แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 849

เจอประธานเชี่ยนครั้งแรก…

ฉิวฉิวเข้าสู่ห้วงความคิด

จะลืมได้ยังไงล่ะ

เขาในตอนนั้นไม่มีความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว แต่ประธานเชี่ยนช่วยเขาไว้ได้ทันเวลา

คำพูดแต่ละประโยค สีหน้าท่าทาง ฉิวฉิวจำได้ขึ้นใจ

“ฉันจำได้ เธอเคยพูดว่า อนาคตใช่ว่าจะดีกว่าตอนนี้ แต่คงไม่มีทางแย่ไปกว่านี้ คนที่ไม่กลัวแม้กระทั่งความตาย แล้วยังจะกลัวการมีชีวิตอยู่ทำไม?”

และก็เพราะประโยคนี้ ฉิวฉิวถึงได้เดินต่อไปได้ ไม่ว่าจะเจออุปสรรคสักแค่ไหน เขาก็ยังยืนหยัดขึ้นมาได้ เขาอยากก้าวเดินต่อไป อยากจะดูว่าชีวิตตัวเองเมื่อไปถึงวันสุดท้ายจะมีสีสันแค่ไหน

ไป๋จิ่นมองฉิวฉิวด้วยดวงตาพร่ามัวเพราะน้ำตา ฉิวฉิวเช็ดน้ำตาให้เธอ

“เลิกร้องเถอะ พวกเราไม่ได้ทำอะไรผิดร้ายแรง จิตใจดีไม่คิดร้ายกับใครเป็นพอ ชีวิตคนเราทุกข์ไม่นานหรอก ผมไม่อยากฝืนทำเรื่องที่ตัวเองไม่ชอบ ต่อให้ไม่มีแฟนไปตลอดชีวิต ก็ต้องใช้ชีวิตตามลำพังให้มีสีสันให้ได้ เพราะว่า…”

ฉิวฉิวเงยหน้ามองเพื่อนๆของเขา

“หากไม่มีอุปสรรคจะรู้ได้ยังไงว่าเราแข็งแกร่งขนาดไหน หากไม่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเพื่อนเราดีขนาดนี้”

ตอนที่เขาถูกขังจนรู้สึกหงุดหงิดหรือถึงขนาดเคยหมดหวัง พอได้เห็นเพื่อนๆมาอย่างกะทันหันทำให้ฉิวฉิวรู้สึกซึ้งใจมาก เขารู้สึกขอบคุณสวรรค์ที่แม้จะพรากบางสิ่งจากเขาไป แต่กลับประทานเพื่อนที่ดีขนาดนี้ให้เขา

ไป๋จิ่นมองฉิวฉิวที่ยิ้มอย่างสดใส นึกถึงก่อนหน้านี้ที่เธอเข้าใจเขาผิด

“ตอนฉันเห็นนายครั้งแรกฉันเกลียดนายมาก…”

“ฮ่าๆ…คนที่ไม่เกลียดผมมีไม่เยอะหรอกนะ คุณไม่ใช่คนแรกหรอก” ฉิวฉิวพูดอย่างอารมณ์ดี

“ตอนนั้นฉันไม่เข้าใจว่าทำไมนายถึงยังหัวเราะร่าเริงได้…ตอนนี้เข้าใจแล้ว ขอโทษนะ ลูกหนัง ฉันขอโทษ”

ไป๋จิ่นเพิ่งจะเข้าใจว่าเบื้องหลังรอยยิ้มที่แสนสดใสนั้นมีเรื่องราวที่เจ็บปวดมากมาย

นี่ต้องเข้มแข็งแค่ไหนถึงจะสามารถยิ้มอย่างร่าเริงได้ในช่วงที่มีอุปสรรค? เขาเอาแต่ด้านดีๆแสดงให้ทุกคนเห็น แล้วเก็บความเจ็บปวดที่ไม่มีใครรู้ไว้ให้ตัวเอง

“ไม่เป็นไร เรื่องนี้ไม่โทษคุณหรอก เรื่องแค่นี้เอง…อ๊ะ”

ไป๋จิ่นกอดฉิวฉิว ฉิวฉิวตกใจจนไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ตรงไหน

“ออกไปนะ ตัวผมสกปรก”

“นายเป็นคนที่จิตใจสะอาดที่สุดบนโลกใบนี้ ฉันอยากจะเป็นเหมือนนาย พยายามใช้ชีวิตต่อไปให้มีสีสัน”

ไม่ต้องถามอะไรอีก ขอแค่เธอมุ่งไปข้างหน้าเป็นพอ เธออยากเป็นเหมือนฉิวฉิว ไม่ว่าจะเจออุปสรรคแค่ไหนก็ต้องก้าวต่อไป เดินไปให้สุดถึงจะไม่เสียทีที่เกิดมา

เพื่อตัวเอง เพื่อคนที่แคร์เรา แค่นั้นพอแล้ว

“คุณพูดซะจนผมเขินไปหมดแล้วนะ ออกไปห่างๆก่อนดีกว่า เนื้อตัวผมสกปรก…ไม่ได้อาบน้ำตั้งหลายวันแล้ว”

“ฉันไม่สน”

“ดูซิเนี่ย ร้องไห้จนหน้ามอมแมมหมดแล้ว เอางี้ไหมเดี๋ยวผมไปล้างหน้าเป็นเพื่อน? ผมจะได้ไปล้างด้วย เหม็นมาก เดี๋ยวขึ้นเครื่องอาจถูกไล่ลงได้ ค่อยไปซื้อเสื้อผ้าเปลี่ยนในร้านปลอดภาษี ประธานเชี่ยนขอยืมเงินหน่อย โอ๊ยเสื้อผ้าในนี้แพงหูฉี่แน่ เดี๋ยวกลับไปผ่อนให้นะ”

ฉิวฉิวรู้สึกว่ายืนกอดตรงนี้ออกจะเขินไปหน่อย อย่างไรเสียกว่าจะขึ้นเครื่องก็อีกตั้งนาน ไม่สู้หาอะไรทำ

เสี่ยวเชี่ยนยื่นเงินสดให้เขาปึกหนึ่ง “พวกเราจะไปหาอะไรกินในร้านอาหารหน่อย พวกนายซื้อเสร็จแล้วก็ตามมานะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน