แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 545

เฉินหลินที่จิตใจกำลังระสำระส่ายเห็นคนเดินเข้ามา สายตาจ้องไปที่อวี๋หมิงหลาง

เด็กหนุ่มบุคลิกรูปร่างหน้าตาดีคนนี้เฉินหลินจำได้เป็นอย่างดี ก่อนหน้านี้ที่เขาไม่ค่อยกล้าไปยุ่งกับเจี่ยซิ่วฟางก็เพราะอวี๋หมิงหลางส่วนหนึ่ง

หลังจากที่กระบวนการหย่าของเจี่ยซิ่วฟางกับเฉินหลินเสร็จสิ้น อวี๋หมิงหลางก็มาปรากฏตัวที่หน้าศาล ใช้มือเปล่าฟันอิฐจนหัก ข่มขู่เฉินหลินสำเร็จ

เฉินหลินรู้แค่ว่าเสี่ยวเชี่ยนมีแฟนที่เก่งกาจ แต่กลับไม่รู้ประวัติของอวี๋หมิงหลาง วินาทีที่เห็นอวี๋หมิงหลางเข้ามาในใจของเขาก็เสียววาบ

อวี๋หมิงหลางเดินเข้ามาอย่างองอาจ เขาลากเก้าอี้มานั่งประจัญหน้าเฉินหลิน แค่กวาดสายตามองไปเฉินหลินก็หวาดกลัวหัวใจเต้นแรง

ครั้งก่อนที่เจอกันอวี๋หมิงหลางไม่ได้วางมาดน่าเกรงขามขนาดนี้ คราวนี้มาเจอกันในพื้นที่ที่มีอยู่อย่างจำกัด ในใจของเฉินหลินมีแต่ความหวั่นใจ

อวี๋หมิงหลางไม่พูดจา แค่มองเฉินหลินด้วยสายตาเอาเรื่อง เล่นเอาเฉินหลินเหงื่อซึม

“ซิ่วฟางล่ะ? ฉันจะเจอซิ่วฟาง ไม่งั้น…เรียกเสี่ยวเชี่ยนมาก็ได้” เฉินหลินถูกอวี๋หมิงหลางจ้องจนกลัวมาก รู้สึกว่าถ้าเขาไม่พูดข่มออกไปบ้างตัวเองจะต้องตายแน่ จึงใช้โอกาสตอนที่ยังพูดได้รีบเสนอสิ่งที่ต้องการ

เขายอมเจอเจี่ยซิ่วฟางหรือไม่ก็เสี่ยวเชี่ยน ดีกว่าต้องมาเจออวี๋หมิงหลางยมทูตตัวเป็นๆ เขารู้สึกเหมือนตัวเองตายไปหลายครั้งแล้วในสายตาอันดุดันของอวี๋หมิงหลาง

“เสี่ยวเชี่ยน? เสี่ยวเชี่ยนคือใครกัน?” อวี๋หมิงหลางนั่งไขว่ห้างอย่างสบายๆ ท่าทางไม่รีบร้อนแต่กลับสร้างแรงกดดัน บุคลิกของเขาสร้างรังสีอำมหิตบางอย่าง โดยเฉพาะตอนที่ได้ยินพ่อเฮงซวยเรียกชื่อคนรักของเขา ความเย็นชาได้แผ่ซ่านมากกว่าเดิม

“เขาเป็นลูกสาวของฉัน…เขาเป็น…” เฉินหลินพูดไม่ออก เพราะอวี๋หมิงหลางที่เมื่อครู่สีหน้าเรียบเฉยอยู่ๆก็ยิ้มออกมา

แต่รอยยิ้มนี้กลับเย็นชาและน่ากลัวกว่าตอนที่เขาไม่ยิ้ม

“ลูกสาวเหรอ?” อวี๋หมิงหลางถามประชด “ในใจของแกเคยมองว่าเขาเป็นลูกสาวด้วยเหรอ? แม้แต่เศษเสี้ยวความรักของพ่อเคยให้เขาหรือเปล่า?”

เฉินหลินตกใจจนไม่กล้าพูด ท่าทางอวี๋หมิงหลางตอนเอามือฟันอิฐเมื่อคราวก่อนยังตราตรึงอยู่ในใจเขา กลัวว่าเกิดพูดอะไรผิดไปอวี๋หมิงหลางจะเอามือฟันเขาหัวแบะ

“ถึงแม้คนที่รักลูกชายมากกว่าลูกสาวจะมีไม่น้อย แต่เรื่องต่างๆที่แกทำกับเขามันไม่ใช่แค่ความลำเอียงในการรักลูกธรรมดาๆแล้ว ฉันสงสัยจริงๆนะว่าแกเป็นพ่อเขาจริงๆหรือเปล่า เพราะจะหาพ่อที่เฮงซวยขนาดนี้ได้ไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ สัตว์มันยังรู้จักเอ็นดูลูก แล้วแกล่ะมีไหม?”

“ฉัน ฉันเป็นพ่อแท้ๆของเขา” เฉินหลินหลบตาไม่กล้าเผชิญหน้าตอนตอบ เขากลัวว่าถ้าตัวเองไม่เน้นย้ำเรื่องนี้อวี๋หมิงหลางจะเอาเขาถึงตาย

“หึหึ ดูไม่ออกเลยจริงๆ ฉันเจอนักโทษมาก็เยอะ คนที่เลวสุดขั้วก็มีบ้าง แต่ท่าทีที่คนพวกนั้นมีต่อครอบครัวโดยเฉพาะกับลูก ยังมีความสำนึกผิดอยู่บ้าง แต่พ่ออย่างแกที่เอาใบตอบรับเข้ามหาวิทยาลัยของลูกไปซ่อน คิดจะให้ลูกสาวแต่งงานกับผู้ชายแย่ๆ ตอนนี้ยังจะมาทำเรื่องแบบนี้อีก เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอเลยจริงๆ”

อวี๋หมิงหลางไม่มีความเกรงใจกับเฉินหลิน เขาเป็นคนง่ายๆกับคนที่อยู่รอบตัวเสี่ยวเชี่ยน

ใครดีกับผู้หญิงของเขา เขาก็ดีด้วย แต่ถ้าใครรังแกก็อย่าหวังจะได้อยู่ดี พ่อแท้ๆก็ไม่ได้

“ฉันผิดไปแล้ว ไว้ชีวิตฉันเถอะนะ ฉันขอร้องล่ะ”

พออยู่ต่อหน้าอวี๋หมิงหลางที่มีความน่ากลัวขนาดนี้ เฉินหลินก็ไม่เหลือแรงสู้อีกต่อไป สองขากำลังจะคุกเข่าอ้อนวอน แต่อวี๋หมิงหลางยื่นไปขวางไม่ให้เขาคุกเข่าได้

“พูดจาซะน่าสงสาร แต่เรื่องที่แกทำไม่ได้น่าสงสารเลยสักนิด ว่ามาสิจะเอายังไง?”

“เอายังไง…” เฉินหลินอึ้ง อวี๋หมิงหลางหยิบกระบองออกมาจากเอว กวัดแกว่งไปมาคล้ายกับทำไปโดยธรรมชาติ แสดงให้เฉินหลินเห็นว่าศิลปะการใช้กระบองของทหารหน่วยรบพิเศษเป็นแบบไหน

นี่ก็เป็นหนึ่งในวิชาที่ต้องฝึก อวี๋หมิงหลางสะบัดอย่างคล่องแคล่ว พอได้ยินเสียงกระบองหวดในอากาศเฉินหลินก็แทบจินตนาการไม่ออกเลยว่าถ้ามันฟาดลงมาที่ตัวเขาจะรู้สึกยังไง เขาตกใจจนกัดฟันแน่น

“แกจะเอาไง ฉัน ต่อไปฉันจะไม่ไปวุ่นวายกับสองแม่ลูกนั่นอีกแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะ เห็นแก่เสี่ยวเชี่ยน ฉันก็ยังรักลูกสาวอยู่นะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน