แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 20
พี่ดินยืนจ้องหน้าฉันครู่หนึ่งก่อนจะเดินขึ้นไปนอนบนเตียง
"เดี๋ยวผมสั่งให้ไอ้ชาติซื้อมาให้"
"ค่ะ"
"ขึ้นมานอนสิ จะยืนทื่ออยู่ทำไม"
"นอน?"
"อื้ม"
ฮะ? เขาจะให้ฉันนอนตอนนี้เนี่ยนะ นี่มันเพิ่งจะบ่ายสองเองนะ
"บัวยังไม่ง่วงค่ะ"
"แต่ผมง่วง แล้วคุณก็ต้องมานอนกับผม"
อ๊า เขาจะเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะ ขนาดฉันไม่ง่วงก็ยังจะบังคับให้ฉันไปนอนด้วยอีก
"ขึ้นมาบนเตียง" พี่ดินสั่งเสียงแข็ง ฟังจากน้ำเสียงคงจะเริ่มหงุดหงิด ฉันจึงได้แต่ขึ้นไปนอนบนเตียงข้างๆ เขาอย่างจำใจ
หมับ!
มือหนาของพี่ดินยกขึ้นมาคว้าเอวฉันไปกอดทันทีที่ฉันล้มตัวนอนลงบนเตียง ฉันสะดุ้งตกใจนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้พูดขัดอะไร
"หันหน้ามาหาผมสิ จะหันหลังให้ผมทำไม" น้ำเสียงพี่ดินดูจะหงุดหงิดกว่าเดิม ทำเอาฉันรีบพลิกตัวหันไปหาพี่ดินแทบไม่ทัน
ตอนนี้ใบหน้าเราอยู่ในระดับเดียวกัน แถมแววตาของพี่ดินที่มองมา มันกำลังทำให้ใจฉันเต้นระรัว
"หลับตาสิ"
ฉันรีบหลับตาลงตามคำสั่งของเขาทันที เป็นแบบนี้ก็ดี อย่างน้อยๆ การได้หลับตาลงก็ช่วยลดความตื่นเต้นของฉันลงไปบ้าง
ในตอนที่กำลังคิดฟุ้งซ่าน ก็สัมผัสได้ถึงมือหนาของพี่ดินที่จับปลายคางฉันเอาไว้ ก่อนที่ริมฝีปากหนาของเขาจะแตะบนริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบา จูบของเขามันแตกต่างจากทุกครั้ง มันรู้สึกอบอุ่นจนฉันสัมผัสได้
พี่ดินจูบฉันเนิ่นนาน พอจูบเสร็จก็ยังใช้นิ้วลูบไล้ไปมาบนริมฝีปากของฉันเบาๆ ราวกับจะหยอกล้อ
"ลืมตาได้แล้ว"
ฉันลืมตาขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจ เพราะตอนนี้มันรู้สึกเขินอายจนไม่กล้าสู้หน้าเขาเลย ใจฉันเต้นตึกตักอยู่อย่างนั้น ใบหน้าเองก็รู้สึกร้อนผ่าวจนลามไปถึงใบหู ทำไมผู้ชายตรงหน้าถึงมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของฉันมากขนาดนี้นะ
"บัวขอไปหาแม่ได้ไหมคะ" คงเพราะเขากำลังแสดงความอ่อนโยน มันจึงทำให้ฉันกล้าที่จะลองขอเขาดู
นี่มันก็นานแล้ว ฉันไม่ได้กลับไปหาแม่กับน้องเลย ได้ไปแค่ไม่กี่ครั้งเอง หวังว่าเขาจะเข้าใจฉันนะ...
"ไม่ได้!" พี่ดินตอบกลับแบบไม่เสียเวลาคิดเลยสักนิด
"....."
"อยากจะแอบไปหามันใช่ไหม" เขาจ้องหน้าฉันตาขวางเลย นี่ในหัวเขาคิดแต่อะไรแบบนี้เหรอ แล้วทำไมอารมณ์เขาถึงได้แปรปรวนยิ่งกว่าผู้หญิงแบบนี้นะ
"ไม่ใช่บัว...."
"ผมไม่ให้คุณไปไหนทั้งนั้น จนกว่าผมจะกลับมาไทย"
เฮ้อ...ฉันได้แต่ถอนหายใจระบายความอัดอั้นที่สุมเต็มอก เขาเอาแต่ใจตัวเองมากจริงๆ ขนาดกลับไปหาแม่แป๊บเดียวยังทำไม่ได้เลย
วันต่อมา....
พี่ดินออกจากบ้านไปตั้งแต่ตีห้าเพราะต้องรีบไปขึ้นเครื่องบิน
จะว่าไปวันนี้ท้องฟ้าสดใสดีจัง ฉันยืนเท้ากรอบหน้าต่างเหม่อมองท้องฟ้าอย่างสบายใจ
หลังจากที่ดูท้องฟ้าจนเบื่อ ฉันก็เดินลงมาชั้นล่างของบ้าน เข้าไปในห้องครัวเตรียมทำอาหารง่ายๆ กิน
"คุณบัวครับ"
ฉันดีใจจนแทบจะร้องตะโกนออกมา ดีใจสุดๆ ที่พี่ชาติยอมใจอ่อนพาฉันออกไป รู้สึกโลกดูสดใสขึ้นกว่าเดิมแบบทันตาเห็นเลย
ณ สวนสาธารณะ...
ฉันสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ อากาศที่นี่สดชื่นมากดีกว่านั่งอุดอู้อยู่ที่บ้านเยอะเลย ฉันนั่งลงตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ที่คอยให้ความอบอุ่น บรรยากาศที่สวนสาธารณะแห่งนี้มันช่างเงียบสงบดีจริงๆ
พรึบ!
ทว่าจู่ๆ ก็มีใครบางคนทำลายความสงบด้วยการหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ ฉัน แถมยังใกล้จนเกินงาม ฉันรีบหันขวับกลับไปมองก็ต้องเบิกตากว้างอย่างกับเห็นผี
เดเนียล เป็นเขาอีกแล้ว ทำไมต้องเป็นเขาทุกครั้งไป ฉันเริ่มจะกลัวเขามากขึ้นจริงๆ แล้วนะ
'ห้ามยุ่งกับไอ้เดเนียล'
เสียงของพี่ดินดังก้องขึ้นมาในหูฉันทันที พอรู้สึกตัวฉันก็รีบขยับหนีเขาราวกับเจอเชื้อโรค
"ย้ายออกมาจากคอนโดไม่เห็นบอกผมเลย ผมตามหาคุณตั้งนาน"
คำพูดของเขายิ่งทำให้ใจฉันไม่สู้ดี เขาเป็นบ้าอะไรทำไมต้องตามหาฉันด้วย ซ้ำร้ายพอหันไปมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นพี่ชาติอยู่เเล้ว นี่พี่เขาไปไหนกันในเวลาแบบนี้!
พรึบ!
ฉันรีบลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินหนีเขา แต่ก็โดนมือหนาของเดเนียลคว้าแขนรั้งเอาไว้เสียก่อน
"ปล่อยนะ" ฉันพยายามดึงแขนตัวเองออกจากมือเขา แค่จะออกมาพักผ่อนข้างนอกแท้ๆ แต่กลับถูกคุกคามจากคนแปลกหน้า นี่มันวันซวยอะไรของฉันกัน
"คุณอยากไปที่อื่นไหม?" เขาถามด้วยรอยยิ้มขณะที่เงยหน้าขึ้นมามองฉันราวกับไม่รับรู้เลยว่ากำลังทำให้ฉันกลัวมากแค่ไหน
นี่เขาคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่! ทว่าห้วงความคิดบ้าๆ อันหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในสมอง และมันทำให้ฉันรู้สึกสนใจในข้อเสนอนั้นขึ้นมาทันที
ใช่! ฉันอยากไปที่อื่นจริงๆ ฉันอยากกลับบ้าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แรงรัก แรงสวาท 20+
อีดอก ร้องไห้แม่ร่งทุกตอน อีฟายยยยยย...