แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 568

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 568 เพื่อนเก่ากับตีเทนนิส
“วินิจฉัยแล้วเหรอ เป็นภาวะบุคลิกภาพผิดปกติชนิดก้ำกึ่งจริงเหรอ?” เสี่ยวเชี่ยนคิ้วขมวด

“ใช่ วินิจฉัยจากเมืองนอกแล้ว เขามีงานในประเทศเลยไม่สะดวกมาที่นี่ เธอรับรักษาได้ไหม? ราคาคุยกันได้”

ราคาคุยกันได้ที่ทังสุ่ยเซียนว่าก็คือคิดเป็นรายชั่วโมงจะสี่หลักห้าหลักก็ว่าไป

ค่ารักษาของเสี่ยวเชี่ยนถ้าจะใช้ภาษาแบบวงการเล่นของโบราณ สี่หลักก็คือราคาตั้งแต่6,000-9,900 ห้าหลักก็คือ 10,000-30,000 ราคาสามหลักเหมือนทำงานการกุศล ถ้าราคาสามหลักก็ 800-1,000 เก็บพอเป็นพิธี

ปกติเสี่ยวเชี่ยนชอบรับเงินแกะอ้วนอยู่แล้ว แต่พอได้ยินชื่อโรคนี้เธอก็ลังเล

ถ้าเป็นปกติเธอก็จะรับ แต่เสี่ยวเฉียงกลับมาแล้วก็ไม่แน่ว่าเธอจะมีเวลา โรคชนิดนี้รักษายากมาก ใช้เวลานาน ผลที่ได้ก็ใช่ว่าจะดี

“งั้นเอาอย่างนี้ ขอเวลาหน่อยแล้วฉันจะให้คำตอบ” เสี่ยวเชี่ยนมองอวี๋หมิงหลาง ยังไม่ได้ตอบตกลงหรือปฏิเสธ

“งั้นฉันจะไปบอกให้ทางนั้นรอก่อน เชี่ยนเอ๋อ เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอลังเล โรคนี้มันซับซ้อนเหรอ?” สุ่ยเซียนเองก็ไม่ค่อยรู้ว่านี่เป็นโรคจิตเวชแบบไหน รู้แค่ว่าถ้าฝ่ายนั้นถึงกับต้องไปรักษาที่ต่างประเทศก็แสดงว่าไม่ธรรมดา

“ฉันจะบอกแบบนี้แล้วกัน ถ้าจิตแพทย์อย่างพวกฉันเลือกคนไข้ได้เองล่ะก็ จิตแพทย์ทุกคนคงไม่มีใครเลือกรักษาผู้ป่วยโรคนี้ ภาวะบุคลิกภาพผิดปกติชนิดก้ำกึ่งมีอีกชื่อว่า ฆาตกรของผู้ให้คำปรึกษาด้านจิตวิทยา”

“รุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?” ทังสุ่ยเซียนตกใจ

แม้แต่อวี๋หมิงหลางยังหันไปมองเสี่ยวเชี่ยน ฆาตกร? ฟังดูน่ากลัวชอบกล

“ใช่ ดังนั้นฉันถึงขอคิดก่อนว่าจะรับดีไหม”

“ก็ได้ เข้าใจแล้ว จริงสิเชี่ยนเอ๋อ อยากฝากฉันซื้ออะไรกลับไปไหม?”

เสี่ยวเชี่ยนกวาดตามองเสื้อผ้าของอวี๋หมิงหลางแล้วพูดกับสุ่ยเซียน

“ช่วงนี้งานเปิดตัวเสื้อผ้าคอลเลคชั่นฤดูใบไม้ร่วงฤดูหนาวไหม?”

“จะมีงานของเวอซาเช่ ฉันว่าจะไปดูอยู่”

“เอาเหมือนเดิม ถ่ายรายการส่งเข้าเมลให้ด้วย”

เสี่ยวเชี่ยนวางสาย อวี๋หมิงหลางเข้าไปโอบเอวเธอพลางพูด “ผู้หญิงอย่างพวกคุณ หน้าร้อนซื้อเสื้อผ้าหน้าหนาว หน้าหนาวซื้อเสื้อผ้าหน้าร้อน ซื้อกลับมาก็ยังใส่ไม่ได้ แขวนไว้ดูในตู้ เป็นนิสัยแบบไหนกัน?”

“งานเปิดตัวเสื้อผ้าแบรนด์เนมจะมีก่อนถึงฤดูทั้งนั้น ถ้าอยากซื้อคอลเลคชั่นใหม่ก็ต้องซื้อเวลานี้เนี่ยแหละ”

ชุดที่อวี๋หมิงหลางใส่ตอนนี้เธอก็ซื้อตอนต้นฤดูใบไม้ผลิ ตอนนี้เธอรับหน้าที่ดูแลตู้เสื้อผ้าของเขา เวลาเธอซื้อเสื้อผ้าเปลี่ยนฤดูก็จะซื้อให้เขาด้วย

“ไม่ต้องซื้อให้ผมแล้ว เสื้อผ้าผมพอใส่” อวี๋หมิงหลางเป็นผู้ชายที่ว่าซื้อเสื้อผ้าแบบเดียวหลายๆตัวเปลี่ยนกันใส่

นับตั้งแต่หมั้นกับเสี่ยวเชี่ยน ตู้เสื้อผ้าของเขาก็เริ่มมีสีสันหลากหลาย เขาไม่ได้อะไรกับการแต่งตัวมาก มีใส่ก็พอ อย่างไรเสียเวลาส่วนใหญ่ก็อยู่แต่ในค่ายทหาร ไม่ค่อยได้ใส่ชุดลำลองเท่าไร

แต่เสี่ยวเชี่ยนเป็นผู้หญิงที่พิถีพิถัน ไม่เพียงแต่ตัวเธอจะพิถีพิถัน ผู้ชายของเธอก็ต้องด้วย อวี๋หมิงหลางบอกว่าไม่เอาเธอก็ทำเหมือนไม่ได้ยิน

อย่างไรเสียซื้อกลับมาเธอก็เอาไปแขวนในตู้เสื้อผ้าเขา ตาขี้เกียจคนนี้ยังไงก็ใส่

“เสียวเหม่ย เมื่อกี้คุณพูดว่าฆาตกรอะไรเหรอ?”

“แอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์สำเร็จภูมิใจมากไหม?”

“ผมก็แค่สงสัย รู้ว่าคุณต้องเก็บความลับคนไข้น่า ผมแค่แปลกใจว่าโรคอะไรที่ทำให้เบบี๋ของผมลำบากใจ ผมจำได้ตอนที่คุณคุยกับหวางย่าเฟยก็พูดถึงชื่อโรคนี้”

อวี๋หมิงหลางความจำดีมาก ฟังครั้งเดียวก็จำได้

“ฉันไม่ได้ลำบากใจและก็ใช่ว่าจะรักษาไม่ได้ เพียงแต่โรคนี้ไม่เหมือนโรคจิตเวชชนิดอื่น ความยากกับความซับซ้อนในการรักษามันเกินกว่าจะจินตนาการ ดังนั้นคนในวงการถึงได้เรียกโรคนี้ว่า ฆาตกรของผู้ให้คำปรึกษาด้านจิตวิทยา นายก็รู้ว่าคนที่เรียนด้านเดียวกับฉันกว่าจะเรียนจนเป็นไม่ง่าย ต้องใช้เวลาหลายปี พวกเราไม่แนะนำให้นักศึกษาจบใหม่รับเคสแบบนี้หรอก”