แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 817

โรคที่ผู้อำนวยการเป็นอยู่ ผู้ป่วยกับหมอต้องไว้ใจซึ่งกันและกันถึงจะเริ่มขั้นตอนการรักษาได้ ก่อนหน้านี้เสี่ยวเชี่ยนเคยรักษาให้มือสไนเปอร์อดีตลูกน้องของอวี๋หมิงหลางด้วยโรคที่ไม่ต่างกันนี้ก็เริ่มขึ้นหลังจากที่ผู้ป่วยและคนไข้ต่างเปิดใจยอมรับกันและกัน

คนที่มีความคิดหัวรั้นแบบนี้ เสี่ยวเชี่ยนรู้ว่าต่อให้ตัวเองพยายามมากกว่านี้ผู้อำนวยการก็ไม่ไว้ใจเธอ ในเมื่อรักษาไปก็ไม่ได้ผลตามที่ต้องการก็ให้เปลี่ยนหมอดีกว่า

“แกห้ามพูดออกไป ถ้าแกพูดออกไป ฉัน ฉันไม่ปล่อยแกแน่” ผู้อำนวยการชี้หน้าเสี่ยวเชี่ยน ถอยออกไปจากห้องจนเกือบชนคนๆหนึ่ง

ผู้อำนวยการหันไปมองแล้วก็เห็นผู้ชายใส่ชุดลำลองสีขาว เดาอายุยาก แต่รู้สึกภูมิฐานมาก มีมาดดี

ผู้อำนวยการหัวใจเต้นแรง ผู้ชายคนนั้นยิ้มกว้างให้ ผู้อำนวยการถึงจะอายุมากแล้วก็ยังรู้สึกเขินหน้าแดง จ้องผู้ชายคนนั้นอยู่สักพักถึงได้หันไปถลึงตาใส่เสี่ยวเชี่ยนแล้วเดินออกไป

“ลงทะเบียนหรือยังคะ?” เสี่ยวเชี่ยนก้มหน้าจัดการแฟ้มประวัติ ถึงจะไม่ได้รักษาแต่ก็ต้องจดบันทึกให้เรียบร้อย เพื่อให้หมอที่รับช่วงต่ออ่านเข้าใจง่าย แม้เสี่ยวเชี่ยนจะคิดว่าผู้อำนวยการคงไม่น่ากลับมาอีกก็ตาม

“ยังครับ ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมครับ?” ผู้ชายคนนั้นเสียงเพราะมาก เขานั่งลงตรงข้ามเสี่ยวเชี่ยน

“ไปลงทะเบียนก่อนนะคะ เสร็จแล้วรบกวนไปที่ห้องข้างๆค่ะ ฉันจะเลิกงานแล้ว” เสี่ยวเชี่ยนจัดการแฟ้มประวัติเสร็จเตรียมหนีกลับ ใครจะไปรู้ว่าศาตราจารย์บ้านั่นจะโผล่มาเมื่อไร?

อย่าเจอเลยจะดีกว่า ถึงประธานเชี่ยนจะมีวิธีทำให้อีกฝ่ายไม่ประทับใจในครั้งแรกที่เจอ แต่ถ้าอาจารย์รู้ว่าเธอทำแบบนั้นคงไม่ปล่อยเธอไว้แน่

ดังนั้นหนีกลับก่อนจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

“ในใจผมมีเด็กคนหนึ่งอาศัยอยู่ คุณมองผมเป็นเด็กคนหนึ่งแล้วกันครับ”

พอได้ยินประโยคนี้เสี่ยวเชี่ยนก็อดเงยหน้ามองไม่ได้ เธอเห็นผู้ชายนั่งอยู่ตรงข้ามเธอ เธอจึงหรี่ตามมองพร้อมดันแว่น

“ฉันเคยเจอคุณมาก่อนหรือเปล่าคะ?”

“ร้านอาหาร เหล้าลูกสาว ซาลาเปาน้ำไส้ไข่ปู”

“อ๊า คุณเอง” เสี่ยวเชี่ยนนึกออกแล้ว

ก่อนหน้านี้เธอเคยได้ขวดหน้าตาประหลาดจากเจ้าของร้านอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งเหมือนกับขวดโบราณที่เธอเคยได้รับเมื่อชาติก่อน และมันทำให้เธอไม่สบายใจ วันต่อมาจึงให้อวี๋หมิงหลางเอาไปคืน

“เหล้ารสชาติดีไหมครับ? คุณแต่งงานแล้วใช่ไหม?” ผู้ชายคนนั้นมองแหวนแต่งงานของเสี่ยวเชี่ยนแล้วยิ้มพลางถาม

“เหล้า?”

“ครับ เหล้าฮัวเตียวที่ผมให้ไปคุณน่าจะดื่มตอนคืนส่งตัวแล้ว ฟีนิกซ์โบยบินฉวัดเฉวียน คู่รักครองรักกันยืนยาว ผมเคยบอกคุณแล้วว่า แถวบ้านผมเวลาลูกสาวแต่งงานจะต้องให้ดื่มฮัวเตียว”

“เหล้านั่นฉันให้สามีเอาไปคืนแล้วคุณไม่ได้รับเหรอคะ?”

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

ก็ตอนนั้นวันรุ่งขึ้นอวี๋หมิงหลางหิ้วเหล้าออกไปแล้วกลับมามือเปล่านี่

ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้ “เปล่านี่ครับ บอกให้เขาเอาออกมา ของที่ให้พวกคุณสองคนจะให้เขาเอาไปคนเดียวไม่ได้”

“เอ่อ…ฉันขอถามหน่อยได้ไหมคะ ทำไมคุณต้องส่งของราคาแพงแบบนั้นให้ฉันด้วย?”

“แพงเหรอ? ผมไม่คิดแบบนั้น มูลค่าของสิ่งของขึ้นอยู่กับตัวคนที่ชอบ คุณชอบมันมันก็เป็นของโบราณล้ำค่า เป็นเหล้าชั้นดี แต่ถ้าคุณไม่ชอบมัน มันก็แค่ขวดธรรมดาที่ใส่ฉี่ม้า ผมถูกชะตาคุณผมก็เลยให้”

พอได้ยินคำตอบแบบนี้เสี่ยวเชี่ยนก็อึ้งก่อน จากนั้นก็กลับมาเป็นปกติ

“อ่อ ถ้าบ้านคุณยังมีขวดที่ ‘ไม่ใช่แล้ว’ แบบนี้อีก ยกให้ฉันได้นะคะ”

“ฮ่าๆ ได้สิครับ ถ้าคุณชอบเดี๋ยวผมยกให้” ผู้ชายคนนั้นตอบอย่างยินดี

ตอนนี้เสี่ยวเชี่ยนเริ่มไม่แน่ใจในตัวผู้ชายคนนี้ว่าเป็นคนอัธยาศัยดีหรือเป็นบ้ากันแน่ ไม่เคยเจอคนที่เอาของโบราณยกให้คนอื่นง่ายขนาดนี้ ขอเธอคิดดูก่อนว่ามีโรคประสาทชนิดไหนบ้างที่ทำให้คนถึงกับให้ของคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้า

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน