“หนูก็แค่รู้สึกรักประเทศมาก อาจจะเข้ากับคนสองสัญชาติไม่ได้ อาจารย์ลองคิดดูสิคะประเทศเราออกจะใหญ่ ทรัพยากรตั้งเยอะแยะจะไม่มีที่ให้เขาอยู่เลยเหรอ? ทำไมต้องย้ายไปอยู่ต่างประเทศด้วย คนแบบนี้เนี่ยนะ จึ๊ๆๆ อุดมการณ์ไม่ถูกต้อง ต่อให้ความรู้สูงกว่านี้หนูก็ไม่สนหรอก”
คำพูดของเสี่ยวเชี่ยนประหนึ่งพ่ออวี๋เข้าสิงร่าง สมกับเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลอวี๋ อยู่ด้วยกันมานาน เรียนรู้แม้กระทั่งนิสัยของพ่ออวี๋
“เหล่าชีก็รักประเทศนะ การที่เขาไปอยู่ต่างประเทศเธอก็น่าจะเข้าใจ มันเป็นกรณีพิเศษ…ส่วนเรื่องที่เธอพูดว่าเขาไม่รักประเทศอันนั้นก็เพ้อเจ้อเกินไป เธอรู้ไหมว่าเหล่าชีให้เงินช่วยเหลือเด็กออทิสติกในบ้านเราไปเท่าไร? ถ้าคำนวณโดยประมาณปีละสองคน จำนวนเด็กที่เขาช่วยเหลือไปรวมกันยังมากกว่าอายุเธอด้วยซ้ำ”
น้อยครั้งที่ประธานเชี่ยนจะเถียงแพ้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะจนมุมแล้ว
ตกลงเรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง? เธอลงทุนลงแรงไปตั้งเท่าไรเพื่อหนีจากคนๆนี้ แล้วทำไมเขายังตามมาหลอนเธอได้อีก?
“อาจารย์คะ ทำไมเขาต้องเลือกสถานที่นัดเจอเป็นโรงพยาบาลกลางด้วยล่ะคะ? เขาชอบคนในเครื่องแบบมากกว่าหรือเปล่า? อย่างเช่นชอบนางพยาบาลเป็นพิเศษ หนูหน้าตาสวยแบบนี้ถ้าไปคงไม่ปลอดภัยแน่ ถ้าเกิดเขาถูกใจหนูขึ้นมา…”
เสี่ยวเชี่ยนหลบสมุดบันทึกเคสคนไข้ที่ศาสตราจารย์หลิวฟาดลงมาอย่างหวุดหวิด ถ้าช้ากว่านี้โดนไปแล้ว อันตรายจริง
“เฉินเสี่ยวเชี่ยนถ้าเธอยังกล้าพูดจาไร้สาระอีกฉันจะตีเธอ อย่าคิดว่าฉันดูไม่ออกนะว่าเธอไม่อยากเจอเหล่าชี ท่าทางเธอตอนอยู่ที่ศูนย์บำบัดผู้อำนวยการเล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว”
ศาสตราจารย์หลิวทนฟังต่อไปไม่ไหว เพ้อเจ้อไร้สาระ เครื่องบงเครื่องแบบก็ลากเข้ามา?
ถ้าไม่สั่งสอนเสียบ้างไม่แน่เด็กคนนี้ได้หาข้ออ้างบ้าบออะไรขึ้นมาอีก
“ท่าทางอะไรกันคะ หนูพยายามทำภารกิจที่อาจารย์มอบหมายให้อย่างเต็มที่แล้วนะคะ” ตีให้ตายเสี่ยวเชี่ยนก็ไม่ยอมรับ
“อย่ามาแถ เหล่าชีถูกเชิญให้มาประชุมที่นี่ โรงพยาบาลกลางได้เชิญจิตแพทย์ให้ร่วมรักษาพอดี ต้าอีลูกศิษย์เธอก็ฝึกงานอยู่ที่นั่นไม่ใช่เหรอ? พรุ่งนี้ทำตัวดีๆแล้วไปเข้าร่วมซะ ถ้ากล้าเล่นตุกติกอีกล่ะก็…”
ศาสตราจารย์หลิวยิ้มโหด เผยให้เห็นฟันสีขาวสะท้อนกับแสง
เสี่ยวเชี่ยนล้มลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง “หนูถูกคนทำร้ายจนเป็นแบบนี้ อาจารย์ยังให้หนูไปต้อนรับแขกอีก อาจารย์ไม่ใช่อาจารย์หนู…”
รับแขก? ศาสตราจารย์หลิวมุมปากกระตุก เธอเป็นถึงอาจารย์ที่ปรึกษาปริญญาเอกแต่กลับถูกเสี่ยวเชี่ยนพูดประหนึ่งว่าเธอเป็นแม่เล้า?
“ต่อให้เธอปวดหัวปวดตัวปวดไปหมดทั้งร่างก็ต้องไปปรากฏตัวที่ห้องประชุมโรงพยาบาลกลางให้ตรงเวลา ถ้ากล้าเบี้ยวงานนี้ก็หิ้วหัวมาหาฉันได้เลย โอกาสดีๆแบบนี้จะพลาดได้ไง?”
“พวกสาวน้อยวัยแรกแย้มก็ถูกทำลายชีวิตเพราะแบบนี้นี่แหละ ช่วงนี้อาจารย์ไม่เห็นข่าวเหรอคะ อาจารย์ที่ปรึกษาจอมซาดิสม์ลงมือกับนักศึกษาสาว? หนูเป็นสาวน้อยน่ารักสดใส อาจารย์กลับจะหาตาแก่มาดูแลหนูให้ได้ ถ้าอีกหน่อยเขาฉวยโอกาสเรียกหนูไปห้องมืดตอนที่เสี่ยวเฉียงไม่อยู่จะทำไงคะ?”
“กะแล้วเชียวว่าเธออยู่กับอวี๋ไข่เหล็กไม่ได้เรียนรู้เรื่องดีๆมาหรอก เป็นนักศึกษาวันๆไม่ตั้งใจเรียนเอาแต่ดูหนังอะไรก็ไม่รู้ ห้องมืดบ้าบออะไร ไหนจะฉวยโอกาสอีก?” ศาสตราจารย์หลิวรู้สึกว่าเด็กของตัวเองเพ้อเจ้อไปไกลแล้ว
สาวน้อยที่เมื่อก่อนออกจะเย็นชา ดูหยิ่งๆตามประสาคนเก่ง แต่นับตั้งแต่ไปอยู่กับอวี๋ไข่เหล็กก็เรียนรู้แต่เรื่องไม่ดีมา อะไรที่เธอคาดไม่ถึงยัยเด็กคนนี้กล้าพูดหมด
ศาสตราจารย์หลิวดักทุกข้ออ้างของเสี่ยวเชี่ยนได้หมด
“เรื่องที่เธอคิดไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน ต่อให้เหล่าชีมีความกล้าแบบนั้นเขาก็ไม่กล้าทำเธอหรอก มีอวี๋ไข่เหล็กทำตัวเป็นหมาหวงก้างแบบนั้นเธอคิดว่าเหล่าชีจะกล้ายุ่งกับเธอเหรอ? พรุ่งนี้ยังไงเธอก็ต้องไป เพื่อป้องกันเธอเบี้ยวนัด ฉันเลยต้องมากำชับด้วยตัวเอง”
หมดกัน ประธานเชี่ยนแกล้งตายบนโซฟา เธอแค่อยากอยู่เมืองนี้เพื่อมีลูกให้ผู้ชายของตัวเอง แล้วทำไมถึงได้มีเรื่องวุ่นวายเยอะแยะแบบนี้?
“พรุ่งนี้ไปเร็วหน่อย เหล่าชีจะมีบรรยายการเยียวยาจิตใจให้ผู้ป่วยโรคเอดส์กับผู้ป่วยโรคเรื้อรังที่ห้องรักษาผู้ป่วยของโรงพยาบาลกลาง เธอก็ไปเข้าฟังด้วย พอเขาบรรยายเสร็จก็ไปคุยกับเขาให้ดีๆเข้าใจไหม?”



VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย