“งั้นจือหมิงใช่คนที่ชอบดูถูกตัวเองหรือเปล่า? เมื่อกี้ผมได้ยินเขาพูดบ่อยมากว่าตัวเขาทำอะไรไม่ได้ดีสักอย่าง” อวี๋หมิงหลางเป็นคนหัวไว แค่เสี่ยวเชี่ยนอธิบายให้ฟังเล็กน้อยเขาก็เชื่อมโยงกับสิ่งต่างๆได้
เสี่ยวเชี่ยนพยักหน้า
“ถูกต้อง จือหมิงก็คือแบบฉบับของคนที่ชอบดูถูกตัวเอง เขาไม่มีความมั่นใจ ไม่เชื่อในความสามารถของตัวเอง ชอบพูดติดปากว่าตัวเองสู้คนอื่นไม่ได้ เพียงแต่คนแบบนี้ทำไมถึงได้มีท่าทางแบบเมื่อกี้ ฉันยังไม่เข้าใจ”
เสี่ยวเชี่ยนนึกถึงสายตาอาฆาตของจือหมิงเมื่อครู่ก่อนไป ในใจก็รู้สึกแปลกๆ
“ผมได้ยินเขาพูดถึงพี่ชายที่ตายไป อาจเพราะพ่อแม่ชอบเปรียบเทียบพวกเขาตั้งแต่เด็ก และพี่ชายก็ดูแลเขาเสมอ พอพี่ชายตายเขาก็ถูกรังแกมาตลอด ถึงได้เป็นคนชอบดูถูกตัวเองแบบนี้”
เสี่ยวเชี่ยนพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของอวี๋หมิงหลาง ก็คงจะเป็นอย่างนั้น
หลังกลับไปถึงที่พักทั้งสองคนก็ล้างหน้าล้างตา ขณะที่กำลังคิดอยู่ว่าจะไปเที่ยวไหนดีนั้นก็มีคนเดินเข้ามาที่ลานบ้าน
“ใครชื่ออวี๋หมิงหลาง?”
“ผมเอง”
“เมื่อกี้มีคนโทรศัพท์มาบอกให้ข้ามาหาเจ้า อาหลิวเรียกเจ้ากลับบ้านไปกินข้าว แล้วก็บอกให้เก็บเงินห้าหยวนจากเจ้าเป็นค่าส่งข่าวด้วย!”
ในภูเขาไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ แต่ในเขตท่องเที่ยวล่างเขามีโทรศัพท์ ถ้ามีคนโทรเข้ามาก็จะนั่งรถขึ้นมาส่งข่าว ซึ่งก็ต้องจ่ายค่าจ้างให้
อวี๋หมิงหลางหน้านิ่ว นี่เป็นโค้ดลับของในหน่วย หัวหน้าใหญ่ให้เขารีบกลับไป
หลังจากเอาเงินให้คนส่งข่าวแล้ว อวี๋หมิงหลางก็หันไปทำหน้าเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดกับเสี่ยวเชี่ยน ไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหน
“มองอะไรเล่า! เก็บของกลับไปสิ!”
“ลูกเชี่ยน…”
“ไม่ต้องพูด ยิ่งพูดฉันยิ่งหงุดหงิด ไปเถอะไปเลย!”
ตอนนี้ในใจของอวี๋หมิงหลางเซ็งยิ่งกว่าเสี่ยวเชี่ยน แผนขอแต่งงานที่เตรียมไว้ไม่สำเร็จ รักษาโรคหวาดกลัวการแต่งงานของเสี่ยวเชี่ยนก็ไม่บรรลุวัตถุประสงค์ บอกไว้ว่าได้ลาพักร้อนครึ่งเดือนก็อยู่ไม่ครบ อีกทั้งยังทำให้ลูกเชี่ยนไม่พอใจอีก
ระหว่างทางกลับทั้งสองคนได้แต่เงียบ
พอถึงเขตตัวเมือง อวี๋หมิงหลางก็เห็นรถที่มารอรับ เขาจึงเตรียมลงจากรถ เสี่ยวเชี่ยนเปลี่ยนไปนั่งตรงที่คนขับด้วยสีหน้าเรียบเฉย
อวี๋หมิงหลางยืนอยู่นอกรถ แล้วกำชับเสี่ยวเชี่ยนด้วยความไม่วางใจ
“สองวันนี้อย่าเพิ่งไปทำงานนะ สถานการณ์ยังไม่ค่อยโอเค”
“อืม ดูก่อน”
อวี๋หมิงหลางได้ยินน้ำเสียงเรียบเฉยแบบนี้ก็ไม่สบายใจ
“โกรธผมเหรอ?”
“เปล่า”
“งั้นผมไปก่อนนะ”
เสี่ยวเชี่ยนมองตามหลังเขาแล้วก็ตะโกนเรียก
“เสี่ยวเฉียง!”
อวี๋หมิงหลางหันมาแล้วมองด้วยสายตาเป็นเชิงถาม
“นายทนกับโรคจิตเวชของฉันได้ ฉันก็เข้าใจงานของนายเหมือนกัน วางใจเถอะ มีเวลาค่อยกลับมา ฉันจะรอนาย”
มุมปากของอวี๋หมิงหลางค่อยๆถูกยกขึ้น ความไม่สบายใจเมื่อครู่บินหายไปทันที
ภายในรถทหาร หัวหน้าใหญ่ที่รออวี๋หมิงหลางอยู่มองเห็นภาพบาดตานั้น
อวี๋หมิงหลางทำมือส่งจูบยกใหญ่ให้เสี่ยวเชี่ยนพร้อมทั้งทำมือรูปหัวใจ
ขณะที่อวี๋หมิงหลางเปิดประตูรถอย่างอารมณ์ดีเขาก็เห็นหัวหน้าใหญ่นั่งอยู่ด้านหลัง แล้วก็รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมา


VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย