แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย นิยาย บท 935

คนที่เคยแอบสังเกตเสี่ยวเชี่ยนก็จะรู้ว่าเธอมีสมุดบันทึกเล่มสำคัญที่พกติดตัวเสมอ นอกจากจดบันทึกการรักษาแล้ว ยังมีข้อมูลที่ใช้ติดต่อลูกค้าด้วย

จะจิตแพทย์หรือหมอประสาทก็ดี ล้วนไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลคนไข้ได้ โดยเฉพาะเสี่ยวเชี่ยนที่เปิดรับการรักษาแบบส่วนตัว ลูกค้าของเธอเก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์เป็นคนรวย ถ้าข้อมูลเล็ดลอดออกไปเพียงแค่คนเดียวนับเป็นเรื่องที่ใหญ่มาก

ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องต่อไปจะไม่มีคนมารักษากับเธออีก คนที่มีอำนาจมีเงินเหล่านั้นจะมาล้างแค้นเธอหรือเปล่าก็ไม่รู้

ดังนั้นสมุดโน้ตเล่มนี้ ก็ควรจะถูกรักษาเอาไว้อย่างดี ประมาณว่าอาจเอาไปเก็บไว้ใต้หมอนก็เป็นได้

คนที่สนิทกับเสี่ยวเชี่ยนดีจะรู้ว่า อันที่จริงสมุดโน้ตเล่มนี้ไม่ได้ลึกลับอย่างที่คิด

เสี่ยวเชี่ยนพกติดตัว แต่พอถึงบ้านก็โยนทิ้งเรื่อยเปื่อย

มักจะเห็นบ่อยๆว่าเสี่ยวเชี่ยนเอาสมุดโยนไว้บนโซฟาบ้าง บนเตียงบ้าง พอมีที่นั่งเล่นริมหน้าต่างเธอก็ชอบไปนั่งดูวิวตรงนั้น สมุดก็จะอยู่แถวนั้น

สืออวี้ยังเคยเห็นเสี่ยวเชี่ยนเอาสมุดเล่มนั้นปิดถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเลยด้วยซ้ำ…

ไม่ใช่เพราะเสี่ยวเชี่ยนเป็นคนใช้ชีวิตสะเปะสะปะ ก็เหมือนกับที่เธอพูดก่อนนอน ประธานเชี่ยนเป็นคนมีกำแพงในใจกับคนอื่น คนที่สามารถเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของเธอได้ ก็แสดงว่าเป็นเพื่อนที่สนิทมาก เธอไม่มีอะไรต้องปิดบังหรือระแวงเพื่อนสนิท

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา สืออวี้เป็นคนที่ได้อยู่ในกำแพงมาตลอด

เมื่อเธอเกินไปหยิบสมุดเล่มนั้นขึ้นมา เมื่อเธอก้าวออกจากประตูนี้ไป เมื่อประตูได้กั้นแบ่งเธอกับเสี่ยวเชี่ยนไว้คนละโลก อนาคตจะเป็นอย่างไรไม่มีใครรู้

พออวี๋หมิงหลางได้ยินเสียงเปิดประตูก็ตื่น เขายกมุมผ้าม่านเปิดดูเล็กน้อย เห็นสืออวี้เดินออกไปอย่างรีบร้อน เสี่ยวเฉียงคิ้วขมวด

เขามองเสี่ยวเชี่ยนที่กำลังหลับลึก เขาครุ่นคิดสักพักกำลังจะไปเปิดประตู ก่อนหน้านี้ที่เขาไม่ยุ่งเรื่องสืออวี้เพราะเขาเห็นเสี่ยวเชี่ยนมีแผนอยู่แล้ว ดูท่าเขาต้องยื่นมือเข้าไปยุ่งแล้ว

“อาหารเช้ากินเกี๊ยวอีกนะ”

เสียงเสี่ยวเชี่ยนดังมาจากเตียง เธอหลับตาอยู่ เสี่ยวเฉียงแยกไม่ออกว่าเธอละเมอหรือตื่นแล้ว

“ลูกเชี่ยน เขา—”

“ปล่อยเขาไปเถอะ”

เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เสี่ยวเฉียงเข้าใจแล้ว

“ยังอยู่ในการควบคุมเหรอ?” ไม่ให้เขายุ่งสินะ

“อืม”

“เขาอยู่ในกำมือคุณหรือคุณอยู่ในกำมือเขา หรือพวกคุณอยู่ในกำมือกันและกัน?”

“เดาดูสิ”

เสี่ยวเชี่ยนพูดอย่างเนือยๆ อวี๋หมิงหลางจึงวางใจ หัวเราะพลางส่ายหน้า

“ผมประเมินพวกคุณสองคนต่ำเกินไป”

“ดูถูกคนอื่นก็ต้องยอมรับผลกรรมที่ตามมา” เสี่ยวเชี่ยนมองไปตามทางที่สืออวี้ออกไปแล้วยิ้มอย่างมั่นใจ ช่วงหลายปีมานี้สืออวี้ของเธอโตขึ้นไม่น้อย ใครยังกล้าดูถูกสืออวี้ได้อีก?

“คุณพักไปก่อนนะ ผมจะไปทำอาหารเช้า” อวี๋หมิงหลางสบายใจแล้ว ตอนนี้วางใจได้แล้ว

เสี่ยวเชี่ยนมองไปนอกหน้าต่าง ยิ้มมุมปาก “ฟ้า ใกล้สว่างแล้ว”

…

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน