“เพื่อน้องชายพี่ไงคะ”
ชีวิตคู่สำหรับเสี่ยวเชี่ยนมันก็แค่เปลือก ลำพังแค่ความสามารถของเธอก็เพียงพอที่จะใช้ชีวิตในสังคมได้อย่างมั่นคงสงบสุขแล้ว เพียงเพราะเขาเธอถึงได้ยอมเข้าสู่การใช้ชีวิตคู่ ก้าวเข้าสู่โลกที่มีกำแพงล้อมเอาไว้
“ไอ้เล็กแกมันเฮงซวย”
“พี่ว่าถ้าวันนี้ฉันอาละวาดคนที่จะเสียใจที่สุดคือใคร คนที่จะตำหนิตัวเองมากที่สุดคือใครคะ?”
เสี่ยวเชี่ยนไม่ได้ร่วมวงด่าเสี่ยวเฉียงไปกับอวี๋หมิงซีด้วย เพราะเธอรู้ว่าอวี๋หมิงซีเป็นคนแบบเดียวกับเธอที่ว่า ตัวเองด่าน้องชายได้คนเดียว แต่ถ้าคนอื่นด่ามีเรื่องแน่
ดูเหมือนอวี๋หมิงซีจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง เธอยืนอยู่หน้ากระจกพลางมองเสี่ยวเชี่ยน
เสี่ยวเชี่ยนตบบ่าเธอ “เดี๋ยวบ่ายฉันก็จะกลับแล้ว ถ้าพี่ไม่อยากเข้าสู่โลกที่มีกำแพงล้อมทางที่ดีรีบชิ่งดีกว่านะคะ”
อวี๋หมิงซีตัวแข็ง “เธอหมายถึง…?!”
เสี่ยวเชี่ยนชูขึ้นมาห้านิ้ว
แม่อวี๋รอมานานขนาดนี้ก็แค่อยากใช้โอกาสที่อวี๋หมิงหลางแต่งงานจับลูกสาวคนเดียวไปดูตัว จากบรรดารูปถ่ายกองพะเนินมีผู้เข้ารอบอย่างน้อยๆก็ห้าคน พองานเลี้ยงจบลงจะต้องไปดักจับตัวอวี๋หมิงซีไว้แน่นอน
“เดี๋ยวฉันก็จะกลับหน่วยแล้ว” อวี๋หมิงซีพยักหน้าให้เสี่ยวเชี่ยน “ฉันจดจำน้ำใจเธอครั้งนี้ไว้แล้ว”
เสี่ยวเชี่ยนยิ้มมุมปาก
หากโลกนี้มีคนประเภทหนึ่งที่ไม่เหมาะกับการแต่งงาน นั่นก็คือคนอย่างอวี๋หมิงซีนั่นเอง เธอรักอิสระชอบใช้ชีวิตไปเรื่อย ไม่อยากยอมถอยหรือเสียสละเพื่อใคร
อีกทั้งภายในมุมหนึ่งของจิตใจเธอที่แคร์เรื่องความรักจะต้องมีความลับที่บอกใครไม่ได้แน่นอน
“อ้อจริงสิ อันนี้ให้เธอ ขอให้มีความสุขนะ ขอให้เธอกับน้องเล็กรักกันตีกันไปจนแก่” อวี๋หมิงซีเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็เดินกลับมา จากนั้นก็ยัดกล่องเล็กๆใส่มือเสี่ยวเชี่ยน นี่เป็นของขวัญวันแต่งงานที่เธอเตรียมไว้ให้เสี่ยวเชี่ยน
เสี่ยวเชี่ยนเปิดกล่อง ข้างในเป็นเข็มกลัดติดหน้าอกที่งดงามมาก มองด้วยตาน่าจะเป็นเพชรกับทองคำขาว
ยศของอวี๋หมิงซีไม่เล็ก รายได้ก็ดีงาม แถมเธอยังมีรายได้จากการลงทุนตามคนอื่น แต่จะถึงขนาดมีเงินมาซื้อของแพงแบบนี้ไม่น่าจะใช่
เสี่ยวเชี่ยนจับผิดได้บางอย่าง
“พี่เสี่ยวซี” เสี่ยวเชี่ยนเรียก
อวี๋หมิงซีหันกลับมา “มีอะไรอีกเหรอ?”
“ของขวัญนี่ไม่ได้ซื้อเองใช่ไหมคะ?”
“มีคนให้มา ฉันไม่มีโอกาสได้ใช้หรอก เอามาให้เธอได้พอดี”
“เก็บไว้เองเถอะค่ะ คราวหน้าค่อยเอาอย่างอื่นมาให้ฉัน” เสี่ยวเชี่ยนส่งคืนกลับไป
“เธอขี้เกรงใจแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?” อวี๋หมิงซีหน้านิ่ว เธอจำได้ว่าเสี่ยวเชี่ยนเป็นคนที่ไม่เรื่องมาก แล้วทำไมถึงทำตัวมีปัญหากับของขวัญนี่?
เธอเป็นคนสบายๆ และก็ชอบเป็นเพื่อนกับคนที่ทำตัวสบายๆไม่เรื่องมาก
“ไม่ได้เกรงใจค่ะ แต่พี่รู้ไหมว่าพี่เอาเข็มกลัดมานี่มาให้ฉันมันหมายความว่าไง?”
“ก็แค่เครื่องประดับมันจะมีความหมายอะไร?”
“เพชรสีเขียวหมายถึงซื่อสัตย์ตลอดกาล พี่แน่ใจว่าจะเอาความซื่อสัตย์ของคนอื่นมามอบให้ฉันเหรอคะ?”
พอเสี่ยวเชี่ยนเห็นเพชรเม็ดนี้ก็รู้เลยว่าใครให้อวี๋หมิงซีมา
เพราะตอนนั้นคนๆนี้ใช้รายได้ทั้งปีลำบากลำบนไปซื้อเพชรสีเขียวหายากเม็ดนี้มาจากต่างประเทศ เขาดีใจถึงขนาดเรียกเธอกับเสี่ยวเฉียงไปดื่มฉลอง
รวมถึงการนำเพชรไปเจียระไนก็ทุ่มเทไปไม่น้อย
ตอนนี้กลับถูกอวี๋หมิงซีเอามาให้คนอื่น หัวใจคนๆนั้นไม่แหลกสลายแล้วเหรอ?
“ซื่อสัตย์? ฮ่าๆ น่าขำจริง” อวี๋หมิงซียัดกล่องใส่มือเสี่ยวเชี่ยนอีกครั้ง
“คุณนักจิตวิทยา เธอเรียนด้านนี้ทำไมถึงยังไร้เดียงสาได้แบบนี้ล่ะ? หรือเธอไม่รู้หรือไงว่าโลกนี้ไม่มีหรอกความซื่อสัตย์ที่ว่ากัน ก็แค่คนส่วนใหญ่ไม่มีปัญหาชดใช้ถ้าเกิดหักหลังขึ้นมา ฉันให้ก็รับๆไว้”
อวี๋หมิงซีหันตัวเดินออกไปอย่างไม่ลังเล ทิ้งเสี่ยวเชี่ยนไว้กับกล่องเล็กๆใบนั้น เสี่ยวเชี่ยนมองตามหลังอวี๋หมิงซีพลางคิดหนัก

VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย