แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 920

“คนอื่นๆ…ฉันนึกออกแล้ว หลายวันก่อนลุงรองแกจะมายืมเงินฉันด้วย บอกว่าอยากติดแอร์ ยายแกสลับกันอยู่บ้านเรากับบ้านเขา เขาบอกว่าบ้านเขาร้อนเกินไปกลัวยายเป็นอะไร” เจี่ยซิ่วฟางนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้

“ติดแอร์เครื่องเดียวยังจะต้องมาขอเงินเรา ถ้าพวกเขาเอาเรื่องยายมาอ้างอีกแม่ก็บอกไปว่าให้เอาเงินเกษียณของยายไปซื้อ รับรองเลิกขอเราแน่ ส่วนเรื่องจู้จื่อ…” เสี่ยวเชี่ยนหยุดพูดไป เหมือนกำลังคิดอยู่

“อย่าให้เงินเลยดีกว่า ให้ปลาเขากินไม่สู้สอนเขาจับปลา”

“อะไรปลาๆนะ?” เจี่ยซิ่วฟางรู้จักแต่ปลาราดพริก

“หนูหมายความว่า จากสถานการณ์ของบ้านเรา แม่ให้เงินเขายืมรับรองไม่ได้คืนหรอก แถมยังอาจจะมีเรื่องยุ่งยากตามมา ไว้เดี๋ยวหนูหางานให้พี่สะใภ้ทำ เงินเดือนดีหน่อย สถานะในบ้านของพี่เขาจะได้ดีขึ้นมาบ้าง เรื่องรักษาลูกถ้าทั้งสองคนร่วมแรงร่วมใจ เก็บเงินไม่นานก็พาลูกไปผ่าตัดได้แล้ว”

นี่เป็นวิธีที่เป็นประโยชน์ทุกด้าน ทำให้ฝ่ายนั้นจดจำบุญคุณของบ้านเสี่ยวเชี่ยนได้ แถมยังเป็นการห้ามไม่ให้จู้จื่อมายุ่งได้ด้วย

“จะเหนื่อยขนาดนั้นทำไม ให้เงินไปก็จบแล้ว”

“พอมีเงินแล้วทำใจป้ำเหรอแม่? จะบอกให้นะ นิสัยคนน่ะ อะไรที่ได้มาง่ายๆก็จะไม่เห็นค่าหรอก แม่ให้เขาฟรีๆ จู้จื่อไม่เพียงแต่จะไม่สำนึกบุญคุณ ต่อไปถ้าเขาเดือดร้อนแล้วแม่ไม่ช่วย แม่ก็จะกลายเป็นศัตรูของเขา แต่ถ้าแม่ให้งานพี่สะใภ้ทำ เขาก็จะคิดถึงแม่บ่อยๆ”

คนที่ได้ประโยชน์จากการทำแบบนี้มากที่สุดก็คือเด็กน้อยหกนิ้วที่เสี่ยวเชี่ยนยังไม่เคยเจอหน้า

“มันก็มีเหตุผลนะ แต่แกหางานให้เขาได้เหรอ?”

“โรงงานผลิตยาของบ้านสืออวี้น่าจะมีหน้าร้านอยู่ที่นั่น ให้พี่สะใภ้ไปทำงานก็น่าจะได้ ถึงจะเหนื่อยหน่อยแต่รายได้ไม่น้อย ถึงตอนนั้นจู้จื่อจะไม่ช่วยเลี้ยงลูกคงไม่ได้” ผู้ชายบ้านนอกถึงจะมีความคิดหัวรั้นแบบผู้ชายโบราณ แต่ข้อดีคือถ้ามีเงินมากพอก็เท่ากับกุมชีวิตพวกเขาได้ รับรองอีกหน่อยว่านอนสอนง่ายแน่

“จู้จื่อนี่ก็น่าโมโหนะ ถ้าพี่สะใภ้แกไม่พูด ฉันมองไม่ออกเลยว่าเขาจะเป็นคนที่ไม่ดูแลลูก เขาเป็นหลานฉัน ฉันเลยว่าอะไรไม่ได้ แต่ว่านะเชี่ยนเอ๋อ วิธีจัดการของแกในครั้งนี้เหนือความคาดหมายของแม่อยู่นะ”

“หืม? ตรงไหน?”

“ฉันฟังรายการแกตั้งหลายครั้ง เอะอะแกก็บอกให้หย่า ฉันยังกลัวว่าแกจะบอกให้คู่นี้หย่าด้วยซ้ำ”

“เอ่อ…แม่ ต่อไปฟังรายการหนูให้น้อยๆหน่อยดีกว่า นอนดึกมันไม่ดีนะ” แอบเขินเล็กน้อยที่แม่ฟังรายการของตัวเอง

“ไม่เป็นไร อาเลี่ยวของแกอัดไว้ให้ฉันฟัง ฉันไม่ได้ฟังคนเดียวด้วยนะ เอาไปแบ่งเพื่อนๆฟังด้วย ลูกสาวฉันเก่งฉันดีใจ”

“ก็ได้…คิดเสียว่าหนูไม่ได้พูด…”

ยังแบ่งให้คนอื่นฟังด้วยคุณพระ!!!

เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกปวดขมับขึ้นมาทันที

“แม่ มีบางอย่างที่หนูอยากบอกแม่ไว้ก่อนนะ งานของหนูอาจดูเหมือนไม่เปลืองสมองเท่าไร แต่จริงๆแล้วการจัดการเรื่องๆหนึ่งใช้เซลล์สมองไปกว่าครึ่ง อย่างเช่นรักษาให้แฟนพี่จู้จื่อ หนูกลับไปต้องนอนพักถึงครึ่งเดือน หนูกับหมิงหลางช่วงนี้วางแผนจะมีลูก หนูไม่ได้อะไรหรอกนะที่แม่จะแนะนำคนมาให้หนูรักษาฟรี แต่ถ้ามันทำให้มีลูกล่าช้า—”

“หา! แกคิดจะมีลูกแล้วเหรอ? ไอ๊หยา ขอบคุณฟ้าขอบคุณแผ่นดินที่ทำให้แกคิดได้เสียที แกวางใจได้! ต่อไปฉันจะบอกปัดให้หมด ไม่ให้ใครมารบกวนแก ลูกแม่ แล้วมันจะไม่กระทบเรื่องเรียนเหรอ? ไม่งั้นก็ไม่ต้องเรียนปริญญาเอกหรอก มีแต่คนบอกว่าดอกเตอร์ผู้หญิงไม่ปกติกันทั้งนั้น…”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน