แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 895

เสี่ยวเชี่ยนเปิดสมุดโน้ตเล่มเล็กของตัวเอง ขณะที่กำลังนั่งดูรูปโต๊ะไม้ขนาดเล็กอยู่นั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

“เชี่ยนเอ๋อ”

“มีอะไรเหรอแม่?”

“ช่วงนี้ยุ่งหรือเปล่า?”

“ก็พอได้อยู่ ต้าหลงใกล้สอบแล้วไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวหนูว่าจะกลับไปดูหน่อย”

“ดีเลย แม่กำลังจะคุยเรื่องนี้พอดี แกรีบกลับมาเลยนะ เรื่องน้องชายแกก็เรื่องหนึ่ง แต่ยังมีอีกเรื่อง แกดูดวงให้คนอื่นได้ไม่ใช่เหรอ? มีเรื่องจะให้แกทำหน่อย”

ดูดวง…เสี่ยวเชี่ยนมุมปากกระตุก

นี่แม่เธอคิดว่าเธอเป็นหมอดูจริงๆเหรอเนี่ย?

“ว่ามาบ้านไหนเกิดเรื่องอีก จะให้หนูรักษาเด็กที่ไม่กินข้าวหรือจะให้ดูว่าสามีบ้านไหนไปมีเมียน้อยหรือเปล่า? อันที่จริงแม่น่าไปหาฟู่กุ้ยนะ ฟู่กุ้ยดูชอบเรื่องพวกนี้ เขาก็รักษาได้”

นี่ล้วนเป็นงานขี้หมูราขี้หมาแห้งที่ช่วงสองปีมานี้แม่เธอหามาให้ไม่หยุดหย่อน เป็นเพื่อนแม่ทั้งนั้นเธอจะปฏิเสธก็ไม่ได้

ยังดีที่หลังจากแม่แต่งกับอาเลี่ยวไปแล้ว เลี่ยวฟู่กุ้ยก็มารับหน้าที่ ‘แม่พระของสังคม’ นี่ต่อ หน้าที่ปลอบประโลมคนแก่กับบรรดาเพื่อนประหลาดของแม่เธอฟู่กุ้ยรับไปเต็มๆ

บางครั้งเสี่ยวเชี่ยนก็มีความคิดพิเรนทร์ เธอคิดว่าถ้าหากเปิดเผยออกไปว่าฟู่กุ้ยเป็นนักนิติจิตวิทยา ให้บรรดาพวกคนที่อยากมารักษาฟรีรู้ว่าจริงๆแล้วฟู่กุ้ยรับวินิจฉัยคนบ้าที่ทำผิดในคดีอาญา ลุงๆป้าๆพวกนั้นจะโมโหไหม?

แม่เสี่ยวเชี่ยนเองก็รู้ว่าถ้าบอกหน้าที่การงานของฟู่กุ้ยจะต้องมีคนตกใจแน่ ดังนั้นเวลาแนะนำจึงบอกแค่ว่ามีลูกเลี้ยงจบดอกเตอร์ ส่วนสาขาอะไรนั้นพูดยาก พูดไปก็ไม่มีใครเข้าใจ

พอนึกถึงผลลัพธ์จากการเปิดเผยตัวตนของพี่ฟู้กุ้ยก็คือเธอต้องกลับมารับหน้าที่นี้เหมือนเดิม เสี่ยวเชี่ยนจึงเก็บความพิเรนทร์เอาไว้ก่อน ตอนนี้เธอชินกับการโยนเคราะห์ให้คนอื่นแล้ว

พูดถึงฟู่กุ้ยเจี่ยซิ่วฟางก็ดูตื่นเต้นขึ้นมาทันที

“พี่ฟู่กุ้ยของแกไปเที่ยวกับเหมยจื่อแล้ว สองคนนี้ก้าวหน้าไปไวมาก เหมยจื่อเองก็ใช้ได้ ฉันดูๆแล้วนะ เป็นเด็กที่พูดจาตรงไปตรงมาไม่มีพิษไม่มีภัย ฉันชอบผู้หญิงแบบนี้นี่แหละ คราวก่อนที่มาบ้านเราซัดซี่โครงไปครึ่งหม้อแน่ะ ฉันเห็นแล้วถูกชะตาทันที ไม่เสแสร้ง”

“เขาชอบกินเป็นปกติอยู่แล้ว จะเสแสร้งอะไรล่ะ…เดี๋ยวนะ แม่ว่าสองคนนั้นไปไหนนะ?”

เสี่ยวเชี่ยนเอะใจบางอย่าง

“ไปเที่ยวไง คราวก่อนที่ฟู่กุ้ยไปหาแก ไม่รู้สองคนนี้ไปตกลงกันอีท่าไหนออกไปเที่ยวด้วยกันซะงั้น ที่ทำงานของฟู่กุ้ยให้หยุดพอดีด้วย เขาโทรมาบอกพวกเราแล้วถึงไปเที่ยวกัน”

ไม่ถูกสิ เรื่องนี้มันแปลกๆ

เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ

หลิวเหมยกับฟู่กุ้ยไม่ใช่วัยรุ่นที่นึกอยากจะไปเที่ยวก็ไป สองคนนี้ใช้ชีวิตอยู่กับความเป็นจริง วันนั้นที่กินข้าวแม่อวี๋ให้โทรไปชวนก่อนแล้ว งานแบบนี้สองคนนั้นมีเหรออยากจะพลาด?

แถมไม่บอกด้วยว่าไปไหน…

เสี่ยวเชี่ยนหรี่ตา มันไม่ชอบมาพากล

“พรุ่งนี้แกกลับมาได้หรือเปล่า?” เจี่ยซิ่วฟางถามต่อ

“พรุ่งนี้บ่ายกลับ จริงสิแม่ แล้วคนที่แม่อยากให้หนูไปดูคือใครเหรอ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน