แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 597

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 597 สับสนกับคิดได้

นี่เป็นค่ำคืนที่แสนเจ็บปวด

อวี๋หมิงหลางตากลมอยู่ข้างนอก เสี่ยวเชี่ยนนอนอยู่บนเตียงอุ่นๆ ร่างกายอบอุ่นแต่จิตใจเย็นเฉียบ

อุณหภูมิบนภูเขาตอนเช้ากับตอนเย็นแตกต่างกันมาก ถึงแม้จะเป็นหน้าร้อน พอตกกลางคืนอากาศก็ยังเย็นอยู่ดี

ภรรยาเจ้าของเป็นหญิงสูงวัยใจดี รู้ว่าพวกเขาจะมาก็เตรียมทำเตียงให้อุ่นไว้รอ พอตกค่ำเตียงก็จะอุ่นพอดีไม่ร้อนเกินไป นั่งบนนั้นก็สบาย

ถ้าอวี๋หมิงหลางไม่ก่อเรื่องจนเป็นแบบนี้ บางทีตอนนี้ทั้งสองคนอาจเปลี่ยนไปใส่เสื้อแขนยาวแล้วนั่งดูดาวด้วยกัน ดูดาวไปพลาง กลิ้งบนเตียงอุ่นๆไปพลาง ภรรยาเจ้าของใส่ใจลูกค้าเป็นอย่างดี หั่นแตงโมใส่จานเตรียมไว้ให้ก่อนแล้ว นั่งกินแตงโมที่ใช้น้ำจากเย็นๆจากบ่อราด อร่อยอย่าบอกใคร

แต่ตอนนี้พอเห็นแตงโมในใจของเสี่ยวเชี่ยนก็สับสน ถึงขนาดรู้สึกเสียดแทงใจด้วยซ้ำ

เสี่ยวเชี่ยนหยิบสมุดบันทึกที่พกติดตัวออกมา แล้ววาดรูปเรื่อยเปื่อยตรงหน้าว่าง สมองมีแต่ความว่างเปล่า

“ฉันเป็นเมียเจ้าของ หนูหลับหรือยังจ๊ะ?”

“ยังค่ะ เข้ามาได้ค่ะ” เสี่ยวเชี่ยนปิดสมุด

หญิงสูงวัยเดินเข้ามาพร้อมจานแตงกวากับมะเขือเทศ

“ไม่ได้รบกวนเวลาพักผ่อนใช่ไหมจ๊ะ?” หญิงสูงวัยมีนิสัยซื่อๆแบบสาวชาวเขา พูดจาค่อนข้างเสียงดัง

“เปล่าค่ะ เชิญนั่งค่ะ”

ภรรยาเจ้าของไม่เกรงใจ นั่งขัดสมาธิบนเตียงอุ่น

“แม่หนู ทะเลาะกับคนนอกหรือเปล่าจ๊ะ?”

คนที่นี่เรียกสามีว่าคนนอก แต่ไม่ได้เรียกภรรยาว่าคนใน เรียกแค่ว่าเป็นคนบ้านไหนๆ คนที่อยู่บนภูเขาไม่ได้คิดอะไรซับซ้อน คิดแบบไหนก็ถามแบบนั้น ถึงจะดูไม่เคารพความเป็นส่วนตัวของคนอื่น แต่ก็ไม่ได้มีเจตนาร้าย ดูเป็นห่วงมากกว่าด้วยซ้ำ

“ค่ะ เขาโกหกหนู”

“เห้อ คนหนุ่มสาวมันก็มีกระทบกระทั่งกันบ้าง ทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติ แต่สามีภรรยาทะเลาะกันบนเตียงเดี๋ยวก็นอนกอดกันละ กินข้าวหม้อเดียวกันจะโกรธแค้นกันสักแค่ไหนเชียว ดูอย่างฉันกับตาแก่สิ อยู่กันมาครึ่งค่อนชีวิต วันๆเอาแต่โมโหใส่ฉัน แต่ฉันก็ทนมาได้เห็นไหมล่ะ?”

อันที่จริงเสี่ยวเชี่ยนไม่ค่อยชอบคุยกับคนแปลกหน้าเท่าไร แต่ป้าคนนี้ทำให้เธอนึกถึงแม่ตัวเอง ดูเหมือนผู้หญิงวัยนี้เวลาได้พูดทีก็จะห้ามปากไม่ค่อยอยู่ ไม่สนว่าคนอื่นจะฟังหรือไม่ ปากคล้ายกับก๊อกน้ำที่ปิดไม่สนิท พูดออกมาไม่ได้หยุด

ป้าคนนี้ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นคนอื่นเลยแม้แต่น้อย นั่งบ่นให้เสี่ยวเชี่ยนฟังอยู่นานสองนาน ตอนแรกยังปลอบเสี่ยวเชี่ยนว่าอย่าทะเลาะกับอวี๋หมิงหลาง แต่โรคบ้างานของเสี่ยวเชี่ยนกำเริบขึ้นพอดี เธอพูดจาชี้นำเข้าหน่อย ป้าเจ้าของก็พล่ามเรื่องตัวเองให้เสี่ยวเชี่ยนฟัง

เริ่มจากเล่าเรื่องสมัยสาวๆตอนที่รู้จักกับสามี ที่แท้เจ้าของที่พักนี้เป็นโรคประสาท ตอนอาการกำเริบเคยทำคนตายมาแล้ว พอถึงวัยที่ต้องมีครอบครัวไม่มีสาวคนไหนกล้าแต่งด้วย ป้าคนนี้เองชีวิตก็ลำบากเหมือนกัน เป็นโรคหอบหืด ไม่มีใครกล้ามาขอ ต่อมาแม่สื่อได้แนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกันและได้แต่งงานกัน อยู่กันมาจนถึงตอนนี้

เสี่ยวเชี่ยนพอจะเข้าใจเรื่องราวของครอบครัวนี้แล้ว นี่เป็นครอบครัวที่โชคชะตาได้ทรมานพวกเขา ลูกชายคนโตป่วยตายเมื่อไม่กี่ปีก่อน ลูกชายคนเล็กชื่อจือหมิงเด็กคนที่เลี้ยงงูคนนั้น หลังสอบไม่ติดมหาวิทยาลัยนิสัยก็เปลี่ยนไปกลายเป็นคนพิลึก วันๆไม่พูดกับใคร คนที่สามเป็นลูกสาวไปเรียนหนังสือไม่ได้อยู่บนเขา

สองสามีภรรยาไม่เคยยอมแพ้ พยายามดิ้นรนหาเงินหวังจะมีอนาคตที่ดีกว่า แต่ป้าคนนี้สุขภาพไม่ค่อยดี ไปหาหมอแต่ละทีก็ต้องใช้เงิน อีกทั้งกิจการเปิดบ้านพักให้นักท่องเที่ยวนี้ก็แย่มาก ทั้งครอบครัวช่วยกันก็ยังได้แค่พอประทังชีวิต

แต่ความขมขื่นของชีวิตไม่ได้บั่นทอนความสุขในการใช้ชีวิตของพวกเขา

“จริงสิแม่หนู ฉันมีพวกผักดองให้เอากลับไปกินด้วยนะ แบ่งไปฝากศาสหลิวหน่อย เขาชอบผักที่ฉันดองมากเลยล่ะ” ป้าเจ้าของพูดมาตั้งนานในที่สุดก็นึกเรื่องสำคัญออก

“สะ…ศาสหลิว?” ทำไมคำเรียกมันชวนสะดุ้งชอบกล?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน