แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 4

เขาถาโถมสะโพกกระแทกท่อนเอ็นเข้ามาภายในกายของฉันอย่างไร้ความปรานี ฉันทั้งดิ้นพล่านและกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่เขากลับไม่สนใจความรู้สึกของฉันเลยแม้แต่น้อย

เสียงของเนื้อกระทบเนื้อยังคงดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง สักพักเขาก็เอื้อมมือลงไปชักท่อนเอ็นออกจากกายฉัน

"อ๊า~ เสียวเกินไปแล้ว"

จากนั้นคนตัวสูงก็จับร่างของฉันให้นอนในท่าพลิกคว่ำ ก่อนจะยกสะโพกมนขึ้นจนลอย มือนึงจับล็อกเอวฉันไว้ ส่วนอีกมือก็จับท่อนเอ็นอันใหญ่เสียบเข้ามาในช่องทางคับแคบอีกครั้ง

"อึก บัวเจ็บ กรี๊ด~" ฉันกำผ้าปูที่นอนแน่น พยายามกัดฟันเพื่ออดทนรับความเจ็บปวดที่ถาโถมใส่อย่างไม่หยุดพัก

หยดน้ำตาไหลนองลงมาอาบเต็มใบหน้า ทั้งรู้สึกเจ็บและทั้งรู้สึกจุกจนแทบจะทนไม่ไหว ใจคอเขาคิดที่จะโหดร้ายกับฉันขนาดนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่กัน

"อ๊า ท่านี้ฟิตมาก ซี๊ด~"

เพียะ! เพียะ!

เขาตบก้นฉันอย่างแรง ก่อนจะโน้มตัวลงมาสอดมือเคล้นคลึงทรวงอกอิ่มอย่างมันมือ ร่างกายของฉันในตอนนี้ร้าวระบมราวกับกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

ไม่ไหว...ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ

[Talk แผ่นดิน]

ในขณะที่ผมกำลังตักตวงรสสวาทจากผู้หญิงที่ซื้อมาอย่างเต็มเสียวอยู่นั้น จู่ๆ ร่างของเธอก็ฟุบลงกับที่นอนก่อนที่จะแน่นิ่งไป

"เชี้ย...!"

ผมรีบชักท่อนเอ็นออกแล้วพลิกร่างของเธอให้แหงนหน้าขึ้น สภาพเธอในตอนนี้ใบหน้าซีดเซียว แถมยังนอนนิ่งไม่ขยับ

"ตายหรือเปล่าวะ"

แป๊ะ! แป๊ะ!

ผมตบไปที่ใบหน้าเธอเบาๆ เพื่อเรียกสติ ทว่าก็ไร้ซึ่งการตอบสนองจากคนใต้ร่าง บอกตามตรงว่าผมชักจะหวั่นใจขึ้นมาแล้วสิ

"คุณ คุณ อย่ามาตายที่ห้องผมดิวะ!"

ผมรีบยื่นนิ้วไปอังที่จมูกของเธอเพื่อเช็กว่าเธอยังหายใจอยู่ไหม ไม่ใช่ว่าตายไปแล้วจริงๆ หรอกนะ

"อ่า ยังไม่ตาย..."

ค่อยโล่งอกขึ้นมาหน่อย เธอแค่สลบไปก็เท่านั้น แต่ก็ดีแล้วแหละเพราะผมโคตรจะรำคาญเสียงคร่ำครวญของเธอเลย

แต่ก็อย่างว่าแหละเพราะเป็นครั้งแรกของเธอ ผมคงจะรุนแรงมากเกินไปหน่อย แต่ยังไงตอนนี้เธอเองก็สลบไปแล้ว ดังนั้นไม่ว่าผมจะรุนแรงมากแค่ไหน เธอก็คงจะไม่รู้สึกเจ็บแล้วใช่ไหม?

เมื่อคิดได้แบบนั้นผมก็จับท่อนเอ็นของตัวเองจ่อไปที่ปากร่องของเธออีกครั้ง แล้วค่อยๆ ยัดมันเข้าไปจนสุดความยาว

"อ๊า โคตรแน่น..ซี๊ด"

แต่แล้วฉันก็ต้องร้องออกมาเสียงหลง ทั้งยังเกือบจะเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น เพราะรู้สึกเจ็บระบมตรงน้องสาวมากจนขยับตัวแทบไม่ได้

ฉันกัดฟันแน่น พยายามอดทนเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกโยนทิ้งไปคนละทิศละทางขึ้นมาสวมใส่ แต่เสื้อของฉันถูกเขาฉีกขาดจนไม่เหลือชิ้นดี ฉันจึงรีบไปค้นดูในตู้เสื้อผ้าของเขา ก่อนจะหยิบเสื้อยืดสีขาวออกมาใส่

แกร๊ก!

ฉันค่อยๆ แง้มประตูห้องนอนออกช้าๆ แล้วโผล่หน้าออกไปสำรวจว่าผู้ชายคนนั้นยังอยู่หรือเปล่า และพอเห็นว่าทางสะดวกฉันก็รีบพุ่งตัวไปที่ประตูทางออกสุดชีวิต

ตอนวิ่งแทบอยากจะร้องไห้เลยจริงๆ เพราะน้องสาวของฉันมันรู้สึกแสบระบมมากกว่าตอนเดินเป็นเท่าตัว ถึงอย่างนั้นฉันก็ทำได้แค่กัดฟันและอดทนวิ่งไปจนถึงหน้าประตูห้อง

แกร๊ก!

ขาฉันยังไม่ทันจะได้ก้าวพ้นจากขอบประตู อยู่ๆ ก็มีคนพุ่งเข้ามาดักหน้าไว้ซะก่อน

"คุณยังไปไม่ได้ครับ คุณแผ่นดินสั่งให้รออยู่ในห้อง" ผู้ชายคนที่ยืนขวางประตูพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"ปล่อยบัวไปเถอะนะคะ บัวขอร้อง.." ฉันพยายามอ้อนวอนเขาด้วยสายตาวิงวอน ขอให้เขาไม่ใจร้ายเหมือนผู้ชายคนนั้นด้วยเถอะ

"ผมให้คุณออกไปไม่ได้จริงๆ ครับ"

ฉันพยายามร้องขออยู่นาน ทว่าสุดท้ายก็ไม่สามารถหนีออกไปจากห้องนี้ได้ บทจะโทรให้ใครมาช่วยก็ยิ่งไม่ได้เข้าไปใหญ่เพราะฉันไม่มีโทรศัพท์ ป่านนี้แม่คงจะเป็นห่วงฉันแย่แล้ว

เขาจะมากักขังฉันไว้อีกทำไม ที่ทำร้ายกันไปก่อนหน้านั้นมันยังไม่พอใจเขาใช่ไหม