แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 600

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 600 เบื้องหลังกับสารภาพ
“นำเข้าจากประเทศ ญป?” เมื่อกี้เสี่ยวเชี่ยนมัวแต่มองหาผ้าให้เขาเช็ดเพราะกลัวเขาจะเป็นหวัด ผ้าขนหนูที่เธอเอามาเธอใช้ตอนอาบน้ำไปแล้ว เลยไปซื้อมาใหม่จากป้าเจ้าของ

“นั่นสินะ ตอนใช้ผมว่ามันซับน้ำดีมากก็เลยหยิบมาดู คุณดูที่แถบฉลากสิ มีภาษาญี่ปุ่นอยู่ไม่ใช่เหรอ?” อวี๋หมิงหลางหยิบฉลากยื่นให้เสี่ยวเชี่ยนดู

จริงด้วย นุ่มมากอีกทั้งยังซับน้ำดี

“ถึงผมจะค่อนข้างมีความคิดชาตินิยม ไม่ชอบใช้ของจากประเทศที่มีปัญหาเรื่องประวัติศาสตร์อันโหดร้าย แต่ของสิ่งนี้มันเจ๋งจริงๆ ผมจะไม่ตำหนิเรื่องที่คุณซื้อของนอกมาใช้ก็แล้วกัน แต่ห้ามมีอีก”

อวี๋หมิงหลางจงใจพูดแบบนั้น เขารู้ว่าด้วยนิสัยของเสี่ยวเชี่ยนพอเขาพูดจบเธอก็จะเล่นงานกลับ ต่อต้านผู้ชายที่เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ จากนั้นก็จะลงไม้ลงมือกับเขาแล้วก็ลืมเรื่องโรคหวาดกลัวการแต่งงานซะ

แต่นึกไม่ถึงว่าเสี่ยวเชี่ยนกลับขมวดคิ้ว หยิบผ้าขนหนูมาพลิกดูไปมา

“มีอะไรเหรอ?”

“ฉันซื้อมาจากป้าเจ้าของนะ ราคาห้าหยวน”

“จากป้าเจ้าของเหรอ?” อวี๋หมิงหลางเองก็รู้สึกแปลกใจ สถานที่ห่างไกลที่ปีนึงแทบไม่มีคนมาพักแบบนี้ ทำไมถึงมีของแบบนี้ได้?

“นั่นสิ เมื่อกี้ฉันรีบก็เลยซื้อโดยไม่ได้ดู พอนายพูดฉันก็เลยคิดได้ เป็นยี่ห้อไป๋หยุนที่ดังๆจริงๆด้วย เป็นของแบรนด์ที่ดีมากของประเทศนี้ ผ้าขนหนูแบบนี้ผู้หญิงกับเด็กใช้ดีสุดๆ ไม่มีสารเรืองแสง ไม่ดูดซับสารฟอกขาว แต่ราคาแพง ซื้อตอนนี้ก็น่าจะราคา20-30ได้”

เมื่อก่อนที่เธอเลี้ยงเสี่ยวเหวย ต่อให้ฐานะทางการเงินไม่ดีก็ยังซื้อของแบบนี้ใช้

“คุณพูดแบบนี้ผมยิ่งไม่อยากฟังละ ของที่ประเทศหมู่เกาะผลิตต่อให้เป็นผ้าขนหนูคุณภาพเลิศเลอแค่ไหนจะให้มองว่าสวยเหมือนดอกไม้เหรอ? ทำไมใช้ของในบ้านเราไม่ได้เหรอ มีเงินหน่อยเลยไม่อยากใช้ของที่บ้านเราผลิตแล้ว? ความคิดเข้าข้างพวกนายทุนแบบคุณควรปรับเปลี่ยนซะนะ เด็กในครอบครัวผมใช้ผ้าขนหนูของทหารทั้งนั้น แล้วมีใครใช้แล้วหน้าตาแย่หรือเปล่า?”

เสี่ยวเชี่ยนถลึงตามองเขา คุณภาพของใช้ทหารเทียบกับของนอกได้เหรอ?

อวี๋หมิงหลางตีตัวเอง “ผมหมายถึง การดูดรับเอาความก้าวหน้าในการผลิตสินค้าของต่างประเทศใช่ว่าจะทำไม่ได้—ไม่ถูกสิ ประเด็นที่เราคุยกันมันไม่ใช่เรื่องนี้ ประเด็นสำคัญมันอยู่ที่—”

“ทำไมป้าถึงมีของสิ่งนี้?”

ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน

อวี๋หมิงหลางกับเสี่ยวเชี่ยนมองหน้ากัน จากนั้นเสี่ยวเชี่ยนก็ลุกขึ้นยืน

“นายรอฉันอยู่นี่ ฉันจะไปถาม”

รีสอร์ทสไตล์เรือนสี่ประสานนี้ สร้างโดยรัฐบาลเป็นผู้กำหนดแบบให้เหมือนๆกันทั้งหมด พวกเสี่ยวเชี่ยนพักอยู่ในเรือนของแขกแยกออกมาต่างหาก ครอบครัวเจ้าของพักอยู่ฝั่งตรงข้าม ส่วนเรือนหลักกลางคืนจะเว้นว่างไว้ ตอนกลางวันใช้สำหรับให้คนรับประทานอาหาร

ตอนเสี่ยวเชี่ยนเดินไปเห็นป้าเจ้าของนั่งล้างเท้าบนเก้าอี้ตัวเล็กอยู่ตรงด้านนอกพอดี

“ยัยหนู ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะ?”

“คืออย่างนี้นะคะ หนูเพิ่งเห็นว่าผ้าขนหนูของป้ามันดีมาก หนูเลยอยากซื้อไปฝากแม่สักผืนน่ะค่ะ ขายให้ได้ไหมคะ?”

“เอ้อ รอเดี๋ยวนะ ตาแก่ เอาผ้าขนหนูออกมาอีก” พอได้ยินว่าจะมาซื้อของ ป้าเจ้าของที่กำลังล้างเท้าอยู่ก็ยิ้มหน้าบานทันที

ไม่นานลุงเจ้าของก็หยิบผ้าขนหนูที่ยังไม่ได้แกะห่อออกมา

“ป้าคะ ผ้าขนหนูนี่ใช้ดีมากเลยค่ะ ขายห้าหยวนไม่ขาดทุนเหรอคะ?” เสี่ยวเชี่ยนหยิบผ้าขนหนูพลางแกล้งถาม

“ไม่ขาดทุนๆ ของพวกนี้จือหมิงเอากลับมาตอนที่ไปซื้อของเข้าร้าน ลุงเห็นในใบรายการไม่ได้เขียนไว้เลยคิดว่าคงซื้อของแล้วได้แถมมา—” ลุงเจ้าของพูดยังไม่ทันจบก็ถูกป้าขัดจังหวะ

“เข้าไปดูแมวในบ้านเลยว่ากลับมาหรือยัง มัวแต่พูดมากอยู่นั่น ผ้าขนหนูของแถมมีเหรอจะคุณภาพดีแบบนี้? ยัยหนูอย่าไปเชื่อนะ นี่เป็นของที่พวกเราสั่งมา มีต้นทุน ของไม่มีต้นทุนพวกเราก็ให้หนูฟรีๆแล้ว จะกล้าเก็บเงินได้ยังไง”

“เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ”