แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 836

เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้ตั้งใจแกล้งเจิ้งซวี่จริงๆ

เธอเสียงแหบอัดเสียงสะกดจิตไม่ได้ เดิมจะให้ต้าอีลอง แต่นึกได้ว่าจังหวะการพูดของต้าอีไม่เหมาะกับเจิ้งซวี่ เสี่ยวเชี่ยนจึงให้อาข่าอัดเสียง ถึงอาข่าจะเรียนวิชาเอกได้เละเทะขนาดไหน แต่น้ำเสียงของเธอเวลาพูดถ้อยคำสะกดจิตก็ใกล้เคียงกับเสี่ยวเชี่ยนที่สุด เสี่ยวเชี่ยนจึงเขียนข้อความพร้อมแบ่งวรรคแล้วให้อาข่าอ่าน

เจิ้งซวี่ทนฟังไม่ได้ พอได้ยินเสียงอาข่าเขาก็จะนึกถึงริดสีดวง คุณริดสีดวงหอม

เช้าวันต่อมาต้าอีได้มาหาเสี่ยวเชี่ยน ทั้งสองคนนัดไปโรงพยาบาลกลางด้วยกัน ตอนที่ขับรถออกจากหมู่บ้านเสี่ยวเชี่ยนก็จงใจดับรถแล้วมองซ้ายมองขวาสักพัก

“ประธานเชี่ยนรอคนเหรอ?”

“เปล่า” เสี่ยวเชี่ยนแปลกใจเล็กน้อย ทำไมวันนี้อาข่าไม่มาล่ะ?

เธอคิดว่าหลังจากที่อาข่าสารภาพกับเธอแล้วก็จะมาตามติดเธอทุกวัน แต่วันนี้ในเวลาแบบนี้อาข่ากลับไม่มา มันน่าแปลก

วันนี้ภายในห้องบรรยายของโรงพยาบาลกลางไม่มีที่นั่งว่าง การบรรยายของบุคคลผู้มีชื่อเสียงระดับโลกต่อให้เชิญแค่ผู้ป่วยโรคร้ายแรงของโรงพยาบาลใหญ่ๆในเมือง แต่ก็ยังมีผู้บริหารโรงพยาบาลกับหมอตามมาด้วยมากมาย ทำให้ที่นั่งไม่พอต้องยืนฟัง ด้านนอกห้องประชุมที่เป็นกระจกใสมีคนมารุมล้อมเต็มไปหมด ผ้าม่านถูกม้วนเก็บขึ้นเพื่อให้คนดูได้มากขึ้น เสี่ยวเชี่ยนมีเส้นสายของศาสตราจารย์หลิว ผู้อำนวยการโรงพยาบาลจึงเว้นที่นั่งเอาไว้ให้

ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนกับต้าอีขึ้นไปบนตึกก็เห็นคนมามุงเยอะแยะแล้ว มียามของโรงพยาบาลสองคนยืนอยู่ตรงหน้าลิฟท์ตรวจดูคนที่มาฟังเพื่อความสงบเรียบร้อย เสี่ยวเชี่ยนหยิบบัตรประชาชนออกมา ยามจึงปล่อยเธอกับต้าอีเข้าไป

เนื่องจากคนที่มายืนดูล้วนเป็นคนที่มีตำแหน่งสูงจึงค่อนข้างรักษาความสงบ การบรรยายยังไม่เริ่ม เสี่ยวเชี่ยนพาต้าอีเข้าไป ผู้อำนวยการโรงพยาบาลเห็นเสี่ยวเชี่ยนก็กวักมือเรียก

“ยังไม่เริ่มเหรอคะผู้อำนวยการซุน?”

“ยังเลย อันที่จริงก็ถึงเวลาแล้วนะ…” ผู้อำนวยการซุนมองนาฬิกาข้อมือพลางคิดในใจว่าคนดังนี่เล่นตัวเหมือนกันนะ

เสี่ยวเชี่ยนยิ่งมีอคติกับศาสตราจารย์ชีเข้าไปใหญ่ อะไรกัน ปล่อยให้คนรอทั้งห้อง?

“ให้พวกเราเข้าไปนะ”

มีเสียงโวยวายดังเข้ามา ผู้อำนวยการและคนอื่นๆจึงหันไปมอง มีชายวัยกลางคนกำลังยื้อยุดกับยาม

ผู้อำนวยการหันไปส่งสายตา รองผู้อำนวยการจึงเข้าไปดูสถานการณ์ ไม่นานก็กลับมา

“มันเรื่องอะไรกัน?”

“นั่นเป็นญาติคนไข้ครับ ไม่รู้ว่าเขาไปได้ยินเรื่องงานบรรยายของศาสตราจารย์ชีจากที่ไหน เลยอยากลงชื่อให้พ่อ แต่มันเป็นไปไม่ได้ครับ ที่นั่งมีจำกัด

“พาเขาไปนั่งคุย การบรรยายแต่ละครั้งของศาสตราจารย์ชีรับได้ไม่เกินยี่สิบคน กว่าจะเชิญเขามาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ อย่าทำให้เสียงาน

เสี่ยวเชี่ยนก้มหน้าพลางแสยะยิ้ม

ดูการแต่งตัวของชายคนนั้นแล้วน่าจะไม่ใช่คนร่ำรวย เหมือนเกษตรกรทั่วไป และโอกาสดีๆแบบนี้ที่รับจำนวนจำกัดก็ย่อมต้องให้คนที่มีฐานะก่อน กับอีแค่งานบรรยายของศาสตราจารย์บ้าบอนี่ มีคนมานั่งฟังเพิ่มไม่ได้เลยหรือไง?

จรรยาบรรณแพทย์ของศาสตราจารย์คนนี้ห่างชั้นกับอาจารย์เธอเยอะ

เสี่ยวเชี่ยนยิ่งนับถืออาจารย์มากกว่าเดิม เธอสะสมความเกลียดมากขึ้นไปอีก

“รองผู้อำนวยการคะ เดี๋ยวหนูไปด้วยค่ะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน