แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 823

หากมีภัยธรรมชาติอะไรก็ตาม จะเป็นทหารที่อยู่ในค่ายละแวกนั้นมาช่วยงาน

พอได้รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในภูเขาแล้ว ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกพายุฝนกระหน่ำ เสี่ยวเชี่ยนก็โล่งใจไปมาก อวี๋หมิงหลางปลอดภัยชั่วคราว แถมยังคุยกับเสี่ยวเชี่ยนได้ต่อด้วย

“วันนี้คุณมาทำอะไร?”

“อาจารย์ให้ฉันมาช่วยที่แผนกจิตเวชในโรงพยาบาลประสาท จริงสิเสี่ยวเฉียง วันนี้ฉันเจอเรื่องบังเอิญมากด้วยนะ…”

เสี่ยวเชี่ยนไม่อยากรีบวางสาย ในค่ำคืนที่ฝนตกหนักแบบนี้ เธออยากคุยกับอวี๋หมิงหลางให้นานหน่อย

ครั้นแล้วเสี่ยวเชี่ยนจึงเล่าเรื่องที่เธอถูกผู้อำนวยการโรงเรียนของเวยเวยทำตัวเสียมารยาทใส่ในโรงพยาบาล เกิดการโต้เถียงอะไรกันบ้าง แล้วก็เรื่องที่เจอผู้ป่วยโรคประสาท เธอเล่าให้อวี๋หมิงหลางฟัง

“ดังนั้นตอนนี้คุณพักอยู่ข้างบ้านคนไข้โรคประสาทที่ชื่นชอบคุณ?”

อวี๋หมิงหลางเองก็รู้สึกว่าวันนี้ของเสี่ยวเชี่ยนช่างมหัศจรรย์อะไรขนาดนี้ บังเอิญเหลือเกิน

มาตั้งไกล จากเมืองหลินยังมาเจอผู้อำนวยการโรงเรียนของเวยเวยที่นี่

จากนั้นไปๆมาๆยังมาพักอยู่ข้างบ้านคนไข้โรคประสาทที่เพ้อฝันถึงเธอ

“คนไข้โรคหลงผิดเรื่องความรักที่คุณว่าจะประทุษร้ายใครไหม?” อวี๋หมิงหลางถาม

“คนไข้ที่เป็นโรคหลงผิดเรื่องความรักจะไม่ทำร้ายใคร เขาแค่คิดว่าคนในจินตนาการเป็นคนรักของตัวเอง แถมยังเชื่อฝังใจ”

“ผิดแล้ว ผู้ป่วยโรคหลงผิดบางส่วนมีแนวโน้มชอบใช้ความรุนแรง พวกเขาอาจสะกดรอยตามหรือลักพาตัวคนที่อยู่ในจินตนาการ บางครั้งจากรักกลายเป็นเกลียด มีความคิดที่อยากให้ตายไปพร้อมกัน”

หลังจากที่ฟู่กุ้ยคุยกับว่าที่พ่อตาเสร็จแล้วจึงเข้ามาดู และก็ได้ยินเสี่ยวเชี่ยนพูดผิดพอดี ดอกเตอร์คนนี้จึงแก้ให้ถูกต้อง เสี่ยวเชี่ยนที่กำลังถือโทรศัพท์อยู่ถลึงตาใส่ฟู่กุ้ย พูดมากจริง

ทำไมประธานเชี่ยนจะไม่รู้ว่าผู้ป่วยโรคหลงผิดมีแนวโน้มชอบใช้ความรุนแรง เธอก็แค่กลัวอวี๋หมิงหลางเป็นห่วงถึงได้จงใจพูดแบบนั้น

ฟู่กุ้ยงง ทำไมเชี่ยนเอ๋อต้องถลึงตาใส่เขาด้วย?

“เสียวเหม่ย พรุ่งนี้รีบกลับบ้านเลยนะ” อวี๋หมิงหลางโมโหขึ้นมาทันที ไม่ปลอดภัยเลย

“อืม รู้แล้ว ถนนใช้ได้ฉันก็จะกลับเลย อีกอย่างนายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เขาถูกจับขังอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว ตอนนี้เขาอยู่ในช่วงอาการกำเริบ โรงพยาบาลไม่ปล่อยออกมาหรอก”

“กลับไปแล้วย้ายไปอยู่บ้านใหม่เลยนะ ผมซ่อมทางเสร็จก็จะกลับบ้านเลย” พออวี๋หมิงหลางได้ยินคำพูดของฟู่กุ้ยก็ไม่สบายใจ

ตอนนี้เมียของเขาพักอยู่ข้างบ้านผู้ป่วยโรคประสาทที่เอาแต่คิดถึงเธอ ไม่ปลอดภัย ถ้าไม่ติดว่าทางทหารมีกฎไม่ให้ออกไปเวลานี้ล่ะก็ เขาอยากไปอยู่ข้างๆเสี่ยวเชี่ยนจริงๆ

“อืม วางใจเถอะ ไม่เกิดอะไรขึ้นหรอก”

เสี่ยวเชี่ยนคุยกับอวี๋หมิงหลางอีกสักพักแล้วถึงวางสายอย่างสบายใจ

สายฝนตกเปาะแปะ เสี่ยวเชี่ยนหลับตาแต่กลับไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อย หลิวเหมยที่นอนเตียงเดียวกับเธอนอนหลับละเมองึมงำไปแล้ว ในสมองของเสี่ยวเชี่ยนกลับนึกถึงคนไข้โรคประสาทคนนั้นที่เจอเมื่อตอนกลางวัน เขาตะโกนเรียกชื่อเธอ มือที่เหมือนปีศาจทำซี่ลูกกรงงอ…

วันต่อมาท้องฟ้าแจ่มใส อวี๋หมิงหลางโทรหาเสี่ยวเชี่ยนเพื่อบอกว่าถนนใช้ได้ช่องทางหนึ่งเพราะพวกเขาลุกขึ้นมาทำกันแต่เช้าตรู่ รถออกไปได้แต่เข้ามาไม่ได้ ดังนั้นพวกเขาต้องซ่อมทางกันต่อ ให้เสี่ยวเชี่ยนรีบออกจากที่นี่

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน