แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 930

ไม่ว่าใครจะเป็นฝ่ายเจ็บต้าอีก็รับไม่ได้ทั้งนั้น

“ไม่มีอะไรให้ไม่น่าวางใจ เธอไม่เชื่อใจฝีมือฉันเหรอ?”

“ฉันอยากอยู่ด้วย”

“กลับไปเถอะ อย่าทำให้พี่รองเป็นห่วง ถ้าทางนี้เกิดอะไรขึ้นฉันจะบอกเธอแน่นอน”

“แต่ว่า—”

“ต้าอี คำพูดของจอมเผด็จการอย่างฉันเธอไม่เชื่อแล้วเหรอ?

พอได้ฟังเสี่ยวเชี่ยนใช้คำว่าจอมเผด็จการ ในใจต้าอีก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นสักเท่าไร

ถึงเสี่ยวเชี่ยนจะไม่ใช่คนที่อายุเยอะที่สุดในบรรดาพวกเธอ แต่ก็เป็นคนที่ดูแลทุกคนมากกว่าใคร เสียสละมากกว่าคนอื่นแต่แลกได้แค่คำว่าจอมเผด็จการกลับมา ประธานเชี่ยนก็คงเสียใจมากเหมือนกัน ต้าอีฟังแล้วยังเสียใจ แต่เสี่ยวเชี่ยนกลับดูนิ่งใจเย็น

“เธอพูดอะไรฉันเชื่อเสมอ เพียงแต่ว่าประธานเชี่ยน สืออวี้ไม่ใช่คนไม่ดี เขาก็แค่มีนิสัยแบบเด็กๆ เธอยอมๆให้เขาหน่อยได้ไหม?”

“ถ้าฉันไม่ยอมให้เขา เธอคิดว่าเขาจะได้นอนสบายๆอยู่ที่นี่เหรอ? ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันหงุดหงิดใจก็กลับบ้านไปพร้อมกับพี่รองเสีย ตอนนี้แม่คงร้อนใจแย่แล้ว”

เห็นต้าอีทำเหมือนยังไม่อยากไป เสี่ยวเชี่ยนจึงเอามือวางบนท้องที่ยังเรียบของต้าอี “เอาน่า อย่าลืมสิว่าตอนนี้เธอไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว ดูแลตัวเองให้ดีก็เท่ากับได้ช่วยฉันมากแล้ว กลับไปก็อย่าไปเล่าให้พี่รองฟังนะ!”

ถ้าให้พี่รองคนหน้าตายรู้ว่าต้าอีเครียดจนเป็นลมที่นี่ล่ะก็ ตานั่นต้องไปลงกับเสี่ยวเฉียงที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวแน่นอน!

สืออวี้รู้สึกเหมือนตัวเองนอนไปนานมาก ทั้งที่จริงๆแล้วเธอแค่นอนลงคิดเรื่องคำพูดสะเทือนใจเมื่อครู่แล้วก็ตื่นขึ้นมาเลย เธอเปิดประตูออกไปอยากขอโทษประธานเชี่ยน แต่กลับเห็นประธานเชี่ยนกำลังยิ้มอย่างอ่อนโยนพลางลูบท้องต้าอี ในสมองก็ปรากฏคำพูด ‘สองคนนี้เป็นครอบครัวเดียวกัน เธอเป็นคนนอก’ คล้ายกับว่ามันชัดเจนขึ้นมาอีกครั้ง

ความรู้สึกที่เพิ่งสงบไปก็กลับมาอีกครั้ง เสียงที่อยู่ก้นบึ้งหัวใจกำลังสั่งเธอ ไปสิ ขอยืมเงินเสี่ยวเชี่ยน ยืมดูก็จะได้รู้นิสัย แล้วเธอก็จะสิ้นหวังกับเพื่อนรักคนนี้!

สืออวี้พยายามฝืนความรู้สึกที่ไม่ใช่ตัวเธอนี้ถอยกลับเข้าห้องไป เธอปิดประตูเดินถอยหลังทีละก้าว พิงกำแพงนั่งลงบนพื้นอย่างหมดแรง สองมือกอดเข่าตัวเองแน่น

นี่เธอกำลังจะเป็นบ้าเหรอ ทำไมควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้…

หลังจากเสี่ยวเชี่ยนส่งต้าอีกลับแล้วเธอก็จะมาดูสืออวี้ สืออวี้พอได้ยินเสียงฝีเท้าก็รีบพุ่งไปที่เตียงแสร้งทำเป็นหลับ

เสี่ยวเชี่ยนเห็นเพื่อนหลับอยู่จึงออกไป หยิบคอมพิวเตอร์ไปนั่งริมหน้าต่างทำงานที่อาจารย์มอบหมาย แต่สมองกลับคิดถึงแต่เรื่องของสืออวี้ เกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนี้กันแน่ เรื่องอะไรกันที่ทำให้สืออวี้สะเทือนใจจนเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เธออยากให้พี่ใหญ่สืบให้ได้เร็วๆ ถ้าหาสาเหตุไม่ได้แล้วสืออวี้ยังไม่ยอมพูด แบบนั้นจะรักษายังไงก็ไม่เป็นผล

เสี่ยวเชี่ยนไม่เห็นว่า หลังจากที่เธอปิดประตู สืออวี้ก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด

วันนี้อวี๋หมิงหลางกลับมาเร็ว เขาได้ข้อความจากเสี่ยวเชี่ยนระหว่างทาง จึงรู้ว่าสืออวี้มาอยู่ที่นี่

เสี่ยวเชี่ยนเอาแต่นั่งเหม่อ อวี๋หมิงหลางมายืนอยู่ข้างๆเธอก็ยังไม่รู้ตัว เสี่ยวเฉียงต้องสะกิดเธอถึงจะได้สติ

“กลับมาแล้วเหรอ ทำไมกลับไวล่ะ?”

“สืออวี้มาที่นี่ผมเลยจะพาพวกคุณออกไปกินข้าว ทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดี เขียนอะไรอยู่เหรอดูตั้งใจมากจนไม่เห็นว่าผมเข้าบ้านมาแล้ว?” เสี่ยวเฉียงยังไม่รู้ว่าเสี่ยวเชี่ยนกับสืออวี้ทะเลาะกัน เขาเลยคิดว่าเพราะเสี่ยวเชี่ยนตั้งใจทำงานอยู่

เสี่ยวเชี่ยนมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ เธอเปิดคอมพิวเตอร์ไว้ตั้งนานอันที่จริงยังไม่ได้เขียนอะไรเลย มัวแต่คิดเรื่องสืออวี้

“อาจารย์ให้งานมาน่ะ เป็นรายงานเกี่ยวกับการสะกดจิต เห็นบอกว่าจะเอาไปลงวารสารชื่อดังในเมืองนอก อาจารย์ฉันยังมีสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจ เขาไม่ยอมทนเห็นสาขาจิตวิทยาบ้านเราด้อยกว่าเมืองนอก”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน