แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 603

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 603 หลงทิศกับรื่นตา
เสี่ยวเฉียงไปแล้ว วันหยุดหนึ่งอาทิตย์ที่เขาขอให้เธอก็เห็นได้ชัดว่าช่างยาวนาน ทางสถานีโทรมาถามพอดีว่าเสี่ยวเชี่ยนจะกลับไปทำงานเมื่อไร พิธีกรคนใหม่เอาไม่อยู่ ยอดคนฟังน้อยลงเรื่อยๆ เสี่ยวเชี่ยนคิดอยู่ว่าตัวเองก็ว่างๆเลยกลับไปทำงานดีกว่า

พอไปถึงผู้กำกับก็ทำหน้าดีใจเหมือนได้เจอคนสนิท รีบโผเข้าไปหาเธอ

“เหม่ยเหวย! ในที่สุดก็กลับมา! ฉันจะเป็นโรคซึมเศร้าแล้ว รีบมารักษาฉันหน่อยเร็ว!”

“มีอะไรเหรอคะ?”

“ตอนที่เธอไม่อยู่นะ รู้ไหมว่าใครมาทำแทน? นางฟ้าสายฝนยังไงล่ะ! ฉันไม่เคยทำงานกับเขามาก่อน ไม่รู้เลยจริงๆว่าเบื้องหน้ากับเบื้องหลังตัวตนของเขาจะต่างกันขนาดนี้ ทำงานด้วยเหนื่อยมาก เขาให้ฉันช่วยกรองสายที่โทรเข้ามา สายไหนที่ปัญหาซับซ้อนมากๆเขาก็ไม่รับ นี่ไม่เอานั่นก็ไม่ดี เรื่องเยอะมาก นี่ยังไม่เท่าไรนะ พอฉันโอนสายเข้าไป เขาคุมสถานการณ์ไม่อยู่ ตอบคำถามคนฟังที่โทรเข้ามาไม่ได้ อีกทั้งยังใช้มุกตลกในรายการตลกที่ตัวเองทำมาเล่าขัดจังหวะ ทำให้คนฟังที่กำลังร้องไห้อยู่ถึงกับอารมณ์ขึ้นเกือบปาดข้อมือตัวเอง แฟนเขามาเอาเรื่องที่สถานีเลยนะ ปรากฏว่านางฟ้าสายฝนกลับผลักภาระมาที่ฉัน บอกว่าฉันไม่กรองคนโทรเข้ามาให้ดี ฮือๆๆ!”

โชคดีที่หัสหน้าสถานีฉลาด รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ไม่อย่างนั้นเธอคงได้ตกงานแน่!

พอเห็นแบบนี้ถึงได้รู้ว่าเหม่ยเหวยสุดยอดจริงๆ ถึงปกติจะเสแสร้งเอาใจใครไม่เป็น ทำตัวเย็นชาแข็งกระด้าง แต่มีความสามารถในการทำงาน ไม่กลัวหลอกของปลอม กลัวของจริงจะไม่เจ๋งพอมากกว่า เหม่ยเหวยกลับมาแล้วนี่แหละความสุข!

พิธีกรดีกับพิธีกรแย่ ดูจากมาตรฐานในการจัดรายการแล้ว การคุมรายการของเสี่ยวเชี่ยน ความเป็นมืออาชีพของเธอ ต่อให้มีเย่เสียวอวี่สิบคนก็สู้ไม่ได้

พอเห็นเสี่ยวเชี่ยนจัดรายการอย่างราบรื่น ผู้กำกับก็ดีใจแทบน้ำตาไหล

เหม่ยเหวยสุดยอดที่สุด!

ไม่จำเป็นต้องคัดกรองคนฟังที่โทรเข้ามามากมาย ไม่ต้องเสียความรู้สึก เวลาเหม่ยเหวยอยู่ทำงานได้อย่างมีความสุข ผู้กำกับถูกเย่เสียวอวี่ทรมานได้สองวันก็ได้กลับสู่วันเวลาแห่งความสงบที่ได้ทำงานกับเสี่ยวเชี่ยน เหมือนมีเสียงเพลงเคล้าคลออยู่ตลอดเวลาทำงาน

เสี่ยวเชี่ยนจัดรายการจนเสร็จอย่างราบรื่น เธอเก็บของแล้วขับรถกลับบ้าน ตอนที่ขับผ่านร้านขายเนื้อย่างเสียบไม้เธอก็นึกถึงช่วงเวลาแห่งความสุขที่ได้กินเนื้อย่างกับเขา ท้องร้องขึ้นมาพอดี ไม่มีแฟนเอาใจก็ต้องซื้อให้ตัวเองนี่แหละ

ขณะที่เธอกำลังเดินเข้าร้าน ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินโซซัดโซเซออกมาพยายามจะเดินเข้ามาหาเธอ หวังจะเอาตัวมาเบียด เสี่ยวเชี่ยนไม่ลนลาน เธอเอามือล้วงเข้าไปจับสเปรย์พริกไทยในกระเป๋าเตรียมพร้อมป้องกันตัว

เสี่ยวเฉียงไม่อยู่ด้วย อีกทั้งยังมีคนโรคจิตโทรเข้ามา ดังนั้นพอเลิกงานตอนดึกเธอจึงต้องเตรียมพร้อมป้องกันตัวไว้เสมอ

นอกจากสเปรย์พริกไทยแล้ว เสี่ยวเชี่ยนยังมีที่ช็อตไฟฟ้าเหน็บอยู่ตรงเอว ซึ่งของสิ่งนี้เป็นของต้องห้าม แต่ในช่วงเวลาสำคัญถ้าไม่พกของแบบนี้ไว้ใครจะวางใจทำงานตอนกลางคืนได้ล่ะ?

“น้องสาวจ๊ะ ดึกดื่นป่านนี้มาคนเดียวเหรอจ๊ะ ไม่มีใครเที่ยวเป็นเพื่อนเหรอ มาดื่มกับพี่หน่อยไหมจ๊ะ แล้วเดี๋ยวเราไปเล่นอะไรสนุกๆกันดีไหม เอาให้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดเลย~”

ผู้ชายที่เนื้อตัวมีแต่กลิ่นเหล้ายืนอยู่ตรงหน้าเสี่ยวเชี่ยนพลางใช้สายตาลามกมองเธอ

“กับนายอะนะ? เหอๆ ฝันเหรอ” เสี่ยวเชี่ยนใจเย็น รู้ว่าถ้ายิ่งลนลานคนแบบนี้ก็จะยิ่งได้ใจ

“เฮอะ นังกระแดะ! อุตส่าห์พูดจาดีๆ—โอ๊ย!”

ผู้ชายอันธพาลเอามือจับตา เขาถูกเสี่ยวเชี่ยนพ่นสเปรย์พริกไทยใส่ตา! ประธานเชี่ยนไม่กลัวคนขี้เมาแบบนี้หรอก

ขณะที่เสี่ยวเชี่ยนเตรียมจะใช้ที่ช็อตไฟฟ้าทำให้ชายขี้เมาคนนี้ได้ ‘ขึ้นสวรรค์’ ทันได้นั้นก็มีเสียงแหบๆแต่ไพเราะของผู้หญิงดังอยู่ข้างเธอ

“คนสวย อย่าให้ต้องเปลืองไฟเลย จัดการด้วยมือฉันลดโลกร้อนกว่านะ!”

เสี่ยวเชี่ยนหันไปมอง ผู้หญิงรูปร่างสูงเกิน170คนหนึ่งกำลังถือเนื้อย่างเสียบไม้ยืนอยู่ข้างเธอ หน้าตาดูดี แต่สีผิวค่อนข้างพิเศษ จะอธิบายยังไงดีล่ะ ไม่ถึงกับดำ ผิวคล้ำแบบคนสุขภาพดี ใครเห็นก็รู้สึกชอบ

ผู้หญิงทั่วไปจะชอบให้ตัวเองผิวขาวผ่อง แต่ผิวเข้มของผู้หญิงคนนี้กลับทำให้คนดูสบายตามากกว่า โดดเด่นท่ามกลางฝูงชน ถึงขนาดที่ทำให้รู้สึกว่าถ้าเธอผิวขาวคงไม่ดูดีเท่าตอนนี้ ดูมีเอกลักษณ์

“ทำอะไรน่ะ เป็นผู้ชายเมาแล้วทำกร่างใส่ผู้หญิงคิดว่าดูเท่ห์นักเหรอ?”