วันต่อมาเสี่ยวเชี่ยนตื่นตรงเวลาเพราะความหิว สมองเธอว่างเปล่าไปหลายวินาที รู้สึกแค่ว่าร่างกายเหมือนถูกรถบรรทุกบดทับมา
จนกระทั่งเธอลุกขึ้นนั่ง เห็นที่ข้อเท้ามีรอยจางๆ ความทรงจำเมื่อคืนก็ผุดขึ้นมา ใบหน้าเธอร้อนผ่าวแทบระเบิด
ไอ้เบญจมาศอาเหม็ดคนทุเรศ…
ส่งของพวกนั้นมาให้มันทำร้ายกันสุดๆ!
เสี่ยวเชี่ยนหยิบชุดนอนมาสวม เคลื่อนย้ายร่างกายอันหนักอึ้ง เธอไม่มีเวลาแม้แต่จะคิดเรื่องอาบน้ำ เริ่มมองหาไปทั่วห้อง
ของทรมานร่างกายเธอพวกนั้นมันไปไหนแล้ว จะรีบเอาไปทิ้งให้หมด!
ขนาดใช้แค่อย่างเดียวยังเล่นซะเธอแทบลุกไม่ขึ้น พอนึกถึงลังใบใหญ่นั่น เสี่ยวเชี่ยนอยากจะหลั่งน้ำตา
ไม่ได้การ เธอต้องฉวยโอกาสตอนที่อวี๋เสี่ยวเฉียงไปทำงานเอามันไปทำลายซะ
เธอไม่เชื่อหรอกว่า บ้านเล็กแค่นี้จะมีของที่เธอหาไม่เจอด้วย?
หาไม่เจอจริงๆ…
เมื่อคืนเห็นๆอยู่ว่ายัดไว้ใต้เตียง แต่ตอนนี้ใต้เตียงว่างเปล่า ถ้าไม่เห็นรอยจางๆที่ข้อเท้าเธอคงคิดว่าเมื่อคืนเธอแค่ฝันเรื่องที่ไม่อาจบรรยาย
ตู้เสื้อผ้า ห้องน้ำ ห้องนอนเล็ก หรือแม้แต่เสื่อทาทามิตรงที่นั่งเล่นริมหน้าต่างก็ถูกเสี่ยวเชี่ยนรื้อหมด
ทุกมุมในบ้านก็ค้นทั่วแล้ว แต่ไม่มี!
ตอนที่อวี๋หมิงหลางเปิดประตูเข้ามาก็เห็นภรรยาที่แสนน่ารักกำลังคุกเข่าอยู่ที่พื้น ร่างกายก้มลงอยู่ในท่าที่เขาไม่อาจปฏิเสธได้ ดูเหมือนเธอกำลังหาอะไรอยู่
เขาแกล้งไอ “เมียจ๋า ถึงตอนนี้ผมจะอยู่ในเวลางาน แต่ยั่วผมแบบนี้ ผมอาจจะตบะแตกนะ!”
เสี่ยวเชี่ยนลุกขึ้นยืน มองเขาด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด
ตานี่ทำไมอยู่ๆก็กลับมา?
อวี๋หมิงหลางยกกล่องข้าวในมือ “ผมเดาว่าคุณน่าจะตื่นแล้วเลยเอาอาหารเช้ามาให้ แล้วจะได้เรียกคุณไปที่หน่วยด้วยกัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคุณคือผู้ช่วยของทีมจิตวิทยาในหน่วยผม ทำงานวันแรกไปสายไม่ดีนะ”
เขากวาดตามองเธอด้วยแววตาที่คิดไม่ซื่อ จากนั้นก็ไปหยุดอยู่ตรงอวัยวะที่เธอกระดกเมื่อครู่ แล้วพยักหน้าอย่างมีเลศนัย
“ถึงผมจะแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกันอย่างชัดเจน แต่ถ้าเมียสุดที่รักยั่วผม บางทีผมอาจจะทนไม่ไหว ไม่งั้นเราไปสายหน่อยไหม? ผมเกรงใจไม่อยากปฏิเสธความต้องการของคุณ”
เมียเขารักเขาขนาดนี้ เอาแต่ยั่วยวนเขาจะทำไงดี?
ก็ต้องจัดให้สิคร้าบ!
เสี่ยวเชี่ยนอยากจะเข้าไปฟาดหน้าไอ้คนหน้าไม่อายนี่จริงๆ
คนๆนี้ทำตัวหน้าด้านได้ตลอดเวลา เลเวลความหน้าด้านไม่มีคำว่าที่สุด มีแต่หน้าด้านยิ่งกว่า
“ถ้านายกล้าทำให้วันแรกฉันไปสาย ต่อไปโซฟาห้องรับแขกจะเป็นบ้านของนายไปตลอดกาล” เธอหันไปมองโซฟาด้วยสายตาอำมหิต
อวี๋หมิงหลางทำได้แค่ล้มเลิกความคิดแล้วเอาอาหารเช้าวางบนโต๊ะ
“ลูกเชี่ยน คุณเป็นพวกอยากแต่ก็ทำเป็นปฏิเสธอย่างที่เขาว่ากันหรือเปล่า?”
คำตอบที่ได้กลับมาคือเบาะรองนั่งของโซฟา “ฉันแสร้งปฏิเสธกับผีสิ!”
“เมื่อกี้คุณหาอะไรอยู่เหรอ?” อวี๋หมิงหลางหลบ ‘อาวุธ’ ที่เธอโยนมา แล้วถามด้วยความสงสัย
เสี่ยวเชี่ยนใบหน้าร้อนผ่าว แน่นอนว่าเธอไม่มีทางบอกว่ากำลังหาลังใส่ของประหลาดที่อาเหม็ดส่งมา ครั้นแล้วจึงทำเป็นตอบด้วยท่าทางนิ่งๆ
“ฉันแค่ตรวจดูว่าบ้านสะอาดไหม ใต้โซฟาต้องมาถูหน่อย มันเป็นมุมอับ”


VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย