แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 530

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 530 ต้องการเจอเสี่ยวเฉียง
“พวกเราอยู่ด้วยกันมาตลอด คุณก็คือผม ผมก็คือคุณ พวกเราไม่เคยแยกจากกัน ทิ้งตัวตนนี้ไว้ให้ผม แล้วคุณก็กลับไป กลับไปอยู่เคียงข้างคนที่คุณแคร์…”

เสียงของหลิวส่วงค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆ หูเหม่ยจิ้งมองเขาพาตัวเธออีกคนหนึ่งไป ค่อยๆเดินหายไปท่ามกลางความมืดที่ว่างเปล่า น้ำเสียงที่นุ่มนวลของเสี่ยวเชี่ยนชัดเจนขึ้นเรื่อยๆอยู่ข้างหู

อยู่ๆหูเหม่ยจิ้งก็อยากเห็นสีหน้าของหลิวส่วง เธออยากรู้ว่าใบหน้านั้นแสดงอารมณ์อย่างไรต่อเธอ จะโกรธเกลียดหรือไม่ให้อภัยหรือเปล่า?

คล้ายกับล่วงรู้ความคิดของเธอ หลิวส่วงที่พาหูเหม่ยจิ้งอีกหนึ่งตัวตนไปทันใดนั้นก็หันมา ในขณะเดียวกันบรรยากาศรอบตัวจากที่มืดมนก็ปรากฏแสงสว่าง

เหมือนกับยามบ่ายตอนเจอกันครั้งแรก เขาที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวยิ้มสดใสให้เธอ เหมือนกันทั้งน้ำเสียงและสีหน้า

“เหม่ยจิ้ง ผมหวังว่าคุณจะมีความสุข ลืมผมแล้วกลับไปยังที่ที่คุณควรอยู่ การที่คุณมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างมีความสุขก็คือความสุขที่สุดแล้วของผม ลาก่อนเหม่ยจิ้ง”

เขาไม่เกลียดเธอ…น้ำตาของหูเหม่ยจิ้งไหลออกมา เธอยังอยากเหนี่ยวรั้งคนรักเก่า แต่เขากลับค่อยๆลอยขึ้นไปท่ามกลางเสียงเพลงอันแผ่วเบา พาตัวตนเดิมของเธอไป ความว่างเปล่าที่อยู่รอบตัวกลับกลายเป็นมีดอกไม้เบ่งบานประกอบเพลงที่เขาชอบ ในที่สุดจิตใต้สำนึกอันว่างเปล่าของเธอก็กลับสู่ฤดูใบไม้ผลิ

และในโลกของจิตใต้สำนึกที่เต็มไปด้วยความเขียวชอุ่มนี้ เสียงของเสี่ยวเชี่ยนคล้ายกับเส้นทางกลับบ้านอันแสนอบอุ่น ค่อยๆเรียกเธอ กลับบ้านเถอะ

หูเหม่ยจิ้งลืมตา สมองของเธอว่างเปล่า

“หมอเฉิน…? มาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ?”

“ฉันอยู่ตรงนี้มาตลอด เหม่ยจิ้ง จำได้ไหมว่าเมื่อครู่คุณทำอะไรไป?”

เสี่ยวเชี่ยนไม่รู้ว่าในโลกจิตใต้สำนึกของหูเหม่ยจิ้งเกิดอะไรขึ้น ตอนที่ถามหูเหม่ยจิ้งมือของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ นี่เป็นช่วงเวลาสำคัญของการทดสอบผลลัพธ์

ล้มเหลวหรือสำเร็จก็อยู่ที่ครั้งนี้

“ฉัน…มันเหมือนกับเป็นความฝันที่ยาวนาน…” หูเหม่ยจิ้งพยายามนึก แต่กลับนึกไม่ออกว่าเธอเจอกับอะไรบ้างในความฝัน

“มันเป็นความฝันแบบไหนพอจะบอกได้ไหมคะ?” เสี่ยวเชี่ยนแทบหยุดหายใจ

“มันเป็นฝันแบบ…เศร้าหน่อยๆ แต่กลับอบอุ่น…” หูเหม่ยจิ้งมองหยาดน้ำตาบนมือด้วยความสงสัย เธอร้องไห้เหรอ? เธอลูบใบหน้าตัวเอง ทำไมเธอถึงร้องไห้ล่ะ?

“หมอเฉิน ฉู่เซวียนไปไหนเหรอคะ? ฉันจำได้ว่า…ดูเหมือนพวกเรามาโรงพยาบาลด้วยเรื่องบางอย่าง” ตอนนี้หูเหม่ยจิ้งกำลังสับสน

ในส่วนลึกของจิตใจเธอมีความเจ็บปวดบางอย่าง แต่ก็รู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อย มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก คล้ายกับว่าได้รับชีวิตใหม่ จิตใต้สำนึกบอกเธอว่า ต้องพยายามอยู่ต่อไป จะต้องอยู่ต่อไปอย่างมีความสุข แต่ทำไมตัวเธอถึงพูดไม่ออก

“เขารอคุณอยู่ตลอด” เสี่ยวเชี่ยนพอได้ยินหูเหม่ยจิ้งพูดแบบนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก สำเร็จแล้ว

เธอหันไปโบกมือให้ด้านนอก ฉู่เซวียนรีบผลักประตูเข้ามาชนิดที่แทบทนรอไม่ไหว เขาอยากพุ่งเข้าไปหาหูเหม่ยจิ้งแต่ใจหนึ่งก็ไม่กล้า ยืนลังเลอยู่ตรงนั้น สายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“ฉู่เซวียน คุณยืนทำอะไรน่ะ เข้ามาสิ” หูเหม่ยจิ้งพูด

ประโยคนี้ทำให้น้ำตาลูกผู้ชายของฉู่เซวียนไหลออกมา เขาเข้าไปจับมือหูเหม่ยจิ้งไว้แน่น

“จิ้งจิ้ง คุณจำผมได้แล้ว”

“ไร้สาระ คุณเป็นสามีฉัน ฉันจะลืมคุณได้ไง? เอ๊ะ ทำไมฉันถึงพูดอะไรแบบนี้?” หูเหม่ยจิ้งเอามือปิดปากด้วยความสงสัย เธอควรจะเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนไม่ใช่เหรอ?

“จะเป็นไงไม่สำคัญหรอก คุณกลับมาก็ดีแล้ว จิ้งจิ้งผมคิดถึงคุณมาก” ฉู่เซวียนกอดหูเหม่ยจิ้งร้องไห้ใหญ่

ขณะที่เสี่ยวเชี่ยนทำการรักษา คนที่เครียดที่สุดก็คือเขา

“จะเป็นพ่อคนอยู่แล้วอย่าบุ่มบ่ามสิคะ เดี๋ยวคนท้องตกใจจะทำไงคะ?” เสี่ยวเชี่ยนเห็นภาพตรงหน้าแล้วก็ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเป็นห่วงดี

ลืมแล้วถึงเป็นความสุข หอบเอาความรักของคนที่ตายไปแล้วมาเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง

“คนท้อง?” ความทรงจำบางอย่างของหูเหม่ยจิ้งยังคงเลือนราง

“คุณจะเป็นแม่คนแล้วยินดีด้วยนะคะ คลอดเมื่อไรอย่าลืมบอกฉันนะคะ ฉันจะไปกินไข่มงคล[1]ที่บ้านพวกคุณ” เสี่ยวเชี่ยนพูดจบก็เตรียมเดินออก