แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 818

เสียงของผู้อำนวยการโรงพยาบาลเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ เสี่ยวเชี่ยนพอได้ยินก็รีบลุกขึ้นคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกข้างนอกโดยไม่หันหลังกลับไปมอง

“ขอโทษทีนะคะคุณเซวียน ฉันมีธุระต้องขอกลับก่อน ไว้ค่อยโทรหาค่ะ” เสี่ยวเชี่ยนโบกมือ กลัวว่าถ้าช้าจะไม่ทันการ

“เอ๊ะ หมอเสี่ยวเฉิน ไม่รอเจอศาสตราจารย์ชีเหรอครับ?” ผู้อำนวยการขวางเสี่ยวเชี่ยนไว้

“ค่ะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายทั้งเนื้อทั้งตัว ฝากขอโทษศาสตราจารย์คนนั้นด้วยนะคะ” เสี่ยวเชี่ยนเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองอีก

ผู้อำนวยการอยากจะขวางไว้ก็ไม่ได้ผล ถึงศาสตราจารย์หลิวเพื่อนเก่าของเขาจะไหว้วานเขาให้ทำให้เฉินเสี่ยวเชี่ยนเจอกับศาสตราจารย์ชีให้ได้ แต่เฉินเสี่ยวเชี่ยนจะไปแล้ว จะให้เขาจับมัดแบบคนไข้ก็คงไม่ดีมั้ง?

“แย่แล้วๆ เหล่าหลิวหักคอผมตายแน่ เนื้อที่กำลังจะเข้าปากหลุดลอยไปแล้ว” ผู้อำนวยการพอนึกถึงว่าจะถูกศาสตราจารย์หลิวทำยังไงเมื่อรู้เรื่องก็ปวดหัวแล้ว เขาเห็นประตูแผนกไม่ได้ปิดจึงเดินเข้าไปจะปิดประตู

“Hi Hello~” เซวียนนั่งอยู่ที่เก้าอี้โลกมือให้ผู้อำนวยการ

“หา เนื้อ ไม่สิ ผมหมายถึงศาสตราจารย์ชี ทำไมมาอยู่นี่ล่ะครับ? คนที่ผมอยากแนะนำให้รู้จักเพิ่งออกไป เดี๋ยวผมจะไปตามกลับมาครับ” ผู้อำนวยการอยากจะมีปีกแล้วบินไปตามเสี่ยวเชี่ยนกลับมาจริงๆ รีบกลับมาดูเร็ว นี่คนดังระดับโลกเลยนะ

“ไม่ต้องหรอก เขา…ไม่ค่อยสบายทั้งเนื้อทั้งตัว ฮ่าๆๆ” เซวียนหัวเราะร่า พอนึกถึงท่าทางของเสี่ยวเชี่ยนที่ต้องการหลบหน้าแล้วก็รู้สึกว่าน่ารักมาก

เซวียน ชื่อเต็มว่า ชีอวี่เซวียน เขาเป็นคนที่เคยให้เหล้าเสี่ยวเชี่ยน อีกสถานะหนึ่งของเขาคือจิตแพทย์ที่ดังระดับโลก

“เอ่อ…เจอกันแล้วเหรอ? คิดว่าเด็กคนนี้เป็นไงบ้างครับ?” ผู้อำนวยการเป็นคนซื่อ รับปากศาสตราจารย์หลิวไว้แล้วว่าจะช่วยดันเขาก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด

“ความรู้ดี นิสัยน่ารัก ลายมือสวย ความคิดชัดเจน” ศาสตราจารย์ชีหยิบแฟ้มประวัติที่เสี่ยวเชี่ยนทิ้งไว้ขึ้นมาเปิดดูพลางพูด

สีหน้าแบบนี้…ผู้อำนวยการมองอย่างระมัดระวัง นี่ตกลงว่าชอบหรือไม่ชอบกันแน่?

รู้กันอยู่ว่าศาสตราจารย์ชีเป็นคนนิสัยประหลาด เขาถนัดที่สุดเรื่องเปลี่ยนอารมณ์ได้ในเสี้ยววินาที คนที่ล่วงเกินเขาอย่าคิดว่าจะได้คุยกับเขาอีกตลอดชาตินี้

“งั้น…คุณคิดว่าพอจะรับเด็กคนนี้เป็นศิษย์ได้ไหมครับ? พวกเราไม่ได้จะบังคับนะครับ แต่เด็กคนนี้เป็นลูกศิษย์ของเพื่อนเก่าผม เรียนเก่งมาก เคยได้รับรางวัลระดับนานาชาติมากมาย แถมยังรักษาคนมาก็เยอะ…”

“ไม่ได้” ศาสตราจารย์ชีปิดแฟ้มประวัติ คำว่าไม่ได้ทำให้ผู้อำนวยการรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

แย่แล้วๆ แล้วจะบอกศาสตราจารย์หลิวยังไงล่ะเนี่ย?

“รางวัลที่เขาเคยได้รับยังมีไม่มากพอ เขาต้องโดดเด่นมากกว่านี้ หลักแหลมมากกว่านี้ รางวัลที่เขาเคยได้ก็แค่ของหลอกเด็กเท่านั้น”

“…ตอนปริญญาตรีเขาเรียนล่วงหน้าด้วยนะครับ ช่วงระหว่างที่เรียนปริญญาโทก็ช่วยอาจารย์ที่ปรึกษาทำโปรเจ็คต์ใหญ่ๆมากมาย ล้วนมี…” ผู้อำนวยการพูดออกมาอย่างคล่องแคล่ว ล้วนเป็นผลมาจากการท่องข้อมูลมาอย่างดี เรื่องที่เขารับปากแล้วต้องทำให้ได้

“โรงพยาบาลของคุณสภาพแวดล้อมแย่มาก โดยเฉพาะแผนกผู้ป่วยใน แยกโซนผู้ป่วยไม่ชัดเจน กลอนประตูก็กิ๊กก๊อก ผู้ป่วยที่มีแนวโน้มชอบใช้ความรุนแรงอาจหลุดออกมาได้ง่ายๆ เมื่อครู่ผมไปเยี่ยมชมห้องผู้ป่วยมาแล้ว ใช้ไม่ได้”

“เอ๋?” เขาดันเฉินเสี่ยวเชี่ยนอยู่นะ ทำไมมาพูดเรื่องนี้?

ศาสตราจารย์ชีหยิบสมุดเล่มเล็กออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วเขียนตัวเลขลงบนนั้น

“เช็คนี่ถือว่าผมบริจาคให้โรงพยาบาลแล้วกัน เอาไปปรับปรุงซะนะ”

“หา” นี่มันโชคหล่นทับ ผู้อำนวยการเกือบมือสั่นทำตก สถานที่เล็กๆแบบนี้ปกติได้รับเงินสนับสนุนจากรัฐบาลน้อยมาก แทบจะเอามาปรับปรุงสภาพแวดล้อมไม่ได้เลย เดี๋ยวนะ…

“ทำไมถึงบริจาคให้พวกเราล่ะครับ?”

“เพราะคุณเป็นคนซื่อสัตย์”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน