แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 802

ศาสตราจารย์หลิวไม่เชื่อหรอกว่าจะมีคนที่หลังจากเจอศิษย์รักที่แสนเก่งกาจของเธอแล้วจะปฏิเสธได้ลงคอ

เรื่องอีเมลศาสตราจารย์หลิวไม่มีหลักฐานว่าหลุ่ยเสี่ยวฉาแกล้งเสี่ยวเชี่ยน แต่เธอเชื่อว่าจะต้องมีขั้นตอนไหนที่ผิดพลาดแน่ ไม่อย่างนั้นเฉินเสี่ยวเชี่ยนศิษย์รักของเธอจะถูกปฏิเสธได้ยังไง?

พอนึกถึงท่าทางเสี่ยวเชี่ยนตอนคุยโทรศัพท์ที่พยายามเปลี่ยนเรื่องแล้วศาสตราจารย์หลิวก็ทั้งโกรธทั้งขำ

“เฉินเสี่ยวเชี่ยนทำอะไรให้คุณอารมณ์ดีได้ขนาดนี้อีกแล้วเหรอ?” หัวหน้าใหญ่กลับบ้านมาเห็นภรรยามีสีหน้าแบบนี้ก็รู้เลยว่ามีแค่ศิษย์รักคนนั้นเท่านั้นถึงจะทำให้ภรรยาเขายิ้มแบบนี้ได้

“เด็กคนนี้ร้ายกาจมาก เสียวหลี่รับงานส่วนตัวแล้วแอบใช้เด็กไปแจกใบปลิวในเมือง โดนยัยเสี่ยวปืนเหล็กเล่นงานเข้า รวมหัวกับเสี่ยวลี่ลูกเราเอารถเทศกิจไปโกยเด็กพวกนั้นเชิญไปนั่งกินแตงโมที่สำนักงาน ตอนที่เสี่ยวลี่โทรมารายงานบอกว่าเสียวหลี่หน้าเสียมาก ฉันเดาว่าคงจนปัญญาไม่รู้จะทำไงกับยัยเสี่ยวปืนเหล็กได้”

เสี่ยวเชี่ยนพูดถูก หลังจากเถ้าแก่ใหญ่รู้เรื่องแล้วก็แอบสะใจ ปากก็แค่ตำหนิเสี่ยวเชี่ยนพอเป็นพิธีเท่านั้น

“ฮ่าๆ ลูกไม้นี้ใช้ได้ แบบนี้สิกำจัดต้นตออย่างแท้จริง วิธีคล้ายๆกับอวี๋หมิงหลาง สมกับเป็นผัวเมียกันจริงๆ อืม นี่แหละผลจากการสั่งสอนของผม”

หัวหน้าใหญ่พลอยอารมณ์ดีไปด้วย ศาสตราจารย์หลิวมองบน “คุณจะบอกว่าอวี๋ไข่เหล็กเหมือนคุณฉันไม่ว่าอะไร เพราะเขาเป็นทหารที่คุณฝึกมา แต่เสี่ยวปืนเหล็กเหมือนฉัน มีทัศนคติที่ถูกต้องเหมือนฉันต่างหาก”

“โอเคๆ เหมือนคุณหมด”

“แต่เด็กคนนี้ก็มีข้อเสีย ความเจ้าเล่ห์แบบนี้เอาไปใช้กับคนอื่นยังไม่เท่าไร แต่ช่วงนี้เขาเอามาใช้กับฉัน”

“…จะเป็นไปได้ไง?” หัวหน้าใหญ่รู้ว่าเสี่ยวเชี่ยนเคารพภรรยาของเขามาก ถ้าเธอจะเล่นงานใครไม่มีทางทำกับอาจารย์ตัวเองแน่

“ยัยตัวแสบนี่ไม่อยากไปเรียนต่างเมือง แอบเล่นตุกติกแล้วโยนความผิดให้คนอื่น…”

ศาสตราจารย์หลิวเล่าเรื่องที่ตัวเองเดาว่าเสี่ยวเชี่ยนวางแผนหลอกใช้หลุ่ยเสี่ยวฉาให้สามีฟัง หัวหน้าใหญ่นึกสงสัย

“ทำไมคุณฟันธงว่าเสี่ยวเชี่ยนเป็นคนวางแผนล่ะ คนเก่งๆถูกคนอื่นอิจฉาก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ?”

“ถ้าเป็นคนอื่นนะฉันเชื่อ แต่ถ้าบอกว่ายัยเสี่ยวปืนเหล็กโง่ถึงขนาดปล่อยให้ถูกคนแกล้งแบบนั้นล่ะก็ ตีให้ตายฉันก็ไม่เชื่อ ยัยเด็กคนนี้ฉลาดเป็นกรด คนอย่างหลุ่ยเสี่ยวฉาน่ะเหรอจะทำอะไรได้? น่าเสียดายจริงๆที่ไม่เหลือหลักฐานอะไรไว้ ไปถามยัยตัวแสบก็ไม่มีทางยอมรับหรอก”

สมกับเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเสี่ยวเชี่ยนหลายปี มองปัญหาอย่างรอบด้าน

“เด็กคนนี้ น่าสนใจจริง…” หัวหน้าใหญ่รู้สึกสนุกไปด้วย

มาลองคิดดูดีๆ ลูกไม้ที่เสี่ยวเชี่ยนยืมมือคนอื่นลงมือก็คล้ายกับเรื่องเล่นงานเถ้าแก่เล็กจนทำให้ทุกคนต้องไปนั่งกินแตงโมที่สำนักงานเทศกิจ ศาสตราจารย์หลิวพอจะเดาได้ว่าเสี่ยวเชี่ยนไม่อยากให้ดูจงใจเกินไปเลยให้โอกาสหลุ่ยเสี่ยวฉา แต่ไม่มีหลักฐาน เสี่ยวเชี่ยนก็ทำตัวพลิ้วเหมือนปลาไหลเฉไฉไปเรื่อย ถึงคนอื่นจะรู้แล้วไงล่ะ ก็ทำอะไรเธอไม่ได้อยู่ดี

“ถ้าเด็กคนนี้คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะยอมแพ้ก็ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว เด็กเมื่อวานซืนคิดจะวัดรอยเท้าคนอาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างฉันเหรอ? เดี๋ยวฉันจะเอาคืนให้หน้าหงาย ทุกปีเหล่าชีจะกลับไปไหว้บรรพบุรุษที่ข้าวซัน ถึงตอนนั้นสองคนนี้ได้เจอกันแน่ ตอนนี้ฉันยังไม่บอกหรอกว่าจะให้ไปไหน ไม่งั้นยัยตัวแสบไปสืบล่วงหน้าแล้วเบี้ยวฉันแน่ ฮ่าๆๆ”

ขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ดบอกเลย

“จะให้เสี่ยวเชี่ยนไปไหนนะ? ข้าวซัน?” หัวหน้าใหญ่จับใจความสำคัญได้

“ใช่ ทำไมเหรอ?”

“…อวี๋หมิงหลางพาทหารใหม่ไปฝึกที่ข้าวซันแล้ว เมื่อก่อนการคัดเลือกทหารกับการซ้อมรบจะทำในเมืองสองครั้ง แต่เบื้องบนบอกว่ากลัวรบกวนชาวบ้าน ต่อมาเลยให้ย้ายเข้าไปทำในภูเขา สองคนนี้นี่สรุปมีวาสนาต่อกันไหมนะ อยู่ใกล้กันขนาดนั้นแต่กลับไม่ได้เจอกัน”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน