แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 610

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 610 เก็บอวนกับถูกจับได้
เสี่ยวเชี่ยนยังคงคุยกับผู้ชายโรคจิตที่โทรเข้ามาไปเรื่อยๆ

“รู้ไหมจ๊ะว่าพี่จะทำอะไรกับน้อง? พี่อยากจะกรีดหน้าน้อง น้องจะได้ร้องดิ้นทุรนทุรายอยู่ใต้ร่างพี่ หึหึหึ!” ผู้ชายโรคจิตใช้มือข้างหนึ่งชักว่าว ส่วนมืออีกข้างถือโทรศัพท์

“อืม แล้วไงต่ออีก?” เสี่ยวเชี่ยนคอยถ่วงเวลาตามที่อวี๋หมิงหลางบอก ไม่ได้มีอาการลนลานเลยแม้แต่น้อย สายตาของเธอมองไปด้านนอกที่เต็มไปด้วยแสงไฟยามราตรีของเมืองใหญ่ เธอมองไม่เห็นว่าสถานการณ์ด้านนอกเป็นอย่างไร แต่ในใจกลับรู้สึกหมดห่วง

เพราะเธอรู้ว่าในจุดที่เธอมองไม่เห็นมีผู้ชายคนหนึ่งปกป้องเธออยู่ ความรักของเขาไม่เคยห่างไปไหน

ปกติเวลามีคนโรคจิตโทรเข้ามาจะถูกตัดสายทิ้ง

แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ ชายโรคจิตกำลังจินตนาการถึงนางฟ้าที่อยู่ปลายสาย ภาษาที่ใช้ก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

“พี่จะกรีดหน้าน้องให้เลือดไหลมาลงน้องชายพี่ กลัวหรือยังล่ะ ร้องอ้อนวอนสิ!” ชายโรคจิตอารมณ์ขึ้นมากว่าเดิม เขาพูดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ

เสี่ยวเชี่ยนหยิบน้ำผลไม้ที่วางอยู่ข้างๆมาดื่มพลางทำหน้าดูถูกไม่อยากแยแส

ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยลอยมาจากในโทรศัพท์

“เสียวเหม่ย ผมจัดการมันได้แล้ว!”

อวี๋หมิงหลางไปถึงแล้ว

ผู้ต้องสงสัยคนนี้ยังไม่ทันจะรู้ตัวก็รู้สึกเหมือนถูกบางอย่างมาทำให้ขยับตัวไม่ได้ พอหันไปก็เกือบเป็นลม ไม่รู้ว่ามีคนมารุมล้อมรอบตัวเขาตั้งแต่เมื่อไร ผู้ชายคนที่เป็นหัวหน้าถึงจะใส่หมวกคลุมหน้าไว้แต่ก็ยากที่จะกลบแรงอาฆาตที่แผ่ซ่านออกมาได้

ชายโรคจิตแค่หันไปมองแวบเดียวก็รู้สึกว่าสิ่งที่อยู่ในมือจากแข็งก็อ่อนยวบ

“แก แก พวกแกจะทำอะไร!”

อวี๋หมิงหลางหรี่ตา ทำไมเขารู้สึกคุ้นหน้าผู้ชายโรคจิตคนนี้ที่โทรไปก่อกวนเสียวเหม่ยบ่อยๆจัง?

บอกตามตรงเลยว่า เขาไม่คิดว่าผู้ชายโรคจิตที่ก่อกวนเสี่ยวเชี่ยนจะหน้าตาเป็นแบบนี้

เขาคิดว่าคนที่ทำเรื่องแบบนี้ได้จะต้องสติไม่ดี แค่เห็นก็ต้องให้ความรู้สึกขยะแขยง

ถ้าไม่จับได้คาหนังคาเขาแบบนี้ ไปเจอกันข้างนอก อวี๋หมิงหลางไม่มีทางจินตนาการออกเลยว่าผู้ชายคนนี้คือคนเดียวกับชายโรคจิตที่โทรก่อกวนเสี่ยวเชี่ยนบ่อยๆ

ผู้ชายคนนี้สวมแว่นตา หน้าเหลี่ยมๆใหญ่ๆ แต่งตัวสุภาพ ดูแล้วเหมือนคนที่ทำงานในออฟฟิศมานาน ประมาณว่าเป็นระดับหัวหน้าแล้ว ถ้าในมือถือเอกสารยืนอยู่บนเวทีกล่าวรายงานล่ะก็ ให้ความรู้สึกเหมือนนักข่าวเลยทีเดียว ว่าแต่ทำไมหน้าคุ้นๆ—นึกออกแล้ว!

ผู้ชายที่ดูสุภาพคนนั้นนั่นเอง ตอนนี้ชายคนนี้ยังไม่ได้รูดซิปกางเกง มือยังจับตรงนั้นอยู่…ใบหน้าแดงกล่ำ ถ้าไม่ติดว่าพาคนมาด้วย อวี๋หมิงหลางคง…หึหึไปแล้ว

“ทำอะไรน่ะ? ฉันมาพิทักษ์สันติราษฎร์แล้ว! แกนี่มันเก่งนะ กล้าโทรไปป่วนถึงสถานีวิทยุครั้งแล้วครั้งเล่า แถมยังจะพูดจาในทางนั้นกับเหม่ยเหวย?”

“ฉัน ฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น!” ชายโรคจิตแถ

เขาตกใจปล่อยหูโทรศัพท์ในมือจนห้อยต่องแต่ง อวี๋หมิงหลางคว้าหูโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเอาไปแนบหูชายโรคจิต

“ขอโทษเดี๋ยวนี้!”

“ฉันไม่—โอ๊ย!”

ทางนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างเสี่ยวเชี่ยนไม่รู้เลย

แต่ได้ยินเสียงแบบนี้ก็คงเดาไม่ยาก เสี่ยวเฉียงของเธอจะต้องใช้วิธีรุนแรงกับคนๆนี้แน่นอน

เสี่ยวเชี่ยนยิ้มมุมปาก เธอยกแก้วชาขึ้นมาจิบ ความหอมของชาหลงจิ่งที่เก็บก่อนฝนตกลอยมาเตะจมูก รสชาติยังคงอยู่ในปาก ให้ความรู้สึกเหมือนฟ้าหลังฝน

เธอไม่แคร์หรอกว่าชายโรคจิตคนนี้จะขอโทษหรือไม่ แต่เธอรู้ว่าเสี่ยวเฉียงของเธอถือสาเรื่องนี้

เขากลัวเธอจะเกิดเงามืดในจิตใจอย่างนั้นเหรอ?