเข้าหากำแพงอีกครั้ง

“รู้สึกคุ้นๆหน้าฉันใช่ไหม?”

“เธอเป็นใคร?”

“ฉันชื่อเฉินเสี่ยวเชี่ยน เหม่ยจิ้งเธอยังจำฉันได้ไหม?”

“ฉันจำไม่ได้ ปล่อยฉันนะ พวกเธอไม่มีสิทธิ์ขังฉันไว้ ทำแบบนี้เท่ากับจำกัดอิสระของฉัน รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

หูเหม่ยจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก เสียงก็แหบแห้ง

นิสัยเปลี่ยนไปจริงๆ ความอ่อนโยนที่เคยมีไม่หลงเหลืออยู่เลย บุคลิกเดิมของหูเหม่ยจิ้งดูเป็นคนอารมณ์ร้อน สายตาเอาเรื่อง แตกต่างกันมาก

“ปล่อยคุณ แล้วจะทำอะไรเหรอ?”

“ปล่อยฉัน ฉันจะไป—” หูเหม่ยจิ้งนึกถึงภาพที่น่ากลัวแล้วกรีดร้องออกมา

เธอนึกถึงภาพน่ากลัวตอนที่เห็นศพโลนวูล์ฟ เสี่ยวเชี่ยนปล่อยให้เธอกรีดร้องไป พอสงบลงแล้วถึงได้พูดต่อ

“คุณไม่สบายใจอะไรบอกฉันได้นะ อยากร้องอยากกรี๊ดได้หมด พอคุณสงบสติได้แล้วฉันจะพาคุณออกไปข้างนอกก็ได้”

“ฉันจะไปดูโลนวูล์ฟ ฉันจะไปหาเขา…เขายังไม่ตายใช่ไหม คนนั้นไม่ใช่เขา”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน