แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 49

ถึงจุดหมายปลายทาง...

ฉันก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าพี่ดินพาฉันไปจังหวัดอะไร เพราะฉันนอนหลับมาตลอดทางเลย พอมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พี่ดินสะกิดปลุกฉันให้ลงจากรถ แถมตอนนี้มันมืดมากแล้วด้วย

ฉันมองไปรอบๆ ก็มีแต่ความมืด มีเสียงจิ้งหรีดร้องด้วยที่นี้คงจะมีแต่ป่า พอมองตรงไปข้างหน้าก็เห็นบ้านไม้สองชั้นหลังไม่ใหญ่มาก ข้างในเปิดไฟไว้แล้วเรียบร้อย

"เข้าไปในบ้านกันเถอะ" พี่ดินจับมือฉันพาเดินเข้าไปในบ้าน

ภายในบ้านดูเรียบหรูมากๆ ของแต่ละชิ้นน่าจะแพงเอาเรื่อง ซึ่งถ้าเป็นแค่บ้านพักตากอากาศที่เปิดให้เช่าอยู่ไม่กี่คืนก็ไม่น่าจะใช้เฟอร์นิเจอร์ที่แพงขนาดนี้นะ

"บ้านพี่ดินเหรอคะ" ฉันหันไปถามคลายข้อสงสัย

"อื้ม บ้านผมเอง"

พี่ดินเดินไปนั่งตรงโซฟาตัวใหญ่ ตรงโต๊ะหน้าโซฟามีขวดเหล้าราคาแพงตั้งเอาไว้แล้ว และคงจะมีคนมาทำความสะอาดที่นี่ก่อนที่เราจะมาถึงด้วย

"สมัยเด็กๆ พ่อชอบพาผมมาที่นี่" พี่ดินเปรยขึ้นเบาๆ ขณะที่สายตามองรอบด้านราวกับคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ

"อ๋อ..." ฉันพยักหน้าตอบพี่ดินกลับไปขณะเดินไปนั่งข้างๆ แล้วชงเหล้าให้เขาดื่มเหมือนเคย

"แม่บ้านจะมาเช้าเย็นกลับ คุณไม่ต้องทำอาหารนะกอบัว เพราะผมอยากให้คุณพักผ่อนให้เต็มที่ คุณจะได้มีลูกให้ผมไวๆ" คำพูดของพี่ดินทำเอาฉันที่กำลังนั่งชงเหล้าอยู่ถึงกับชะงักไปเลย

"ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นกอบัว" พี่ดินจับปลายคางฉันให้หันไปมองหน้าเขาทันที

"ปะ...เปล่าค่ะ" ฉันเบือนหน้าหนีมือหนาของพี่ดินก่อนจะก้มหน้าลงไปชงเหล้าต่อ

"คุณคงไม่คิดจะหนีผมแล้ว...ใช่ไหม" พี่ดินถามเสียงเรียบ

"ค่ะ" ฉันตอบสั้นๆ ก่อนจะเอาแก้วเหล้ายื่นให้พี่ดิน

พี่ดินมองหน้าฉันเหมือนไม่อยากจะเชื่อฉันสักเท่าไหร่ เฮ้อ...ฉันจะหนีไปไหนได้ ถ้าหนีไปพี่ดินก็โกรธแล้วแม่กับน้องฉันจะเป็นยังไง ใจฉันไม่แข็งพอจะเอาตัวรอดคนเดียวได้หรอกนะ

อีกอย่างหัวใจฉันมันอยู่กับเขาไปแล้วทั้งใจ ถึงอยากจะหนีขนาดไหนก็ไปไหนไม่พ้นแล้วอยู่ดี

หมับ!

พี่ดินอุ้มฉันขึ้นไปนั่งบนตักเขาแล้วจัดท่าให้ฉันนั่งหันหน้าเข้าหาตัวเอง

เขาเอามือขึ้นมาปัดไรผมออกจากใบหน้าให้ฉัน สายตาของพี่ดินก็เอาแต่จ้องมองฉัน สายตาเขามันกำลังทำให้ใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะอีกแล้ว

"อ้อนผมหน่อยได้ไหม" พี่ดินพูดเสียงหวาน เท่านั้นยังไม่พอเขายังเอาหน้าลงมาซบตรงอกฉัน แล้วกระชับกอดแน่นขึ้นไปอีก

ทำไมถึงทำตัวเหมือนเด็กจัง พี่ดินคนที่ดิบเถื่อน หายไปไหนแล้ว ทำไมถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้กันนะ

"พี่ดินคะ พี่ดินเป็นอะไรหรือเปล่า" ฉันสงสัยจนเก็บไว้ในใจไม่อยู่แล้วจริงๆ

"เป็นอะไร ?" พี่ดินเงยหน้าขึ้นมามองแล้วเลิกคิ้วถามฉันราวกับยังไม่รู้ตัว

"ก็พี่แปลกๆ ปกติพี่ไม่เคย...."

"ก็ผมบอกคุณแล้วไงว่าผมจะทำตัวดีๆ" พี่ดินพูดสวนขึ้นมาทันที

"จะเป็นแบบนี้ไปตลอดเลยใช่ไหมคะ พี่จะไม่ใจร้ายกับบัวอีกแล้วใช่ไหม"

"อื้ม ผมจะไม่ใจร้ายกับคุณ"

ฉันยกมือขึ้นมาหยิกแก้มทั้งสองข้างของพี่ดินเบาๆ แล้วก็หอมแก้มพี่ดิน จากนั้นฉันก็ยิ้มหวานให้พี่ดิน สังเกตเห็นเลยว่าหน้าพี่ดินเริ่มแดงขึ้นมาแบบตอนนั้นเป๊ะ หรือว่าพี่ดินจะเขินฉันงั้นเหรอ

บ้าน่า คนแบบพี่ดินคงไม่รู้จักคำว่าเขินหรอก

"ขอบคุณนะคะ^_^"

"ขอบคุณ?" พี่ดินเลิกคิ้วจ้องฉันเป็นเชิงถาม

"ก็ขอบคุณที่ไม่ทำให้บัวกลัวไงคะ^_^"

"ถ้าคุณมีลูกให้ผมเร็วๆ ผมจะใจดีกับคุณมากกว่านี้อีกนะกอบัว"

"...." ฉันไปต่อไม่ถูกเลยพอเจอคำนี้ ไม่รู้จะตอบเขาว่าอะไรเลยจริงๆ

"พูดเรื่องนี้ทีไร ทำไมคุณชอบเงียบตลอดเลยหื้ม!" เหมือนพี่ดินจะอารมณ์เสียนิดหน่อย

"บัวไม่อยาก...."

"เราคุยเรื่องนี้กันแล้วกอบัว" พี่ดินพูดสวนขึ้นมาทันควัน ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วก็เงียบไม่พูดอะไร

"อย่าทำหน้าแบบนี้ให้ผมเห็นอีกได้ไหม ผมไม่ชอบ"

"อะ...อื้อ มันเจ็บนะพี่ดิน" ฉันร้องท้วงพี่ดินเพราะเขาเอามือหยิกแก้มฉันแล้วก็จับหน้าฉันส่ายไปมาอย่างกลั่นแกล้ง

"เลิกทำหน้าแบบนี้" พี่ดินพูดย้ำอีกครั้ง

"ค่ะ บัวจะพยายาม"