แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 897

“แถมทางนั้นยังพูดด้วยว่ารักษาครั้งเดียวไม่หาย ต้องมาอีกหลายครั้ง ไปทีก็ครั้งละสี่สิบ ได้ยินว่าแต่ละครั้งต้องให้ยาดับจิตอะไรนั่นด้วย ยาดับจิตนั่นก็ต้องจ่ายเงิน ทำแบบทดสอบบ้าบออะไรก็ต้องจ่ายเพิ่ม โรงพยาบาลสมัยนี้ขูดรีดกันจริงๆ ขยันเก็บเงินค่านู่นค่านี่ รักษาคนมีลูกยากเก็บทีได้หลายร้อย เงินนี่เป็นค่าทำคลอดได้เลยนะ”

“แม่ นั่นเขาเรียกสะกดจิต สะกดจิต”

เสี่ยวเชี่ยนทนฟังต่อไปไม่ไหว ในฐานะที่เป็นแม่ของจิตแพทย์ที่ตอนนี้อาจเรียกได้ว่าเก็บค่ารักษาแพงที่สุดในประเทศ แต่กลับมานั่งแฉเรื่องค่ารักษาในโรงพยาบาล ค่ารักษาจิตเวชเจ็ดแปดร้อยมันแพงเหรอ?

“วงการของพวกแกนี่มันหน้าเลือดจริงๆ แพงยิ่งกว่าหมอดูในหมู่บ้านอีก หาทีนึงตั้งเจ็ดแปดร้อย แค่พูดนั่นพูดนี่นิดหน่อยก็ให้คนจ่ายแพงขนาดนั้นแล้ว ไปหาหมอตรวจร่างกายยังได้ยามากิน หมออย่างพวกแกจ่ายยาไม่ได้ด้วยซ้ำ วันๆฉันไปนั่งคุยเป็นเพื่อนคนอื่นฉันยังไม่เห็นเรียกเก็บใครสักบาท”

พูดแดกดันลูกสาวตัวเองเต็มที่ เสี่ยวเชี่ยนโมโหจนแทบอยากปาโทรศัพท์ทิ้ง

เธออุตส่าห์ลำบากเรียนมาตั้งหลายปี ทำไมคำพูดที่หลุดจากปากแม่กลายเป็นคนหน้าเลือดแค่พูดนิดหน่อยก็เก็บเงิน?

อวี๋หมิงหลางรีบเอามือลูบหน้าอกเธอเพื่อให้ใจเย็นๆ มาร์คหน้าอยู่ห้ามโกรธ เดี๋ยวมีริ้วรอยนะ

เสี่ยวเชี่ยนชอบพูดเรื่องความสวยความงามให้เขาฟังบ่อยๆ เขาเลยพอรู้มาบ้าง

“งั้นหนูให้เงินเขาพันนึงให้เขาไปหาหมอโรงพยาบาลไม่ต้องมาหาหนูได้ไหม?”

“แกเป็นเสือเหรอ? คิดว่ามีเงินแล้วแน่มากเหรอ? อยากจะแจกเงินพันนึงก็แจกงั้นสิ? แกก็ไปดูให้เขาหน่อย เราจะให้เงินแบบนี้ไม่ได้ เข้าใจไหม? ในเมื่อฉันรับปากจู้จื่อไว้แล้วก็ต้องทำให้ได้ พี่จู้จื่อของแกเป็นคนซื่อ มาหาแม่ทีหิ้วไก่ หิ้วห่าน แถมยังมีเนื้อแดดเดียวมาให้ด้วย”

จบกัน นี่แม่เธอขายลูกสาวเพื่อห่านกับเนื้อแดดเดียวเหรอเนี่ย

เสี่ยวเชี่ยนตัวแข็งไปชั่วขณะ เสี่ยวเฉียงผู้ไร้ความเมตตาทำท่านกบินบนหัวเธอ แถมปากยังพึมพำ “กา กา~”

ความหมายคือเสี่ยวเชี่ยนในเวลานี้เหมือนฟ้าผ่ากลางหัว

เสี่ยวเชี่ยนฟาดเขาไปหนึ่งทีจนล้มไปด้านข้าง

“หนูไม่มีทางเลือกแล้วใช่มะ?”

“ใช่ รีบกลับมานะ จำไว้ล่ะ พอเข้าบ้านมาต้องยิ้มให้กว้างๆแล้วตะโกนเรียกพี่จู้จื่อ พี่สะใภ้มาแล้วเหรอคะ จำไว้นะ ต้องยิ้ม อย่าให้เขาคิดว่าพอพวกเรามีเงินแล้วทำตัวหยิ่ง”

เพื่อกำชับลูกสาวเรื่องนี้ เจี่ยซิ่วฟางถึงกับไม่กล้าโทรคุยในบ้าน ออกไปโทรหาลูกสาวข้างนอก

ยิ่งรวยก็ยิ่งต้องระวังเรื่องนี้ ถึงญาติจะมาจากบ้านเกิด แต่ถ้าไม่คุยกันไว้ก่อน พอกลับไปก็อาจเอาไปโพนทะนาได้ แล้วแบบนั้นจะทำอย่างไร? เจี่ยซิ่วฟางกลัวเสียหน้ามาก เธอไม่อยากให้คนเอาไปวิจารณ์ได้

“รู้แล้ว…” เสี่ยวเชี่ยนตอบอย่างไร้เรี่ยวแรง

พอวางสาย นึกถึงเรื่องที่แม่เอาเธอไปแลกกับเนื้อแดดเดียวเนื้อห่านมาก็รู้สึกหมดแรงไม่อยากกลับบ้านขึ้นมาทันที

“เมียจ๋า ไม่เป็นไรนะ ถึงตอนนั้นเดี๋ยวผมอยู่กับคุณเอง…โอ๊ย” เสี่ยวเฉียงกำลังจะปลอบเธอ แต่เสี่ยวเชี่ยนกลับตีที่หน้าอกเขา เขามีทำปากบ่นขมุบขมิบ

“มันต้องเจอตบพิฆาต”

“ตีผมทำไมอ้ะ”

ไม่พูดไม่จาใช้ความรุนแรงในครอบครัวเฉย

“พาลไง แล้วนายจะให้ฉันไปตีแม่เหรอ? อีกที” อันที่จริงเสี่ยวเชี่ยนก็ไม่ได้ออกแรงมาก เธอฟาดไปอีกที อวี๋หมิงหลางเองก็ให้ความร่วมมือ ทำเป็นล้มลงไปด้านหลังพิงกับกำแพง ทำท่าเหมือนเจ็บปวด

“โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย~”

“นายจะร้องโหยหวนเพื่อ” เสี่ยวเชี่ยนหน้าแดงกับเสียงร้องของเขา ไอ้คนหน้าด้าน…

“ผมจะแสดงเป็นคนเจ็บหลังจากโดนตีไง โอ๊ย~ ที่รักจ๋า~ ไม่ต้องสงสารผม กระทืบผมมาได้เลยจ้ะ”

เสี่ยวเชี่ยนถีบเขาจริงๆ มาร์คหน้าหลุดใส่หน้าเขา

อยู่กับตาบ้านี่มาร์คหน้าไม่ได้เลยจริงๆ ขำจนหลุดหมด แล้วจะไม่ให้มีริ้วรอยได้เหรอ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน