แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 565

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 565 เจ้าของบ้านกับภาพลักษณ์
สถานีโทรทัศน์กับสถานีวิทยุทำงานอยู่ตึกเดียวกัน ออกจากตึกไปจะเป็นลานจอดรถ เสี่ยวเชี่ยนเดินไปที่รถสีแดงของตัวเอง อวี๋หมิงหลางอยากขับ แต่เสี่ยวเชี่ยนกวาดตามองเขาจึงเดินไปนั่งข้างคนขับ

เธอได้ใบขับขี่มาเมื่อหนึ่งปีครึ่งก่อน อวี๋หมิงหลางไปคุมการสอบด้วยตัวเอง

ตอนเธอสอบอวี๋หมิงหลางแลกเวรเพื่อมาคุมโดยเฉพาะ เขายืนอยู่ข้างคนคุมสอบด้วยท่าทางเอามือกอดอก สวมแว่นกันแดด เห็นแล้วน่ากลัวไม่น้อย

ท่าทางประมาณว่าใครกล้าให้ผ่านส่งเดชเจอดีแน่ เล่นเอาคนคุมสอบกดดันเป็นอย่างมาก ตกลงนี่ใครเป็นคนประเมินว่าผ่านกันแน่ เป็นครั้งแรกที่เห็นญาติคนสอบไม่ขอให้ปล่อยผ่านง่ายๆ อีกทั้งยังจับตามองคนคุมสอบ

เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกว่าเขาไม่อยากให้เธอได้ใบขับขี่ ชอบตั้งข้อสงสัยเรื่องเทคนิคการขับของเธอ

อวี๋หมิงหลางคิดในใจว่าถ้าเธอขับไม่ดีกลับไปจะให้ฝึกใหม่ แต่หลังจากเห็นฝีมือในการขับรถของเสี่ยวเชี่ยนแล้วก็ยอม

ชาติที่แล้วขับจนชำนาญแล้วฮึ่ย

จากนั้นเพื่อเป็นการลงโทษที่เขาทำตัวมากเรื่อง เย็นวันนั้นเสี่ยวเชี่ยนจึงถีบอวี๋หมิงหลางให้ลงไปนอนบนพื้น

นอนไปได้สักพักก็ถูกใครบางคนลากไปบนพื้น อีกทั้งยังให้เหตุผลว่า คุณไม่ให้ผมขึ้นไปนอน งั้นก็ลงมานอนกับผมสิ ลูกผู้ชายรักษาสัญญากับเมียเสมอ ไม่ให้ขึ้นไปทำงั้นก็ทำข้างล่าง

ครั้นแล้วทั้งพื้นเอย โซฟาเอย ห้องน้ำเอย หรือแม้แต่ดาดฟ้าก็จัดไป

สัตว์ป่าตัวนี้แม้แต่ดาดฟ้าก็ไม่เว้น มันโจ่งแจ้งมากเลยนะ ถึงจะรู้ว่าไม่มีใครเห็น แต่เสี่ยวเชี่ยนก็ใจเต้นแรงอยู่นาน ความรู้สึกหวาดเสียวนั่นก็ดีอยู่นะ—ไม่ถูกสิ เธอควรจะอาย

ถึงจะอายแต่ทุกครั้งที่ขับรถเธอมักจะนึกถึงเรื่องคืนนั้น อย่างเช่นตอนนี้ที่ไล่ให้เขาไปนั่งข้างคนขับ

รถคันนี้พี่ใหญ่ให้เป็นของขวัญวันหมั้น เหมาะสำหรับผู้หญิงทำงานในเมือง ที่นั่งข้างคนขับมีพื้นที่จำกัดเบาะก็ปรับไม่ได้ เสี่ยวเชี่ยนชอบเห็นเขานั่งคุดคู้อึดอัดแบบนั้น สมน้ำหน้า

“นายมาตั้งแต่เมื่อไร กินข้าวหรือยัง เข้าไปได้ยังไง?”

“ถามมาซะเยอะคุณจะให้ผมตอบคำถามไหนก่อน หืม?” ผู้ชายที่นั่งข้างคนขับเอามือเท้าคางมองเมียตัวเอง

“อย่ามากวนประสาท” เสี่ยวเชี่ยนกลับรถอย่างคล่องแคล่วแล้วขับรถออกไป

“พอแข่งเสร็จลงจากเครื่องบินก็มาเลย ยังไม่ได้กินข้าวรอคุณมาป้อน ส่วนผมเข้าไปได้ยังไง…คำถามนี้ดูโง่ไปหน่อย ผมขอปฏิเสธการตอบ”

“ทำเป็นเก่ง แข่งชนะหรือเปล่า?”

ครั้งนี้อวี๋หมิงหลางพาทีมไปแข่งไม่ใช่เข้าร่วมฝึกซ้อม เป็นการแข่งระหว่างทหารหน่วยรบพิเศษด้วยกัน

ช่วงสองปีมานี้หน่วยรบพิเศษพัฒนาไปไวมาก ค่ายทหารแต่ละพื้นที่ต่างมีทีมหัวกะทิเป็นของตัวเอง ตอนนี้อวี๋หมิงหลางเป็นหัวหน้าหน่วยกลางแล้ว การที่เขาเป็นคนพาทีมไปร่วมแข่งด้วยตัวเองถือเป็นเกียรติของทั้งค่าย

“แน่นอน ทีมที่ผมพาไปเองจะแพ้ได้ไง? ก็แค่เสียดายที่ตัวเองไม่ได้ลงไปเล่นสักเกมสองเกม คันไม้คันมือเป็นบ้า”

ถัดจากอวี๋หมิงหลางลงไปยังมีหัวหน้าทีมย่อยอีกหลายคน ด้วยสถานะของเขาทำได้แค่คอยบัญชาการห้ามลงแข่ง ได้แต่เก็บความอัดอั้นไว้ไม่มีที่ระบาย เขาอยากจะลงแข่งด้วยตัวเองจริงๆ

โชคดีที่ทหารของเขาเก่ง ผลงานแต่ละรายการโดดเด่นมาก

เสี่ยวเชี่ยนได้ยินดังนั้นก็ดีใจไปด้วย กำลังจะเอ่ยปากชมก็ได้ยินเขาหัวเราะแบบชั่วร้าย

“อยู่ข้างนอกระบายไม่ได้ คุณก็ต้องให้ผมกลับมาระบายที่บ้าน อึดอัดมากเลยลูกเชี่ยน~” อยู่ข้างนอกจับปืนลงสนามไม่ได้ เลยต้องกลับมาใช้ปืนที่บ้าน ไม่น่ามีปัญหานะ