แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 661

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 661 ใช่ว่าคนซวยทุกคนจะโชคดีได้มาเจอประธานเชี่ยน

“ใช่ เวลานี้ไม่เพียงแต่เขาจะได้ใจ ยังเกิดความพึงพอใจแบบวิปริตอีกด้วย”

สิ่งที่เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้บอกก็คือ จากการที่เธอได้ทำการวิเคราะห์สัตว์เดรัจฉานตัวนี้ หลังจากที่เรื่องสงบลง เขาก็จะยังลงมือกับเวยเวยต่อ แบบนี้เรียกว่าไร้ซึ่งความหวาดกลัว ถ้าหาตัวเวยเวยไม่เจอแล้วก็อาจจะไปลงกับเด็กคนอื่น ทำผิดจนเป็นนิสัย

“มันไม่สมควรเป็นคน มีคนแบบนี้ได้ยังไง? คนสารเลวแบบที่ร้อยปีจะมีสักคน!” ฉิวฉิวกัดฟันพูด

“พวกนายคิดว่าคดีแบบนี้เกิดน้อยเหรอ? ผิดแล้ว คนแบบนี้มีเยอะแยะ ถ้าพวกนายติดตามข่าวสังคมก็จะเห็นว่าช่วงหลายปีมานี้เยาวชนที่ถูกคนคุ้นเคยทำร้ายมีมากแค่ไหน ข่าวที่ออกมาเป็นแค่ส่วนเล็กๆเท่านั้น ยังมีอีกเยอะที่ไม่ถูกเปิดเผย กฎหมายให้น้ำหนักกับอะไรมากที่สุด?”

“หลักฐาน” อวี๋หมิงหลางตอบ

เสี่ยวเชี่ยนพยักหน้า “คดีที่เกิดจากคนคุ้นเคยมีจุดเด่นอยู่ที่ เด็กมักจะไม่กล้าบอกผู้ปกครองทันทีเนื่องจากความกลัวหรืออะไรก็แล้วแต่ พอตั้งตัวได้หรือผู้ปกครองพบเห็นเข้า พอจะไปเก็บหลักฐานก็ยากแล้วทีนี้”

“โว้ย น่าโมโหที่สุด!” ฉิวฉิวยืนขึ้น เขาเดินไปเดินมาในบ้านอย่างกระวนกระวาย

“พวกเราไปลักพาตัวมันมากระทืบเถอะ ไม่ไหวแล้ว” หลิวเหมยกัดฟันพูด

“เด็กผู้หญิงถูกรังแกจากคนคุ้นเคยเป็นเวลานาน—บางครั้งเด็กผู้ชายก็ไม่ถูกยกเว้น อย่าคิดว่ามีลูกชายแล้วจะสบาย! เด็กผู้ชายถูกคุกคามเก็บหลักฐานได้ยากกว่าอีก สัตว์เดรัจฉานบางตัวแม้แต่เด็กผู้ชายก็ไม่ยกเว้น เยียวยาจิตใจเด็กผู้หญิงว่ายากแล้ว เจอเด็กผู้ชายที่ถูกคุกคามถ้ารักษาไม่ดีบาดแผลของเด็กก็จะใหญ่ขึ้น ผู้ปกครองต้องเอาใจใส่เด็กให้มาก โดยเฉพาะคนเป็นแม่ ต้องคอยสังเกตสภาพจิตใจลูกบ่อยๆ การที่เด็กถูกคุกคามมาเป็นเวลานาน ส่วนใหญ่เป็นเพราะผู้ปกครองเอาแต่ทำงาน เอาใจใส่เด็กไม่เพียงพอ”

“แต่สัตว์เดรัจฉานตัวนั้นมันก็มีลูกสาวนะ มันก็เป็นพ่อคน ทำไมยังทำแบบนี้!” หลิวเหมยมองอย่างคนทั่วไปที่ยากจะเข้าใจความคิดที่วิปริตแบบนี้

เสี่ยวเชี่ยนตีอวี๋หมิงหลางเบาๆ “ร่มคุ้มกันของประชาชน อธิบายจิตใจอันโหดร้ายของผู้กระทำความผิดหน่อยซิ”

“หลายครั้งที่พวกเราจะคิดว่า คนทำความผิดต่อคนอื่นย่อมมีความรู้สึกผิดในใจ หรือคิดไปว่าคนที่ฆ่าคนอื่นจะต้องหวาดกลัวจนนอนไม่หลับ อันที่จริงสิ่งเหล่านี้คือความต้องการของคนทั่วไป จุดเหมือนของคนเลวก็คือตกอยู่ในห้วงของความสุขที่ได้ทำร้ายคนอ่อนแออย่างที่ฉุดยังไงก็ไม่ขึ้น ไม่มีจิตใจสงสารเหยื่อเลยแม้แต่น้อย พวกเขาไม่มีความเชื่อ จิตใจไร้ขอบเขต ทำได้ทุกอย่าง”

อวี๋หมิงหลางพูดถึงความจริงอันโหดร้าย จิตใจที่แท้จริงของคนพวกนี้

“ต่อไปจะมีลูกดีไหมเนี่ย? น่ากลัวจริงๆ!” หลิวเหมยฟังแล้วก็ปวดใจ

“รับมือกับเรื่องแบบนี้ คงทำได้แค่ทำเรื่องที่คนเป็นแม่ควรทำแค่นั้นก็พอแล้ว” เสี่ยวเชี่ยนตอบ

“แม่เหรอ?”

“แม่ควรปกป้องลูกโดยไม่มีเงื่อนไข นี่คือสัญชาตญาณที่มาจากวิวัฒนาการของสิ่งมีชีวิต เป็นแม่ที่ดีไม่ได้ก็อย่ามีลูก ตอนที่ไม่เกิดเรื่องพยายามเอาใจใส่ให้ดีที่สุด พอเกิดเรื่อง ถ้ากฎหมายที่เป็นสัญลักษณ์ของอารยธรรมมนุษย์ช่วยแก้ปัญหาไม่ได้ งั้นก็ใช้วิธีแบบดึกดำบรรพ์แก้ปัญหา”

แววตาเสี่ยวเชี่ยนเย็นชาลง “ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต เป็นหนี้ก็ต้องใช้คืน! ถ้าลูกของฉันถูกรังแกแล้วไม่ได้รับการชดเชยอย่างยุติธรรม งั้นฉันยอมตายไปพร้อมกับสัตว์เดรัจฉาน เมื่อเทียบกับให้ฉันต้องอยู่กับความทรมานที่ช่วยลูกตัวเองไม่ได้ ไม่สู้ให้ฉันไปล้างแค้น แรงมาแรงกลับ ถ้าแม่ทุกคนมีจิตใจที่พร้อมสู้อยู่เสมอ พวกสัตว์เดรัจฉานคิดจะลงมือกับเด็กก็คงต้องคิดให้หนัก”

“ไม่คิดถึงผลที่จะตามมาเลยเหรอ?” หลิวเหมยถามเสี่ยวเชี่ยน

“ไม่จำเป็นต้องคิด ถ้าลูกพี่เจอกับเหตุการณ์อย่างเวยเวยก็แสดงว่าพี่ไม่ได้ปกป้องเขาให้ดี พี่บกพร่องเรื่องการอบรมเลี้ยงดู พี่ก็ยอมที่จะเอาชีวิตชดใช้ความผิด แต่สิ่งสำคัญคือ คนที่กล้าแตะต้องลูกพี่มันต้องตายไปกับพี่”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน