แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 17

"อร้าย..." หลังจากแต่งตัวเสร็จฉันก็ต้องหลุดร้องออกมาเสียงหลง ก็พี่ดินน่ะสิ จู่ก็กระชากแขนดึงฉันให้มานั่งบนตักเขา ทำไมชอบทำให้ตกใจตลอดเลยนะผู้ชายคนนี้

"นั่งนิ่งๆ อย่าขยับ ผมจะดูบอล" พี่ดินเอ่ยอย่างเย็นชาเมื่อเห็นว่าฉันทำท่าจะลุกออกจากตักเขา ทำเอาฉันนั่งเกร็งตัวให้นิ่งแทบไม่ทัน

จากนั้นทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ พี่ดินกอดรัดเอวฉันไว้แน่น ไม่ยอมให้ฉันลุกไปไหนเลย แล้วไอ้หัวใจบ้านี่ทำไมต้องเต้นรัวอย่างกับมีคนมาจับมันเขย่าด้วยนะ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป....

รายการบอลจบแล้ว แต่พี่ดินก็ยังไม่ยอมปล่อยฉันให้ลุกออกไปไหนสักที เขาจะรู้ไหมว่าหัวใจของฉันมันเต้นรัวมากขนาดไหน บ้าจริง! ห้ามรักเขานะกอบัว เขามันคนไม่มีหัวใจ

"อยากได้อะไรไหม" เป็นคำถามแรกของพี่ดินหลังจากที่เขาเงียบไปนานนับชั่วโมง

"คะ ?" ฉันหันหน้ามามองพี่ดินอย่างแปลกใจ ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการจะทำอะไรอีก

พรึบ!

พี่ดินดันตัวฉันให้ลุกขึ้นจากตักแล้วกดไหล่ฉันให้นั่งลงข้างตัวเขาแทน ก่อนจะหันมามองหน้าฉัน

"ผมหมายถึงพวกกระเป๋า นาฬิกา แหวนเพชร หรือพวกของแบรนด์เนมอะไรเทือกนี้ คุณอยากได้บ้างหรือเปล่า ผมจะพาไปซื้อ"

ฉันขมวดคิ้วได้แต่มองหน้าเขาพลางกระพริบตาปริบปริบ ทำไมอยู่ดีๆ ถึงมาใจดีกับฉันล่ะ มันน่ากลัวนะรู้ไหม

"มองผมแบบนั้นทำไม" เขาย่นคิ้วถามฉันอย่างไม่สบอารมณ์นัก

"อะ ปะ...เปล่าค่ะ"

"สรุปคุณอยากได้อะไรหรือเปล่า ผมจะได้พาคุณไปซื้อ ?" เขาถามย้ำอีกรอบเมื่อไม่ได้รับคำตอบจากฉัน

"ไม่ค่ะ บัวไม่อยากได้อะไร ^_^" ฉันส่ายหน้าพร้อมกับส่งยิ้มให้พี่ดิน

"แล้วอยากไปไหนไหม ?"

ฮะ!? คำถามของพี่ดินทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วเข้าหากันอีกครั้ง ทำไมวันนี้พี่ดินดูแปลกๆ จัง

"ตอบ!" พี่ดินเริ่มกระชากเสียงแถมยังจ้องฉันตาเขม็ง จะใจร้อนอะไรขนาดนั้น

ฉันครุ่นคิดอยู่ในหัว ก่อนจะเผยยิ้มออกมาแล้วหันไปบอกเขาเชิงอ้อนนิดๆ

"บัวอยากไปสวนสนุกค่ะ^_^"

"สวนสนุก ?"

"ค่ะ^_^"

"นี่คุณอายุเท่าไหร่แล้วกอบัว" หัวคิ้วของพี่ดินชิดติดกัน แถมยังมองหน้าฉันแปลกๆ ก็แค่อยากไปสวนสนุกเองแปลกตรงไหน

"ยี่สิบสี่ค่ะ^_^"

พี่ดินส่ายหน้าไปมาเบาๆ ทำไมอะ ฉันก็แค่อยากไปสวนสนุกเอง ตั้งแต่เล็กจนโตฉันไม่เคยได้ไปเลยสักครั้ง เลยอยากลองไปดูมันก็แค่นั้น

"พี่ดินจะพาบัวไปสวนสนุกใช่ไหมคะ^_^"

ฉันถามย้ำอีกรอบ ไม่ลืมที่จะส่งรอยยิ้มหวานให้เขาไป แต่เขากลับมองฉันกลับมาแบบไม่ชอบใจเอามากๆ แทน

"ไม่"

ฉันหุบยิ้มลงทันทีที่ได้ยิน เฮ้อ...แล้วจะถามทำไมนะ ฉันก็แค่อยากไปลองเล่นพวกเครื่องเล่น อยากรู้ว่ามันจะสนุกแค่ไหน เพราะฉันไม่เคยมีโอกาสได้เล่นเลยนิ

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์เข้าแถมยังดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่พี่ดินไม่ยอมรับสายสักที ฉันได้แต่เหลือบมองพี่ดินแบบงงๆ ไม่กล้าท้วง

"มีคนโทรมา ทำไมไม่รับ" พี่ดินหันมาถามฉันอย่างหงุดหงิดคงจะรำคาญ อ๊ะ เดี๋ยวนะ

"หื้อ เสียงโทรศัพท์บัวงั้นเหรอ" ฉันล้วงมือหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาดู เป็นของฉันจริงๆ ด้วย

ว่าแต่ใครกันที่โทรเข้ามาหาฉัน ฉันไม่เคยให้เบอร์ใครไปเลยนี่ ขนาดเบอร์ฉันมีเลขอะไรบ้างฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ

"ผมเคยบอกคุณไปแล้วใช่ไหม ว่าห้ามมีเบอร์ใครนอกจากเบอร์ผม" พี่ดินจ้องหน้าฉันอย่างคาดโทษ ทั้งที่ฉันยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยแท้ๆ

หมับ!

โทรศัพท์ถูกแย่งจากมือฉันทันที พี่ดินรีบกดรับสายแล้วเปิดลำโพงให้ฉันได้ยินด้วย

[ปลายสาย "ผมคิดว่าคุณจะไม่รับสายแล้วซะอีก" ]

พี่ดินหันขวับมามองหน้าฉันทันที สายตาเขาที่มองมาทำเอาฉันกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอเลย เพราะตอนนี้มันดุร้ายมากพอที่จะฆ่าฉันได้เป็นสิบๆ รอบ

[ปลายสาย"ผมหาเหรียญเจอแล้วนะครับ ขอบคุณที่ให้ผมเข้าไปหาในห้อง และต้องขอโทษด้วยที่ผมรบกวน" ]

"เดเนียล" ฉันอุทานชื่อผู้ชายที่โทรมาเบาๆ อย่างห้ามไม่ได้ นี่เขาพูดบ้าอะไรออกมารู้ตัวบ้างไหม

ติด!

พี่ดินกดตัดสายทิ้งทันที เขามองหน้าฉันพร้อมกับขบกรามแน่น ร่างกายสั่นเทิ้มเพราะความโมโหอย่างชัดเจน

"ไอ้เดเนียลเข้ามาในห้อง ?"

พี่ดินเอื้อมมาจับใบหน้าฉันแล้วออกแรงบีบอย่างแรง แววตาที่ขุ่นมัวจดจ้องมาที่ฉันอย่างดุดันราวกับจะกลืนกิน เวรกรรมอะไรของฉันอีกเนี่ย