แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 859

“ให้ฉันเรียนทำอาหารไหม?” รู้สึกว่าแต่งงานแล้วถ้าทำอาหารไม่เป็นเลยมันออกจะนั่นไปหน่อย ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงมุมนั่งเล่นริมหน้าต่าง เธอเห็นสะใภ้ทหารเดินถือตะกร้าจ่ายตลาดกัน เมื่อเทียบกับพวกเขาแล้วเธอดูบกพร่องในหน้าที่ของภรรยา

“ไม่ต้องหรอก หาแม่บ้านแถวนี้ให้มาทำสะดวกกว่า เอาแบบไม่ต้องให้ค้าง ดูแลอาหารสามมื้อ ช่วยทำความสะอาดบ้านนิดหน่อยก็พอ ช่วงนี้งานผมค่อนข้างยุ่ง ถ้าผมอยู่ก็ไม่ต้องหาคนมาทำหรอก”

“แบบนี้อีกหน่อยเวลาที่นายโม้ให้เพื่อนทหารฟังมันจะทำให้ความภูมิใจลดน้อยลงหน่อยหรือเปล่า?”

ภรรยาคนอื่นมีเมนูเด็ดเป็นของตัวเองทั้งนั้น แต่ประธานเชี่ยนกลับถนัดระเบิดครัว

“เรื่องโม้น่ะอย่าพูดถึงเลย…” อวี๋หมิงหลางยังจำคราวก่อนที่โม้ไปแล้วโดนแฉได้อยู่เลย

“คุณค่าของคนเราไม่ได้แสดงออกแค่เรื่องทำอาหาร คุณไม่ถนัดงานครัวแต่ถนัดอ่านใจคน เรื่องนี้ไม่ต้องโม้ คุณแค่ไปเดินเล่นในหมู่บ้าน แค่นี้ก็มีเกียรติเกินพอ”

มีภรรยาที่มากความสามารถเขาก็ภูมิใจมากแล้ว

คำพูดนี้ประจบได้ดี เสี่ยวเชี่ยนสบายใจขึ้นมาก

เธอสบายใจ เสี่ยวเฉียงน้อยก็อิ่มไปด้วย เพราะลูกเชี่ยนมีแถมบริการนวดหลังให้ด้วย นวดๆอยู่ก็ไปนวดจุดอื่น สุดท้ายกว่าทั้งสองคนจะได้ออกไปหาอะไรกินก็สี่ทุ่มแล้ว

ความสุขในชีวิตก็คือการได้กินเนื้อย่างเสียบไม้ทุกวัน แถมภรรยาสุดที่รักยังอาบน้ำเป็นเพื่อนด้วย ของแบบนี้ให้เอาเงินมาแลกเท่าไรอวี๋หมิงหลางก็ไม่ยอม ชีวิตแบบเทวดาจริงๆ

ทั้งสองคนเลือกร้านที่อยู่ไม่ไกล ปรากฏว่าได้เจอคนรู้จักด้วย

“พี่รอง?” อวี๋หมิงหลางเห็นครอบครัวสามคนของพี่รองทันที

พ่านพ่านที่เข้าเรียนอนุบาลแล้วเริ่มมีมาดความหล่อ ทำทรงผมทหารแบบเดียวกับพี่รอง ถึงจะยังเด็กแต่กลับมีความสุขุม

เด็กคนนี้ตอนที่ยังเล็กกว่านี้เคยมีปัญหาเรื่องการมีปฏิสัมพันธ์ไประยะหนึ่งหนึ่งเพราะเคยถูกภรรยาเก่าของพี่รองทำร้าย ต่อมาด้วยความพยายามของต้าอีที่รักษาให้จนใกล้เคียงกับเด็กทั่วไปแล้ว เพียงแต่เด็กคนนี้จะดูนิ่งกว่าเด็กคนอื่น พูดน้อยมาก ยังดีที่ไอคิวไม่ต่ำ ตัวแค่นี้ท่องกลอนสมัยถังสามร้อยบทได้หมดแล้ว เท่าที่ฟังจากต้าอีเล่า ช่วงนี้เด็กคนนี้กำลังไล่ท่องกลอนสมัยถังให้หมด

เสี่ยวเชี่ยนสงสัยว่าเด็กคนนี้จะไอคิวสูงกว่าเด็กทั่วไป แต่ต้าอีกับพี่รองต่างไม่อยากพาลูกไปทดสอบไอคิว ให้อยู่แบบนี้ไปก่อน

พอเห็นครอบครัวของน้องชายอวี๋หมิงอี้ก็พยักหน้า “กำลังจะโทรหาพวกนาย พวกนายก็มาพอดี”

นี่แหละความรู้ใจ

อวี๋หมิงหลางพาเสี่ยวเชี่ยนเดินเข้าไป พ่านพ่านพอเห็นเสี่ยวเชี่ยนก็อ้าปากเรียกอา สำหรับเด็กน้อยแล้ว นี่ถือเป็นคนที่เขาชอบมากที่สุด

ถ้าเป็นคนที่เด็กน้อยไม่ชอบหรือไม่คุ้นเคย แม้แต่เรียกสักคำก็ยังไม่มี

เสี่ยวเชี่ยนสงสัยมาตลอดว่าสามคนนี้อยู่กันยังไง

คนที่พูดน้อยทั้งสามคนมาอยู่ด้วยกัน

พี่รองเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยมีเรื่องคุย ต้าอีเองก็พูดน้อย พ่านพ่านยิ่งแล้วใหญ่ วันๆพูดไม่เกินสิบประโยค เสี่ยวเชี่ยนสงสัยว่าบ้านพี่รองตั้งแต่เช้ายันเย็นคงจะเงียบมาก

“แถวบ้านพวกพี่ไม่มีร้านเนื้อย่างหรือไง ทำไมมากินแถวนี้?” หมู่บ้านของอวี๋หมิงหลางอยู่คนละทางกับหมู่บ้านพี่รอง ดังนั้นเสี่ยวเฉียงถึงได้สงสัยการมาของครอบครัวพี่รอง

รอบๆหมู่บ้านทหารมีร้านอาหารให้เลือกมากมาย ค่อนข้างมีครบทุกอย่าง ใช้ชีวิตได้อย่างครบวงจร โดยเฉพาะทหารอากาศอย่างพี่รอง คุณภาพชีวิตดีกว่าพวกอวี๋หมิงหลาง

“ต้าอีบอกอยากกินทางนี้” แต่ไหนแต่ไรมาพี่รองตามใจภรรยาตัวเองตลอด อันที่จริงพวกเขากินข้าวเย็นกันแล้ว ทุกคนเตรียมเข้านอนกัน แต่ต้าอีนอนไม่หลับเดินไปเดินมาอยู่ในห้องบอกว่าอยากกินเนื้อย่างแถวบ้านเสี่ยวเชี่ยน

ก่อนหน้านี้ทั้งสองคนเคยมากินด้วยกัน ตอนนี้นอนไม่หลับ ถ้าไม่ได้กินจะว้าวุ่นใจ รู้สึกแย่มาก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน