แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 21

ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่น สับสนกับความคิดในหัวที่ตีกันวุ่นวาย แต่ในตอนที่รู้สึกลังเล ทั้งใบหน้า แววตาและคำขู่ของพี่ดินมันก็ผุดเข้ามาในหัวทีละฉากๆ ทำเอาฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัว ถ้าฉันไปกับเดเนียลพี่ดินต้องฆ่าฉันทิ้งแน่ๆ

"ว่าไงคุณอยากไปกับผมไหม?" เขาเลิกคิ้วถามฉันอีกรอบ

"มะ...ไม่ค่ะ" ฉันชักแขนออกจากมือหนาของเขาทันที

เดเนียลไม่โกรธ เขาเพียงแค่ส่งยิ้มแปลกๆ ให้ฉันก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินตรงเข้ามาหาจนฉันรีบถอยหนีเขาแทบไม่ทัน

"คุณไม่อยากหนีจากมันงั้นเหรอกอบัว?"

"...." ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่น อยากหนีสิ แต่ถ้าฉันหนีอะไรจะเกิดขึ้น แม่ฉันน้องฉันจะเป็นยังไง จะเป็นอันตรายไหม

และถ้าฉันคิดจะหนีจริงๆ ฉันจะไม่หนีไปกับผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันแน่ๆ เพราะเขาดูน่ากลัวมากกว่าพี่ดินซะอีก รอยยิ้มของเขามันทำให้ฉันรู้สึกกลัวจริงๆ

"ไม่ค่ะ บะ...บัวขอตัวก่อนนะคะ" ฉันพยายามเดินหนีแต่ก็ถูกเขารั้งแขนไว้อีกครั้ง จะอะไรกับฉันนักหนา

"ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องกลัวผม ผมไม่คิดที่จะทำร้ายคุณจริงๆ" เดเนียลพูดด้วยรอยยิ้ม "ผมชอบคุณ^_^" เขาย้ำอีกรอบราวกับกลัวว่าฉันจะไม่เชื่อ

"...."

"ผมจะจีบคุณและผมไม่สนว่าคุณจะคิดยังไงกับผม"

"ปล่อยบัวเถอะค่ะ เราไม่เคยรู้จักกันคุณจะมาชอบบัวได้ยังไง"

"เราเจอกันแล้วตั้งสี่ครั้ง ผมชอบคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน^_^"

"...." ฉันหมดคำจะพูดแล้วจริงๆ

"ผมไม่แคร์ว่าคุณกับมันจะเป็นอะไรกัน เพราะผมไม่ได้จีบคุณเล่นๆ"

"บะ...บัวขอตัวก่อนนะคะ" ฉันพยายามแกะมือของเขาออก เหมือนว่าเขาจะยอมปล่อยฉันไปแล้วในครั้งนี้

ฉันรีบเดินหนีกลับมาที่รถทันที รู้สึกโล่งอกที่พี่ชาตินอนหลับอยู่ในรถ ถ้าพี่ชาติเห็นเดเนียลเข้าฉันต้องซวยของจริงแน่

ก่อนขึ้นรถฉันแอบหันกลับไปมองด้านหลังตัวเอง จึงได้เห็นเดเนียลที่กำลังยืนส่งยิ้มหวานให้ฉันอยู่ เห็นแบบนั้นฉันก็รีบเปิดประตูเข้าไปในรถแล้วปลุกให้พี่ชาติตื่นจะได้กลับสักที คนอะไรน่ากลัวชะมัด

บ้าน...

พอเดินเข้ามาในตัวบ้านสายตาก็สะดุดเข้ากับแผ่นหลังของใครสักคนที่กำลังยืนอยู่ มันทำให้ฉันหยุดยืนแข็งทื่อแทบจะเกือบลืมหายใจอยู่ตรงนั้น

"พี่ดิน..." มันรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องยังไงไม่รู้ตอนนี้ ทำไมกัน ทำไมเขาต้องมาตอนนี้

ไหนเขาบอกว่าจะออกไปอาทิตย์หนึ่งไง แล้วนี่มันแค่ห้าวันเองทำไมเขาถึงกลับมาแล้วล่ะ

"ไง ดูคุณจะตกใจมากนะที่เห็นผม" พี่ดินหันหน้ากลับมามองฉันพร้อมกับเย้ยหยัน

แววตาเขาเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบทุกครั้งที่เขามองมาที่ฉัน พี่ดินไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่เดินมาหาฉันช้าๆ อย่างไม่รีบร้อนอะไร

หมับ!

มือหนาของพี่ดินจับปลายคางฉันให้เงยขึ้นไปสบตากับเขา

"ไหนคุณลองบอกผมสิ ว่าคุณไปไหนมา หื้ม..." เขาถามเสียงเรียบ สายตาที่เย็นเยียบมองมาที่ใบหน้าฉันตาไม่กะพริบ

"...."

"คุณไปไหนมากอบัว!" พี่ดินพูดเสียงดังจนฉันสะดุ้งโหยงหัวใจแทบจะกระดอนออกมา

"บะ...บัวไปสวนสาธารณะมาค่ะ"

"สวนสาธารณะ?"

"ค่ะ..."

พี่ดินปล่อยมือออกจากปลายคางฉัน แล้วเดินไปนั่งตรงโซฟาตัวใหญ่ พร้อมยกขาขึ้นไขว่ห้าง

"ผมจำได้ว่าก่อนไปต่างประเทศผมสั่งห้ามไม่ให้คุณออกไปไหน"

"...." ฉันได้แต่ยืนก้มหน้าไม่กล้าพูดเถียงอะไรกลับไป

เขาสามารถทำให้ฉันกลัวได้โดยที่ไม่ต้องทำอะไรรุนแรงกับฉันเลย แค่คำพูดของเขาก็ทำฉันกลัวจนตัวสั่นแล้ว

"ไอ้ชาตินี่ก็ยังไง อุตส่าห์สั่งไว้แล้วแท้ๆ เห็นทีผมคงต้องไล่มันออกจริงๆ"

"อย่านะคะพี่ดิน บัวเป็นคนขอให้พี่ชาติพาบัวไปเอง พี่ชาติไม่ได้ผิดอะไร" ฉันเดินไปหยุดตรงหน้าพี่ดินแล้วอธิบายให้เขาฟัง เพราะไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน

"งั้นเหรอ"

"ค่ะ..."

พี่ดินถอนหายใจออกมาแรงๆ ใบหน้าเผยความไม่สบอารมณ์

"หวังว่าคุณจะไม่ได้นัดเจอกับมัน ใช่ไหม ?"