แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 812

“ฉันเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว จะให้มัวคิดถึงแต่อดีตไม่ได้ แล้วก็ไม่จำเป็นต้องรู้สึกอะไรกับอดีตด้วย อดีตไม่หวนคืน ฉันไม่ติดใจเรื่องไม่ดีในอดีต ฉันต้องการทำชีวิตตอนนี้ให้ดีที่สุด ฉันไม่เกลียดนาย แล้วก็ไม่มีอะไรต้องคุยด้วย ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว”

ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว ประโยคนี้เสียดแทงใจหม่าลุ่ยมาก หลิวเหมยถีบเขายังไม่เจ็บเท่าตอนนี้เลยด้วยซ้ำ

ผู้หญิงนั้นเติบโตในเสี้ยววินาที เมื่อก่อนหลิวเหมยยังไม่เข้าใจความรัก พอได้สนิทกับฟู่กุ้ยถึงเข้าใจว่าความรักที่แท้จริงควรมีปฏิสัมพันธ์กันทั้งสองฝ่าย ทุ่มเทไปแล้วได้สิ่งตอบแทนกลับมา มีคนทะนุถนอมความรู้สึก

อย่างหม่าลุ่ยที่เมื่อก่อนใช้วิธีเย็นชาเป็นเหยื่อล่อให้ง้อนั้นไม่ใช่ความรักอย่างแท้จริง ถูกผิดไม่เป็นไร เพราะคนๆนี้ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว ผู้ชายคิดว่าทำร้ายผู้หญิงได้แล้วผู้หญิงยังอยู่ จริงๆมันก็แค่ความผูกพัน ขอแค่ผู้หญิงไม่เก็บเอาความผูกพันนี้มันมาใส่ใจ แล้วใครจะทำร้ายตัวเราเองได้?

หลักการนี้หลิวเหมยได้รับการสั่งสอนมาจากดอกเตอร์และจิตแพทย์ที่เก่งกาจ แต่ดูเหมือนหม่าลุ่ยยังไม่เข้าใจ เขายังไม่เข้าใจว่าความคิดที่ตัวเขามั่นใจว่าถูกนั้นทำไมอยู่ๆมันก็ไม่ถูก

รถแล่นออกไปแล้ว หม่าลุ่ยยืนอยู่ที่เดิม สมองของเขาว่างเปล่า หัวใจถูกคำพูดหลิวเหมยสร้างความเจ็บปวดอย่างโหดร้าย

เขากลายเป็นอดีตไปแล้วเหรอ?

อวี๋หมิงหลางพาคนมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรเขายังไม่รู้เลย

“นายถูกคัดออก” อวี๋หมิงหลางพูดอย่างเย็นชา

อันที่จริงเขาใช้กล้องส่องทางไกลมองดูตั้งแต่ฟู่กุ้ยขับรถเข้ามาแล้ว แค่ไม่ได้แสดงตัวเท่านั้น

เห็นแม้แต่เมียเขาที่นั่งเท้าคางมองดูละครฉากนี้อยู่บนรถ น่าเสียดายที่เขาทำภารกิจอยู่จึงมองเธอได้ไม่นาน

“นายทำตัวเหมือนแมวจับหนูมาตลอด คอยแกล้งพวกเรา นายเห็นพวกเรานานแล้วทำไมไม่ออกมาจับล่ะ?” หม่าลุ่ยกำลังสะเทือนใจเพราะคำพูดของหลิวเหมย จึงไม่มีแรงต่อต้านอวี๋หมิงหลางเหลืออีก

จากบททดสอบอันโหดร้ายที่ผ่านมาหลายวันนี้ทำให้เขาได้รู้แล้วว่าหน่วยเสินเจี้ยนเป็นที่แบบไหน มีบางอย่างติดค้างอยู่ในใจเขาแต่กลับพูดไม่ออก

“หม่าลุ่ย นายเป็นคนฉลาด แต่ก็เพราะฉลาดเกินไปหน่วยรบพิเศษเลยไม่เหมาะกับนาย หรือแม้กระทั่งฉันบอกนายได้เลยว่าการเป็นทหารก็ไม่เหมาะกับนาย กลับไปเถอะ นิสัยนายเหมาะกับไปทำงานข้างนอกมากกว่า บางทีนายอาจจะก้าวหน้ากว่ามาเป็นทหารก็ได้นะ”

อวี๋หมิงหลางพูดอย่างไม่ไว้หน้า มาถึงขนาดนี้แล้ว คำพูดของเขานับว่าอ่อนโยนสุดๆแล้ว

“ฉันไม่ยอม ทำไม ทำไมนายไม่ไปตามสองคนนั้น? เห็นฉันตกรอบแล้วเลยมาหางั้นเหรอ? หึหึ ไหนบอกว่ายุติธรรม อันที่จริงนายมีคนที่ต้องการอยู่ในใจแล้วใช่ไหมล่ะ? ถ้าอยากได้คนไหนพวกนายก็จะคอยช่วย คนไหนที่ไม่อยากได้พวกนายก็ออกมาจับ”

ทหารข้างกายอวี๋หมิงหลางมองหม่าลุ่ยด้วยความโกรธ รู้สึกเหมือนหน่วยเสินเจี้ยนโดนหมิ่นเกียรติ คนๆนี้พูดจาไม่คิด เขาไม่มีทางรู้หรอกว่าเพื่อการคัดเลือกครั้งนี้หัวหน้าใหญ่กับหัวหน้ากลางต้องศึกษากันอย่างละเอียดถี่ถ้วนตั้งกี่รอบ

อวี๋หมิงหลางยกมือเป็นสัญญาณบอกให้ทหารข้างๆเก็บอาการ

“นายไม่เข้าใจว่าทำไมเมื่อกี้ฉันไม่พาคนออกมาใช่ไหม? ตอนนี้ฉันจะให้คำตอบนาย”

อวี๋หมิงหลางยื่นมือออกมา ทหารคนข้างๆยื่นอุปกรณ์สื่อสารให้เขา อวี๋หมิงหลางกดเบอร์เสี่ยวเชี่ยน แล้วเปิดลำโพง

“เสียวเหม่ย คนของผมอยู่บนรถใช่ไหม?”

“อืม”

“บนรถมีของกินไหม? ไส้กรอก ขนมปัง?

พอพูดถึงของกินหม่าลุ่ยก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่ พวกเขาหิวกันมานานมาก พอได้ยินเรื่องของกินท้องก็ร้องจ๊อกๆ

“มี” เสี่ยวเชี่ยนฉลาดมาก รู้ว่าตอนนี้ตัวเองพูดมากไม่ได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน