แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 697

แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย – ตอนที่ 697 เด็กที่ถูกช่วยจากเงื้อมมือยมทูต
ขาดอีกแค่ครั้งเดียวแต่ลุกไม่ขึ้น ตอนที่เย่ต้าเชียนใกล้สลบเขารู้สึกได้ถึงเสียงฝีเท้า เขาพยายามเอียงหน้าขึ้น แต่ใบหน้ายังแนบติดกับพื้น

เวยเวยที่ถูกเขารังแกมาตลอด เวยเวยที่มีค่าแค่นิดเดียวในสายตาของเขา เวลานี้เวยเวยเหมือนยักษ์ ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขา ข้างกายมีประธานเชี่ยนยืนอยู่อย่างใจเย็น เย่ต้าเชียนพยายามเปล่งเสียงอย่างอ่อนแรง

“ขอ…โทษ…”

“หนู…” เวยเวยอยากจะพูดอย่างใจเย็น แต่พอเริ่มแล้วก็กลืนคำพูดลงไป จากนั้นก็รู้สึกได้ถึงแรงบีบมือของเสี่ยวเชี่ยน แล้วเวยเวยก็ควบคุมอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว

“หนูไม่มีทางยกโทษให้ ไม่มีทาง ครั้งสุดท้ายไม่ต้องคำนับแล้ว รีบไสหัวออกไป ออกไปจากชีวิตหนู ไปให้ไกลยิ่งดี”

“ฉันต้องขอโทษ ยังขาดอีกหนึ่ง อีกแค่ครั้งเดียวสวรรค์ก็จะยกโทษให้ฉัน ขาดอีกแค่ทีเดียว…” เย่ต้าเชียนยังไม่ยอมตัดใจ เขายังอยากจะคำนับครั้งสุดท้าย เสี่ยวเชี่ยนเดินเข้าไปถีบหนึ่งที “ทีเดียวกับผีสิ!”

ลูกถีบของเสี่ยวเชี่ยนทำให้อวัยวะที่เพิ่งถูกเย็บกระแทกกับพื้น เย่ต้าเชียนเจ็บจนร้องออกมา สองตาเหลือกมองบนแล้วสลบไป

วินาทีที่สลบไปนั้น เย่ต้าเชียนคล้ายกับเห็นเสี่ยวเชี่ยนยิ้มเยาะ รวมถึงได้ยินเสียงที่อ่อนโยน แต่กลับทำให้คนรู้สึกหมดหวัง

“ใช่ว่าคำขอโทษทุกคำจะได้รับการให้อภัย จำไว้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณเจอล้วนเป็นการชดเชยต่อความผิดที่คุณได้ทำ ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ไปกับความเจ็บปวดและความรู้สึกผิดไปเถอะ เพราะคุณก็ทำแบบนี้กับเด็กผู้หญิงคนนี้เหมือนกัน”

ถ้ามีนรก เย่ต้าเชียนเชื่อว่าเขาได้ไปอยู่ที่นั่นแล้ว ไม่มีทางหลุดพ้นไปตลอดชีวิต…

เสี่ยวเชี่ยนเรียกเย่เสียวอวี่มาให้เรียกคนมาพาพ่อไปโรงพยาบาล คนๆนี้ต่อไปจะอยู่หรือตายหรือเป็นบ้าก็ขึ้นอยู่กับตัวเขาเองแล้ว นับแต่นี้ไปคนๆนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเวยเวยอีก

“เวยเวยยังกลัวอยู่ไหมจ๊ะ?” เสี่ยวเชี่ยนถามเวยเวย

เวยเวยส่ายหน้าในสภาพน้ำตาคลอเบ้า ตอนที่เธอเห็นสัตว์เดรัจฉานตัวนั้นคุกเข่าอยู่ที่พื้น บางสิ่งที่อยู่ในใจได้เปลี่ยนแปลงไป

“หนูคิดว่าหนูจะกลัวมากแต่ไม่เลยค่ะ หนูพบว่าคนที่เคยรังแกหนูสักวันหนึ่งก็ต้องกลายเป็นเหมือนมดตัวนึง เรื่องที่ทำให้หนูรู้สึกโกรธแค้นและอัปยศก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรขนาดนั้นอีกต่อไป”

“อืม คิดเสียว่าถูกหมาบ้ากัด เรื่องบางอย่างหนูไม่ต้องใส่ใจอะไรมากมาย จะได้ไม่ต้องทุกข์ทรมาน ถ้าหนูมองเขาเป็นปีศาจที่สิงอยู่ในจิตใจเขาก็จะทรมานจิตใจหนูไปตลอดชีวิต แต่ถ้าหนูมองว่าเขาเป็นขี้ หนูไปเหยียบเข้าก็จะรู้สึกขยะแขยง แต่แค่ล้างออกไปเดี๋ยวเราก็ลืมแล้ว อนาคตยังมีชีวิตที่ดีกว่ารอหนูอยู่ หนูจะยอมเปิดใจเริ่มต้นชีวิตใหม่ไหมจ๊ะ?”

“ยอมค่ะ!” เวยเวยรู้สึกได้ถึงความหวังของการมีชีวิตอยู่ต่อจากรอยยิ้มของเสี่ยวเชี่ยน

เสี่ยวเชี่ยนมอบอ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความรักของแม่ให้เวยเวย ในที่สุดเด็กคนนี้ก็ถูกเธอช่วยชีวิตจากเงื้อมมือของยมทูตได้สำเร็จ ความรู้สึกแบบนี้ดีจริงๆ

ตอนที่หลับตาเสี่ยวเชี่ยนรู้สึกเหมือนได้ยินเสี่ยวเหวยพูดอย่างภูมิใจว่า หม่าม้าเก่งที่สุดเลย

พรุ่งนี้จะดีหรือร้ายไม่มีใครรู้ แต่เพื่อคนที่แคร์เรา เพื่อคนที่เราแคร์ ก็ยังต้องสู้ชีวิตกันต่อไป