แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 8

หลังจากบทรักอันเร่าร้อนได้จบลง เขาก็เอ่ยแนะนำตัวกับฉัน

"ผมชื่อแผ่นดิน"

"ค่ะ..."

"คุณอยากจะเรียกผมว่าอะไรก็แล้วแต่ แต่ส่วนมากผู้หญิงจะเรียกผมว่าเสี่ย"

"บัวเรียกว่าพี่ดินได้ไหมคะ" ฉันข่มความประหม่าแล้วถามออกไป เพราะฉันไม่ถนัดจริงๆ ถ้าต้องเรียกใครสักคนว่าเสี่ย

"อื้ม"

หลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบสงบ พี่ดินนั่งดื่มเหล้าอยู่ตรงโซฟา เขาดื่มมันราวกับกำลังดื่มน้ำเปล่าอย่างไงอย่างนั้น

ส่วนฉันก็นั่งอ่านหนังสืออยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง พอดีเห็นหนังสือมันวางอยู่ฉันเลยหยิบขึ้นมาอ่านฆ่าเวลาไปงั้น

"ผมจะไม่อยู่กับคุณที่นี่ และห้องนี้ผมยกให้คุณ"

เขาเอ่ยทำลายความเงียบ ก่อนจะวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะแล้วเดินมาหาฉัน

พี่ดินจับปลายคางฉันให้เงยหน้าขึ้นไปมองเขา จากนั้นเขาก็กดจูบลงมาที่ริมฝีปากฉันแผ่วเบา ก่อนจะหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ

"อื้อ..." ฉันร้องท้วงพี่ดิน เขาเป็นบ้าอะไรอยู่ดีๆ ก็กัดปากฉัน มันเจ็บนะ

เขาไม่คิดว่าฉันจะเจ็บบ้างเลยหรือไง แต่ก็นะเขาซื้อฉันมาแล้วนี่ เขามีสิทธิ์ในร่างกายของฉัน จะทำยังไงกับฉันก็ได้ อย่างงั้นใช่ไหม

พี่ดินถอนจูบออกแล้วจ้องหน้าฉัน มือหนาของเขาก็ลูบไล้อยู่ตรงขาอ่อนฉันไปพลางๆ

"ถ้าคุณทำให้ผมพอใจ ผมให้คุณได้ทุกอย่างกอบัว"

"ถ้าบัวทำให้พี่ดินพอใจ พี่ดินก็จะให้บัวกลับบ้านใช่ไหมคะ"

ฉันถามเขาอย่างมีความหวัง ถ้าเป็นแบบนั้นจริงฉันจะยอมเขาทุกอย่าง ฉันจะได้กลับไปอยู่บ้านกับแม่กับน้อง

"คุณอยากกลับผมก็ไม่ห้าม แต่คุณต้องกลับมานอนที่คอนโด"

"งั้นพรุ่งนี้บัวขอไปหาแม่ที่บ้านนะคะ^_^" ฉันคลี่ยิ้มหวานให้เขา หวังว่าเขาจะไม่ห้ามฉันนะ

"อยากจะไปก็ไป เดี๋ยวผมให้ลูกน้องพาไปก็แล้วกัน" เขาพูดออกมาอย่างเรียบง่าย

"ค่ะ^_^"

"กฎของการเป็นเด็กที่ผมซื้อมา คือคุณห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวของผม"

"ค่ะ บัวจะไม่ยุ่ง"

"ห้ามยุ่งกับผู้ชายคนไหน เพราะผมไม่ชอบ ถ้าผมยังไม่เบื่อก็อย่าแม้แต่จะคิด"

"ค่ะ..."

"ห้ามวุ่นวายกับผู้หญิงของผมทุกคน"

"ค่ะ..."

"ผมจะมาหาคุณ อาทิตย์ละครั้ง หรือไม่ก็บ่อยกว่านั้น....ถ้าผมต้องการคุณ"

สิ้นสุดคำพูดเมื่อครู่ที่เขากระซิบบอก พี่ดินก็งับเข้าที่ใบหูฉันเบาๆ หนึ่งที ทำเอาขนฉันลุกซู่ไปทั้งตัว

"ถ้าจะออกไปไหนก็บอกให้ลูกน้องที่เฝ้าหน้าประตูพาไปก็แล้วกัน"

ฉันพยักหน้าหงึกๆ ตอบกลับพี่ดินอย่างเขินอาย

"นี่บัตร วงเงินไม่จำกัด" พี่ดินยัดบัตรเครดิตใส่มือฉันอย่างคนใจกว้าง

เขายืนขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรอีก

ฉันได้แต่มองตามแผ่นหลังของพี่ดินไป แค่แผ่นหลังของเขาก็ดึงดูดสายตาฉันมากขนาดนี้แล้ว

เขาดูเป็นผู้ชายที่เข้าถึงยากนะ คำพูด อารมณ์และแววตาของเขาก็ดูเย็นชา แต่เวลาอยู่ด้วยทีไรใจฉันมันไม่อยู่กับร่องกับรอยเลย นี่ฉันเป็นอะไรของฉันกันนะ...

หลังจากที่พี่ดินออกไปแล้ว ฉันก็ลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็นดู ทว่ามันไม่มีของอะไรที่พอจะเอามาทำอาหารได้เลย มีแต่เบียร์แช่เต็มไปหมด

แกร่ก!

ฉันเปิดประตูห้องออกมา ผู้ชายที่เฝ้าประตูห้องอยู่ก็หันมามองฉันทันควัน

"คุณกอบัวจะไปไหนครับ" ชายหน้าประตูเอ่ยถามฉันอย่างสุภาพ

"บัวจะไปซื้อของมาทำกับข้าวค่ะ พาบัวไปหน่อยนะคะ^_^"

"ครับ"

ณ ตลาดสด

"ไม่ต้องตามบัวไปก็ได้ค่ะ บัวซื้อของแค่แป๊บเดียว"

"ไม่ได้ครับ เสี่ยสั่งไว้"

"ก็ได้ค่ะ"

ฉันไม่แย้งอะไรอีก ก้าวขาเดินลงจากรถแล้วเดินเข้าตลาดไป โดยที่ลูกน้องของพี่ดินคอยเดินตามหลังอยู่ไม่ห่าง

"อะ..."

ฉันอุทานออกมาเบาๆ เมื่อจู่ๆ ก็มีมือนึงมาจับมือฉันที่กำลังเอื้อมไปหยิบผักบนแผง

"ขอโทษครับ" พูดเสร็จเขาก็รีบชักมือตัวเองออกจากมือฉันทันที

พอฉันหันไปมองคนที่เอ่ยขอโทษเมื่อกี้ก็ทำเอาตะลึงไปหน่อยนึง...เพราะเขาคือผู้ชายคนนั้น คนที่ฉันเดินชนในวันนั้นนั่นเอง

"คุณ^_^" ฉันยิ้มจางๆ ให้เขาแทนคำทักทาย

"เจอกันสามครั้งแล้วนะครับ ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไร" เขาส่งรอยยิ้มหวานให้ฉันกลับมา

พรึ่บ!

จู่ๆ พี่ผู้ชายที่เป็นลูกน้องของพี่ดินก็รีบเข้ามายืนบังหน้าฉันเอาไว้ราวกับกำลังคุ้มกัน

"นี่คือผู้หญิงของเสี่ยดิน ผมว่าคุณเดเนียลอย่าเข้ามายุ่งเลยจะดีกว่านะครับ"

เอ๊ะ เขารู้จักผู้ชายคนนี้ด้วยเหรอเนี่ย ฉันได้แต่ขมวดคิ้วมองเขาสองคนสลับกันอย่างสงสัย