ไห่เจาชินกับการตามจีบอวี๋หมิงซีนานแล้ว และก็ชินกับการที่เธอรักษาระยะห่างกับเขา แต่เขาไม่อาจยอมรับท่าทางที่ดูไม่แคร์อะไรเลยในเวลานี้ของเธอได้
เพราะไม่แคร์ ดังนั้นเธอจึงไม่สังเกตเห็นว่าการกระทำของเธอได้ทำร้ายจิตใจเขาเป็นอย่างมาก
“ถ้านายเสียดายก็เอาคืนไปก็ได้ ฉันค่อยไปหาของขวัญให้เสี่ยวเชี่ยนอีกที”
“ตามใจ” ไห่เจาที่ไม่เคยพูดจาแรงๆใส่เสี่ยวซีนี่เป็นครั้งแรกที่เขาใช้อารมณ์กับเธอ เขามักจะมีรอยยิ้มให้เธอเสมอ แต่เวลานี้สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความผิดหวังอย่างชัดเจน
“อ่อ งั้นฉันค่อยหาอย่างอื่นก็ได้ นายจะขับรถไปส่งฉันไหม?”
ไห่เจามองเธออย่างเงียบๆ ถ้าโลกนี้มีนรกอยู่จริงๆ เขาก็คิดว่าเวลานี้ตัวเขาอยู่ในนั้นแล้ว
เขายอมให้เธอต่อว่าเขา อธิบายกับเขา อะไรก็ได้ แต่ไม่ใช่เป็นอย่างตอนนี้ หัวใจของเขาเย็นชาเป็นน้ำแข็งไปแล้ว เธอยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เขากับเธอเหมือนอยู่กันคนละโลก
“ไห่เจา?” เสี่ยวซีเอามือโบกไปมาข้างหน้าไห่เจา ไห่เจาปัดออก จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเย็นชา
“คุณเรียกรถไปเองเถอะ ผมยุ่ง”
พอไห่เจาหันไปก็ไม่เห็นสีหน้าของอวี๋หมิงซีที่มองตามเขา ไม่ใช่สีหน้าแบบคนไม่แคร์อะไร แต่เป็นสายตาที่เย็นชาเหมือนแฝงอะไรอยู่ในนั้น
เมื่อเสี่ยวเชี่ยนตามมาถึงก็เห็นภาพนี้พอดี
อวี๋หมิงซีมองตามไห่เจาด้วยแววตาที่ประหลาด จากมุมของเสี่ยวเชี่ยนเธอเห็นน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาของไห่เจา และเห็นสายตาของอวี๋หมิงซีที่แม้แต่นักจิตวิทยาก็ยังเดาใจไม่ออก
เสี่ยวซีไม่เหลือเวลาให้เสี่ยวเชี่ยนได้คาดเดาจิตใจเธอมากมาย อาการผิดปกติของเธอคงอยู่เพียงแค่ไม่กี่วินาที จากนั้นเธอก็หันไปเรียกรถแล้วจากไปทันที
ไห่เจาเดินไปที่ลานจอดรถด้วยสภาพสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาหารถตัวเอง
ตรงเบาะนั่งข้างคนขับมีช่อดอกกุหลาบสีเขียวที่บานสะพรั่งถูกวางนอนอยู่ตรงนั้น
ดอกไม้ชนิดนี้มาจากเมืองนอก มีชื่ออันไพเราะว่า ทะเลเขียวคราม
ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดแบบเมื่อครู่ขึ้น มันก็ควรจะได้อยู่ในอ้อมกอดของผู้หญิงที่ทำให้คนหลงหัวปักหัวปำ เขายังแอบจินตนาการว่าจะได้รอยยิ้มจากเธอ คำชื่นชมจากเธอ
แต่ตอนนี้แม้แต่ดอกไม้ก็ยังแสยะยิ้มให้กับความพยายามของเขา
หัวใจของผู้หญิงคนนั้นกว้างยิ่งกว่าทะเล สูงยิ่งกว่าท้องฟ้า โลกของเธอเต็มไปด้วยสีสันแต่กลับไม่มีที่ยืนให้เขา เขาถูกติดป้ายอันโหดร้ายไว้ว่าเพื่อนในวัยเด็ก ถูกโยนไว้ในมุมหนึ่งที่ไม่มีความสำคัญอะไร
อากาศร้อนมาก ไห่เจารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหวัดแดด มึนหัวตาลาย ร่างกายเบาหวิว ในดวงตามีของเหลวสีใสออกมาอยู่ตลอดเวลาโดยที่เขาควบคุมไม่ได้ เขาเอาตัวพิงรถ ไม่ได้รีบร้อนเปิดประตู แต่หยิบบุหรี่ออกมา แล้วเริ่มหวนนึกถึงอดีตที่ผ่านมาว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง
เขาเฝ้านับวันรอว่าเมื่อไรผู้หญิงที่แสนรักอิสระคนนั้นจะกลับมา
หลังจากเธอกลับมาแล้วเขาจะพาเธอไปเที่ยวไหนดี ไปกินอะไรดี
วางแผนจะให้อะไรเธอดี ต้องทำอย่างไรถึงจะมีเวลาอยู่กับเธอได้นานๆ
เมื่อปีที่แล้วเขาแกล้งทำตัวเป็นแฟนเธอเพื่อไล่คู่ดูตัวของเธอไป ตอนนั้นเขาคิดว่าฟ้าสว่างแล้ว เขายังมีหวังอยู่บ้าง
ครั้นแล้วจึงพยายามมากกว่าเดิม
เขาคิดว่าเธอเป็นภูเขา ส่วนเขาเป็นอวี๋กง นานวันเข้าเขาก็จะย้ายเธอได้เอง[1]
แต่เขาประเมินความอดทนของตัวเองสูงเกินไป และประเมินความดื้อดึงของเธอต่ำเกินไป ไม่เพียงแต่ฟ้าจะไม่สว่าง กลับมืดหนักยิ่งกว่าเดิม
เอาความซื่อสัตย์ให้เธอ ในเมื่อเธอไม่เอา แล้วเขาจะลำบากรอเธอไปทำไม นับจากนี้ไป เขาจะเป็นตัวของตัวเอง เธอรักสนุกงั้นเขาก็จะเอาด้วย เธอรังเกียจของที่เขาให้ งั้นเขาก็จะทิ้งความรักครั้งนี้ไป!
ไห่เจาตัดสินใจแล้วว่า ตอนนี้เขาจะไปจากที่ที่ทำให้เขาเสียใจ ไปหาสาวๆมาโอบล้อม เขาไม่เชื่อหรอกว่าตัวเองไม่มีอวี๋หมิงซีแล้วจะอยู่ไม่ได้!
ขณะที่กำลังจะเปิดประตูรถอยู่ๆก็มีมือเข้ามาจับประตูไว้ ไห่เจาดีใจคิดว่าอวี๋หมิงซีกลับมาแล้ว แต่พอหันไปก็ต้องพบกับความผิดหวัง
เสี่ยวเชี่ยนยืนอยู่ข้างหลังเขา


VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย