แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 596

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 596 ไปให้พ้นหน้ากับความว่างเปล่า
“ผมชื่อจือหมิง พ่อผมใช้ชื่อของผมตั้ง อยากให้กิจการบ้านเราเจริญรุ่งเรืองอย่างชื่อผม แต่ปีที่แล้วผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ติดเลยต้องกลับมาช่วยงานที่บ้าน กิจการก็ไม่ได้ดีเท่าไร สองเดือนมานี้มีแค่พวกคุณนี่แหละที่ยอมอยู่ค้าง”

รีสอร์ทดัง สภาพแวดล้อมสงบรมรื่น ฟังเสียงกบนอนชมดาว เสี่ยวเชี่ยนมองใบหน้าที่รู้สึกผิดของอวี๋หมิงหลาง ตอนนี้สิ่งที่อยากทำมากที่สุดก็คืออัดหน้าเขาให้เห็นดาวเห็นเดือน

ภาพที่อวี๋หมิงหลางจินตนาการไว้ว่าจับมือเสี่ยวเชี่ยนนั่งดูดาวในสวนที่มีความสงบร่มรื่น ภาพบรรยากาศอันแสนสุขนั้นสลายไปทันตา

หลังจากกินอาหารที่เจ้าของร้านตั้งใจทำให้อย่างเต็มที่ เสี่ยวเชี่ยนก็กลับไปห้องพักแขก เธอกระดิกนิ้วเรียกอวี๋หมิงหลาง เขารีบเดินตามไปอย่างดีใจ คิดว่าเธออภัยให้แล้ว

ปิดประตู มีแต่เสียงตุบตับดังออกมาจากข้างใน โชคดีที่อวี๋หมิงหลางหนังหนาร่างกายบึกบึน นี่ถ้าเป็นผู้ชายปกติคงคุกเข้าอ้อนวอนไม่ก็โมโหกลับไปนานแล้ว

เขาไม่หลบ ยืนตรงอยู่แบบนั้นปล่อยให้เสี่ยวเชี่ยนทั้งตบทั้งถีบระบายอารมณ์ตามสบาย พอเธอเหนื่อยจนนั่งหอบบนเตียงทำความร้อนแล้ว เขาจึงไปช่วยเธอจัดสัมภาระอย่างเงียบๆ

ปูเตียงให้อย่างดี ของก็จัดเรียบร้อย หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้วเขายังไปเอาผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้เธอ คนที่รู้ตัวว่าผิดทำได้แค่ใช้การกระทำแสดงถึงความรู้สึกผิด

เสี่ยวเชี่ยนมองอย่างเย็นชา เขาจัดการเสร็จเรียบร้อยก็มองหน้าเธอ เสี่ยวเชี่ยนชี้ไปข้างนอก

อวี๋หมิงหลางรีบทำตามคำสั่ง ลูกเชี่ยนให้เขาออกไป เขาก็จะออก

พอเขาออกจากห้องไปแล้วเธอก็ปิดประตู ไม่ได้มีเยื่อใยเลยแม้แต่น้อย

เขายืนอยู่หน้าห้องมองประตูที่ปิดอยู่อย่างเงียบๆ ไม่ถึงสามวินาทีประตูก็เปิดออก อุปกรณ์เต็นท์ถูกโยนออกมา ตามด้วยคำพูดที่แสนเย็นชาของเธอ

“พอฟ้าสว่างรีบหารถให้ฉันลงจากเขา ถ้ากล้าเล่นอะไรพิเรนทร์อีกล่ะก็เชิญนายหายสาบสูญไปได้เลย”

ดูท่าคืนนี้จะต้องไปนอนกางเต็นท์แน่แล้ว อวี๋หมิงหลางไม่ได้กลัวลำบาก เขามองประตูที่ปิดสนิทกับสัมภาระที่ถูกโยนออกมาพลางคิดว่า แผนการรักษาโรคหวาดกลัวการแต่งงานโดยใช้สถานการณ์จริงที่ศาสตราจารย์หลิวตั้งใจเตรียมให้เขาถูกเขาทำพังลงไปแล้ว

“ลูกเชี่ยน” เขาเคาะประตู

ข้างในไม่มีเสียง เห็นได้ชัดว่าเธอได้ยินแต่ไม่อยากสนใจ

“ผมจะไม่แก้ตัวอะไรทั้งนั้น ผมรู้ว่าครั้งนี้ผมทำเกินไป ผมไม่ควรหลอกคุณ”

ข้างในยังคงเงียบสนิท อวี๋หมิงหลางรู้ว่าเธอคงไม่หายโมโหง่ายๆ

เสี่ยวเชี่ยนไม่ใช่ผู้หญิงที่จะโกรธใครได้ง่ายๆ แต่ถ้าเธอโกรธขึ้นมาล่ะก็หายยาก อีกทั้งเธอเกลียดที่สุดก็คือการหลอกเธอ

ถ้าบอกว่าก่อนหน้านี้ที่พาเธอเดินอ้อมเขาทำให้เธอโกรธนิดหน่อยแล้วล่ะก็ การใช้งูหลอกเธอให้เธอเป็นห่วง นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะอธิบายได้แค่ในประโยคสองประโยค

โดยเฉพาะเธอไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไป เป็นผู้หญิงที่หวาดกลัวการแต่งงาน ยังไม่มั่นใจในการใช้ชีวิตคู่ พฤติกรรมของเขาถ้าเป็นผู้หญิงใจแคบไม่แน่อาจบอกเลิกไปแล้ว

อวี๋หมิงหลางอยากบอกกับเสี่ยวเชี่ยนว่า เรื่องงูเขาไม่ได้อยากจะหลอกเธอแต่แรกจริงๆ

ตอนที่เขาเห็นงูมันกำลังเลื้อยเข้าพงหญ้า เขามองไม่เห็นหัว การดูว่างูมีพิษหรือไม่มีภายในช่วงเวลาสั้นๆแบบนั้นทำได้แค่มองหัว เขามัวแต่คิดจะปกป้องเสี่ยวเชี่ยนเลยคิดเอาเองว่านั่นเป็นงูมีพิษ

เขาไม่ได้หลอกเสี่ยวเชี่ยนจริงๆ งูมีพิษส่วนใหญ่เป็นงูขี้เกียจ พอเห็นคนก็จะไม่ค่อยหลบ ในทางกลับกันงูไม่มีพิษแค่เห็นคนก็ตกใจเลื้อยหนีไปแล้ว งูในวันนี้เป็นงูสัตว์เลี้ยง จึงไม่ได้ระแวงคน ดังนั้นเขาจึงจำแนกชนิดของงูผิดไปอย่างไม่ตั้งใจ

ตอนที่เขาจับงูขึ้นมาถึงได้รู้ว่ามันไม่มีพิษ แต่นึกถึงคำที่ศาสตราจารย์หลิวบอก พยายามทำให้เธอเชื่อใจ เห็นถึงความสามารถของเขาในการรับมือกับปัญหา เขาถึงได้คิดแผนนั้นออกมา

จุดเริ่มต้นคือหวังดี แต่กลับทำให้เธอรู้สึกตรงกันข้าม

ตอนนี้เสี่ยวเชี่ยนเกลียดเขา เขาเองก็อธิบายไม่ได้ว่าทุกอย่างที่เขาทำล้วนต้องการช่วยเธอกำจัดโรคหวาดกลัวการแต่งงาน ทำได้แค่รับมือกับความโกรธของเสี่ยวเชี่ยนตามลำพัง